دست نوشته «آقا مرتضی» که ماندگار شد
سر مزار شهید فلاحت پور بودیم که یکی از دوستان برگه ای آورد و از آقا مرتضی خواست به یادگار چیزی بنویسد؛ سید مرتضی هم نوشت «عجب از ما واماندگان زمین گیر که در جستجوی شهدا به قبرستان ها می رویم…». این متن بعد از شهادت مرتضی منتشر و ماندگار شد.

منبع : www.farsnews.com

حسین محمودیان راوی مستندهای روایت فتح و کارگردان مستند زندگی امام موسی صدر در گفت وگو با خبرنگار ایثار و شهادت باشگاه خبری فارس «توانا» خاطره ای از سید شهیدان اهل قلم روایت کرد که به 18 روز پیش از شهادت سید مرتضی بازمی گردد: یکی از حلقه های آشنایی ام با شهید آوینی، شهید فلاحت پور بود که اردیبهشت 71 در لبنان شهید شد؛ او گروهی کار روایت فتح را در لبنان پیگیری می کردند که هواپیمای اسرائیل منطقه را بمباران می کند و ظاهراً فقط آقای فلاحت پور از ایران به شهادت می رسد.

سوم فروردین 72 به همراه جمعی که آقا مرتضی هم در میانشان بود، سر مزار شهید فلاحت پور رفتیم؛ در آنجا زیارت عاشورایی خوانده شد. آن زمان دبیر مقطع دبیرستان بودم؛ یادم هست شب قبل از آن، یکی از شاگردان به منزل مان آمد و گفت «فردا برنامه شما چیست؟» گفتم «فردا جمعه است و می خواهیم سر مزار شهید فلاحت پور در روستای «چندار» حوالی کرج برویم» قرار شد وی هم با ما بیاید.

در سر مزار شهید فلاحت پور زیارت عاشورا خوانده شد و دوستان به زیارت شهدای دیگر هم رفتند؛ ماشین مان پایین تپه ای که شهدا دفن بودند، پارک بود؛ وقتی بچه ها به سمت پایین برگشتند، بنده و آقای آوینی هنوز بعد از رفتن دوستان، سرمزار شهید فلاحت پور ایستاده بودیم. طبق معمول ایستاده بودم تا آقامرتضی را تماشا کنم.

یکی دیگر از دوستان به نام «مرتضی» وقتی دید ما دو تا بر سر مزار تنها هستیم، یک کاغذی آورد و گفت «حسین، یک یادگاری بنویس» گفتم «این اداها برای دوران جنگ بود وقتی که هنوز می شد شهید شد، دیگه گذشت، دست از سر ما بردار» در این حال آقای آوینی آن دوست مان را صدا زد و گفت «مرتضی جان بده تا من برایت بنویسم» من در همان لحظه به حرف هایی که با دوستم زدم، فکر می کردم و پشیمان شدم که چرا ننوشتم.

آن روز مرتضی نگذاشت مطلب شهید آوینی را بخوانم. هر چه اصرار کردم، گفت «تو ننوشتی، حقت هم نیست بدانی مرتضی چی نوشته».

بعد از شهادت آوینی آن متن منتشر شد که نوشته بود «عجب از ما، واماندگان زمین گیر که در جستجوی شهدا به قبرستان ها می رویم؛ مرده آن است که نصیبی از حیات طیبه شهدا ندارد و اگر چنین است از ما مرده تر کیست؟» شهید آوینی با حقایق زندگی می کرد و به آن باور داشت.

در طول روز اتفاقاتی افتاد؛ وقتی از آنجا برگشتیم، همان دوستم که سوم دبیرستانی بود، پرسید «آقا، آقای آوینی چرا این جوری بود». گفتم «چه جوری بود؟» گفت «نمی دانم ولی یک جور خاصی بود». اگر کسی هم یک برخورد با آوینی داشت، متوجه حالت های خاص شهید آوینی می شد.