نورفشان

دهمین پیشوای شیعیان جهان امام هادی (ع) فرمودند:

اگر بعد از غيبت قائم ما (ع) نبود وجود علمايى كه به سوى او مى‏‌خوانند و به وجود او رهنمون مى‏‌شوند و با حجت‌هاى الهى از دين او دفاع مى‏‌كنند و بندگان ناتوان خدا را از دام‌هاى ابليس و پيروان او مى‏‌رهانند و از دام هاي ناصبي‌ها نجات بخشند کسي در دين خدا پا برجا نمي ماند و همه مرتد مي‌شدند، ولي آنان رهبري دل‌هاي شيعيان ضعيف را با قدرت در دست مي‌گيرند و حفظ مي‌کنند، چنان که ناخداي کشتي، سکان و فرمان کشتي را نگاه مي‌دارد؛ آنان نزد خدا والاترين انسان ها هستند.♻️

?منابع :
احتجاج، 502/2؛
بحارالانوار، 6/52

@Farhange_Mahdaviat

حدیث کساء و تربیت دینی

تا حالا فکر کردید که حضرت زهرا (سلام الله علیها) فرزندانشون امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) رو چه طور صدا میزدند؟

مثلا فقط اسمشون رو صدا میزدند یا پیشوند و پسوندی هم به کار می بردند؟

یک مورد که در دسترس همه هست، در حدیث شریف کساء ذکر شده و این گونه است:

امام حسن علیه السلام که آن زمان کودک بودند وارد خانه شده و به مادر سلام می کنند:

- سلام بر تو اى مادر (السَّلامُ عَلَیْکِ یا اُمّاه )  

- سلام بر تو  اى نور چشمم و میوه ی دلم (عَلَیْکَ السَّلامُ یا قُرَّةَ عَیْنى وَثَمَرَةَ فُؤ ادى)

 مدتی بعد امام حسین علیه السلام وارد میشوند:

- سلام بر تو اى مادر (السَّلامُ عَلَیْکِ یا اُمّاه)

- سلام بر تو اى فرزندم و اى نور چشمم و میوه ی دلم (عَلَیْکَ السَّلامُ یا وَلَدى وَ یا قُرَّةَ عَیْنى وَثَمَرَةَ فُؤادى)

در این کلمات نورانی نکات زیادی هست از جمله:

1⃣ کلماتی که حضرت استفاده کردند ساده نیست و بسیار پر معنا و محبت آمیز است.  (قُرَّةَ عَیْنى : نور چشمم - ثَمَرَةَ فُؤادى : میوه ی دلم).

2⃣ حضرت زهرا سلام الله علیها فرزندان عزیزشان را با ٢ عبارت خطاب کردند و فقط به یکی بسنده نکردند (علامت اوج محبت و اعلام آن).

3⃣ در جواب فرزند کوچکتر، یعنی امام حسین علیه السلام، یک لفظ اضافه کردند (وَلَدى: پسرم) که شاید نشانگر مراعاتِ بیشتر فرزند کوچکتر و حساس تر بودن اوست.

4⃣ هردوکودکشان را هم با دو عبارت مشابه (یا قُرَّةَ عَیْنى وَ ثَمَرَةَ فُؤادى ) پاسخ دادند و تبعیضی قائل نشدند با اینکه هردو در یک زمان به خانه نیامده بودند و طبعا متوجه این امر نمی شدند.

5⃣ نکته قابل توجه اینکه هردو فرزندشان به محض ورود به منزل به مادر سلام کردند و این نشانگر اوج ادب این دو کودک بهشتی است. (چون مطمئناً حضرت زهرا سلام الله علیها مثل بعضی از ما نبودند که منتظر بشن اول بچه ها سلام کنند).

ان شاءالله که همگی  متخلق به اخلاق حضرت زهرا سلام الله علیها باشیم:)

بسیارزیباست

مرحوم کافی نقل می کرد که شبی خواب بودم که نیمه های شب صدای در خانه ام بلند شد از پنجره طبقه دوم از مردی که آمده بود به در خانه ام پرسیدم که چه میخواهد؛ گفت که فردا چکی دارد و آبرویش در خطر است.
میخواست کمکش کنم.
لباس مناسب پوشیدم و به سمت در خانه رفتم، در حین پایین آمدن از پله ها فقط در ذهن خودم گفتم: با خودت چکار کردی؟ نه آسایش داری و نه خواب و خوراک؛ همین.
رفتم با روی خوش با آن مرد حرف زدم و کارش را هم راه انداختم و آمدم خوابیم.
همان شب حضرت حجه بن الحسن (عج) را خواب دیدم. فرمود: شیخ احمد ! حالا دیگر غر میزنی؟ اگر ناراحتی حواله کنیم مردم بروند سراغ شخص دیگری؟
آنجا بود که فهمیدم که خداوند و امام زمان چه لطف و محبت و عنایتی به من دارند.
✨✨✨

??وقتی در دعاهایت از خدا توفیق کار خیر خواسته باشی، وقتی از حجت زمان طلب کرده باشی که حوائجش بدست تو برآورده و برطرف گردد و این را خالصانه و از روی صفای باطن خواسته باشی؛ خدا هم توفیق عمل می دهد ، هرجا که باشی گره ای باز میکنی؛
ولو به جواب دادن سوال رهگذری.. اصلًا انگار روزیت میشود، خودت میفهمی که از بین آن همه آدم چرا تو انتخاب شده ای..

?خدایا به حق علی و اولاد علی علیهم السلام عاقبت بخیری و توفیق کار خیر به همه ی ما عنایت بفرما….التماس دعا?

الّلهُـــمَّ عَجِّــــلْ لِوَلِیِّکَــــــ الْفَــــرَج الساعه

???????

‍ ️به_بهانه_بازگشت_پیکر_شهید_حسن_جنگجو

او را همه با عکس اش می شناختند . عکس اش را در همه جای دنیا دیده اند . نوجوانی با یک تفنگ برنو در دست که در گل و لای سینه خیز می رود . محل عکس مسجد سلیمان است و زمانش اسفند 59 . یعنی شش ماه بعد از آنکه ولگردهای تکریت دور صدام حسین حلقه زدند و رقصیدند و هلهله کردند تا « قائد الرئیس » اولین گلوله توپ را به طرف ایران شلیک کند و پنج روز بعدش در تهران جشن پیروزی را بگیرد . اما پنج ماه که نه ، شش ماه از آن روز می گذشت و هنوز شنی تانک های بعثی نتوانسته بودند سینه آسفالت خیابان های اهواز را بخراشند.

آن عکس مشهور از حسن را آن روزها آلفرد یعقوب زاده در مسجد سلیمان انداخته است . حسن با دوستانش از تبریز آمده بودند اهواز و آورده بودنشان مسجد سلیمان که دوره فشرده ده روزه ای را بگذرانند . بعد از دوره هم فرستادندشان به گروه مصطفی چمران . در جایی بین تپه های الله اکبر و کرخه نور . آن روزها رییس جمهور ایران ابوالحسن بنی صدر بود . دستور داده بود به نیروهای مردمی امکانات ندهند .

روزی حسن و دوستانش می روند پادگان ارتش برای هم رزمانشان که در محاصره افتاده بودند رند . از قضا سر ناهار می رسند پادگانو می گویند که آمده اند ناهار بگیرند . مسؤول غذای پادگان می گوید: - دستور رسیده به غیر نظامیان غذا ندهیم! …

حسن و دوستانش بر می گردند . مسؤول غذا از پشت سر صدایشان می زند و می گوید:
- کلاههایتان را بردارید و در دستتان بگیرید!
بعد هم کفگیر و ملاغه را در دیگ می کند و چلو مرغ ها را می ریزد در کلاه ها. حسن غذا را برمی گرداند به دیگ و می گوید:
- بده همان رییس ات که دستور داده بخورد!

روزهای سختی بود . مصطفی چمران که در آمریکا برای خودش کسی بود و کیا و بیایی داشت ، از امریکا آمده بود لبنان و بعد هم ایران . در لبنان با امام موسی صدر همراه شده بود و جنبش امل را راه انداخته بود ، و در ایران گروه جنگ های نا منظم را . با همین بر و بچه های بسیجی که رییس جمهور وقت آن ها را غیر نظامی می خواند . حسن و دوستانش به مقر برمی گردند . در محاصره هستند . باید با همان جیره های جنگی سر کنند . آب هم ندارند . از آب گل آلود شط بر می دارند و قرص می اندازند تویش و کمی که صاف شد می خورند . حسن جیره اش را به دوستانش می دهد و می گوید:
- من خورده ام. شما بخورید!
مصطفی چمران شیفته حسن بود . روزی که چمران در دهلاویه شهید شد ، حسن در تبریز بود . آمده بود مرخصی . تا خبر را شنید راه افتاد . اما چمران دیگر رفته بود.
مادرش می گویدکه حسن از آمپول می ترسید . یک بار که زخمی شده بود و آورده بودنش بیمارستان ، تا پرستار را می بیند که آمپول در دست دارد می آید ، داد و هوار راه می اندازد . پرستار دو نفر را صدا می کند دست و پایش را می گیرند و آمپول را می زند . دکتر که می آید سر تخت حسن، می پرسد:
- تو که این همه ترکش خورده ای ، چه طور از ترکش نمی ترسی و از آمپول می ترسی؟

حسن می گوید:
- ترکش وقتی می آید خبر نمی کند. سر خود می آید و می نشیند لای گوشت. اما آمپول را من در دست شما می بینم!
مادر می گوید:
- یک بار که ترکش خورده بود و پایش را گچ گرفته بودند ، مدتی را باید می ماند خانه . تلویزیون ، جبهه را نشان داد . حسن زد زیر گریه . وقتی پرسیدم برای چه گریه می کنی ، گفت که فرمانده شان چمران شهید شده . و بعدش گفت که کاش او به جای چمران شهید می شد .گفت و گریه کرد . بعد گفت که باید برود جبهه . گفتم « تو هنوز پایت در گچ است «. گفت که امام فرموده سنگرها را خالی نگذارید . می گفت و گریه می کرد . او که گریه می کرد من هم گریه می کردم.
«اینجانب حسن جنگجو فرزند محمد جنگجو برای لبیک گفتن به فرمان امام زمان و نایب بر حقش امام خمینی به جبهه های حق علیه باطل اعزام شدم» …
وصیت نامه اش را در دوم مهر 61 نوشت و در اسفند 62 در جزایر مجنون شهید شد .

بخشی از کتاب نقطه_سر_سطر ، نوشته مهدی_نعلبندی

احمد بن محمد بن ابی نصر گوید:

نزد امام رضا علیه السلام بودیم و مجلس مملو از جمعیت بود.
از روزِ غدیر خم سخن به میان آمد، بعضی از مردم نسبت به آن اظهار بی اطلاعی کردند.
پس امام رضا علیه السلام فرمود: پدرم [امام کاظم] از پدرش [امام صادق] علیهما السلام برایم نقل کرد که ایشان فرمود:
به راستی که روزِ غدیر خم در [میان اهلِ] آسمان مشهورتر است از روزِ غدیر در [میان اهلِ] زمین…

ای پسرِ ابی نصر! هر جا بودی، در روزِ غدیر نزدِ امیرالمؤمنین علیه السلام [در نجف] حاضر شو،
که همانا خداوند [در این روز] برای هر مرد و زنِ مؤمن و مسلمان گناهِ شصت سال را می آمرزد،
و از آتش می رهاند دو برابرِ آنچه رهانده در ماه رمضان و شب قدر و شب فطر.

و درهمی که برای برادران شیعه ات [صرف و بذل کنی] در آن [روز] برابر است با هزار درهم [در روزهای دیگر]، پس بیافزای [بر نیکی ات] به برادرانت در این روز…

به خدا سوگند اگر مردم فضیلت این روز را حقیقتاً می شناختند، به راستی که ملائکه روزی ده بار دست در دست ایشان می گذاشتند، و اگر نبود اکراهم از طولانی شدن [سخن]، از [دیگر] فضائل این روز و آنچه خداوند عطا می کند به کسانی که آن را می شناسند، یاد می کردم آنقدر که به عدد شمرده نشود.

تهذيب الأحكام، ج‏۶، ص۳۴
بحار الأنوار ج‏۹۴، ص۱۱۸