مرگآگاهی
مرگآگاهی
➖ گفتاری از : #شهید_مرتضی_آوینی
? نفسهای انسان، گامهای است که به سوی مرگ برمیدارد. حضرت علی(ع) سخنانی از این دست، که مالامال از مرگآگاهی باشد بسیار دارند.
? مرگآگاهی کیفیتِ حضور مردان خدا را در دنیا بیان میدارد. تا آنجا که هرکه مقرّبتر است مرگآگاهتر است. و بر این قیاس، باید چنین گفت که حضور علی علیهالسلام در عالم، عینِ مرگآگاهی است. مرگآگاهی یعنی که انسان همواره نسبت به این معنا، که مرگی محتوم را پیش رو دارد آگاه باشد و با این آگاهی زیست کند و هرگز از آن غَفلت نیابد.
? مردمانِ این روزگار، سَخت از مرگ میترسند و بنابراین شنیدن این سخنان برایشان دشوار است. اما حقیقت آن است که زندگ انسان با مرگ در آمیخته است و بقایش با فنا. پیش از ما، میلیاردها نفر بر روی این کرۀ خاکی زیستهاند و پس از ما نیز.
▪️ اگر مولا علی علیهالسلام میفرماید: «وَالله اِبنِ ابیطالِب با مرگ، اُنسی آن چنان دارد که طفلی به سینه مادرش.» این اُنس که مولای ما از آن سخن میگوید چیزی فراتر از مرگ آگاهی است؛ طلبِ مرگ است. طلبِ مرگ، نه همچون پایانی بر زندگی. مرگ پایان زندگی نیست. مرگ، آغاز حیاتی دیگر است؛ حیاتی که دیگر با فنا و مرگ در آمیخته نیست. حیاتی بیمرگ و مُطلق.
? زندگی این عالم در میان دو عَدَم، معنا میگیرد؛ عالم پس از مرگ، همان عالم پیش از تولد است و انسان در میان این دو عَدم، فرصت زیستن دارد. زندگی دنیا با مرگ در آمیخته است؛ روشناییهایش با تاریکی، شادیهایش با رنج، خندههایش با گریه، پیروزیهایش با شکست، زیباییهایش با زشتی، جوانیاش با پیری و بالاخره وجودش با عدم. حقیقت این عالم، فنا است و انسان را نه برای فنا، که برای بقا آفریده اند:
? «خُلِقتُم لِلبَقا لا لِلفَناء وَاسمَعو دَعوَهَ المَوتِ آذانَکم قَبلِ اَن یُدعی بِکُم»؛ دعوت مرگ، را به گوش گیرید، پیش از آنکه مرگ شما را فرا خواند.
? و همۀ این سخنان، از سَرِ مرگآگاهی است و راستش، لذت زندگیِ مرگآگاهانه را جز اولیای خدا، کَس نمیداند؛ این لذتی نیست که به هر کس عطا کنند. تنگنظری است اگر به مُقتَضای تفکّر رایج، به این سخن پشت کنیم و بگوییم :
⭕️ « تا کجا از مرگ میگویید؟ کَمی هم در وصفِ زندگی بسرایید! دل بستن در دنیا، دل بستن در فناست و مرگ بر ما سایه افکنده است.»
? این علی است که چنین میفرماید. همانکه راههای آسمان را بهتر از راههای زمین میشناسد. سخنان او سرودههای شاد و مُفَرّح در وصف زندگی است. آن زندگی که با زَهرِ فنا و مرگ در نیامیخته است. مُنتَهی غفلتزدگان بیشتر میپسندند که با غفلت، از مرگ، به سَرابِ شادیهای آمیخته با غصّه دل خوش کنند. بگذار چنین باشد. اما اگر اولیایِ خدا در جستجوی فنای فِیالله هستند، بقای حقیقی را طلب کردهاند. بودنی را که از دسترس مرگ و فنا و رنج و غصّه و شکست دور باشد.
??? به سخن علی علیهالسلام گوش بسپاریم: «دلهاتان را از دنیا بیرون کنید، پیش از آنکه بدنهای شما را از آن بیرون بَرند.»
@negahitazeh ✔️JOIN
???