دستِ گمشده‌ها را چه خوب می‌گیری، خدا

راه نجات گمشده‌ها در مسیر الهی

آیه 99 سوره صافات با جمله‌ای از حضرت ابراهیم (ع) آغاز می‌شود: “إِنِّی ذاهِبٌ إِلى رَبِّی سَیَهْدِینِ.” این جمله نمایانگر تصمیم قاطعانه حضرت ابراهیم برای بازگشت به سمت پروردگار است. این جمله معنایی عمیق دارد که به باور و اطمینان قلبی او به هدایت الهی اشاره می‌کند.

معنای اعتماد به هدایت الهی

حضرت ابراهیم در شرایطی که تمام دنیا علیه او بود، تصمیم گرفت از همه قطع امید کند و تنها به خدا پناه آورد. این آیه نمادی از ایمان و اعتماد عمیق به خدای هدایت‌کننده است. در دنیای امروز نیز، بسیاری از ما ممکن است در پیچ‌وخم‌های زندگی احساس گمشدگی کنیم، اما این آیه یادآوری می‌کند که خداوند راه را برای کسانی که او را می‌جویند، روشن می‌کند.

خداوند هدایتگر کسانی که او را جست‌وجو می‌کنند

حضرت ابراهیم (ع) با گفتن “إِنِّی ذاهِبٌ إِلى رَبِّی” به ما می‌آموزد که حرکت به سمت خداوند، قدمی است که انسان را به آرامش و هدایت واقعی می‌رساند. این آیه، چراغ راهی برای کسانی است که به دنبال آرامش قلبی و راهی به سوی نجات از گرفتاری‌ها هستند. خداوند همواره در جست‌وجوی بندگان گمشده است و راه بازگشت را برای آنها می‌گشاید.

از دست ندهیم امید به هدایت الهی 

این جمله حضرت ابراهیم نشانه‌ای است برای آنهایی که در لحظات تاریک زندگی، امید خود را به هدایت الهی از دست می‌دهند. کافی است به سوی خدا برویم و یقین داشته باشیم که او دست ما را می‌گیرد و به مسیر درست هدایت می‌کند.