نام كتابچه: خلوتگاهي براي انتظار
براساس زندگي نامه شهيد عبدالمجيد قنبري
آسمان بساطش را گسترانیده… زمین دامنش را به بهترین خیاط عالم داده بود تا وسعت عرش را به پهنای خودش بگستراند، آن زمین دامن خود را به تقدیر سرنوشت می سپارد که با تولد او پینه های چروکیده جهل در سرزمین خاکیان دفن گردد؛
جهان چشم انتظار روئیدن غنچه ای از مکتب علوی ست؛
اي جهان! مگر چه شده است که این گونه به خود می بالی. آیا این شادمانی از ماه شعبان است؟؟ الحق که از بهترین ماه های سال است که در آن از سلاله پاکان فرزندانی متولد می شوند که با نسيم کُن فیکوني خود، چهره ی تاریخ را به ولایت حق مبدل می کنند. ولادت حسین بن علی علیه السلام، زین العابدین علیه السلام و ابوالفضل العباس علیه السلام.
این چه رمزی است که در 4 شعبان مصادف با جمعه ولادت علمدار كربلا ابوالفضل عباس(ع) پای بر کرسی عرش می گذارد و در پله کان صادق آل محمد، نردبان عروج می یابد و با رمز ابوالفضل عباس علیه السلام، ادای امانت می کند و با دو بال به مانند ابوالفضل علیه السلام با ساکنان عرش سلام می کند.
آن عبدصالح، عبدالمجید نامیده شد؛ که با بندگی اش در مکتب اهل بیت علیهم السلام معارف حق را آغشته با جانش کند واين گونه در وصفش مي سرايند: سحرگاهان، با نماز عشقش، تاریخ را با گیسوانش، به خورشید فجرصادق می رساند.
اوست که هر شب در حرم بهشت (حرم حضرت معصومه سلام ا… علیها) با استغاثه به ساحت قدس ازلی، غسل شهادت می کند؛
اوست کسی که، شب های جمعه، با طنین روح بخش عطر مهدوی در گوشه گوشه جانش خلوت گهی برای انتظار می یابد؛
اوست کسی که پهنه زیستگاه هستي را با عبای پیامبر صلی ا… علیه وآله جاروب می کند و پیش تازدر معارف حقه و جبهه نبرد عليه باطل می شود.
ای دل، این چه رازی که شبنم روزگار آن را در درونش جای می دهد و آن عبدصالح در نگار خانه قلبش این جمله را حک می کند؛ آنجا دانشگاهی است که منزلگاه عاشقان است و بدانید که جبهه جای عاقلان نیست بلکه جای عاشقان است تا می توانید به خود سازی مشغول شوید و دست از دامان ائمه اطهار علیهم السلام نکشید زيرا هر چه داریم از اینها داریم.