یا صاحب الزمان
کاش سراسر زندگی مان با تو باشد مولاجان.  تمام دغدغه روز و شب ما باشی.. کاش نفس و جسم و روح ما دنیای وانفسا  را رها می‌کرد تمام دغدغه روز و شب مان تو باشی. ای مولای غریب😭
باتو بودن سعادت میخواهد
خدایا سعادت بودن با مولای غریب مان را از ما نگیرحتماً 🌿

«یا صاحب الزمان، کاش سراسر زندگی‌مان با تو باشد؛ نگاهی عاشقانه و عارفانه به انتظار مولا»

مقدمه احساسی و عاشقانه 
– آغاز با نجوا و دلتنگی برای امام زمان (عج)
– حس غربت مولا و بی‌قراری دل منتظران

بخش اول: معنای واقعی انتظار 
– تبیین مفهوم انتظار در فرهنگ شیعه
– انتظار فعال؛ یعنی آماده‌سازی خود و جامعه برای ظهور
– نقل حدیث از امام صادق (ع): «افضل الاعمال انتظار الفرج»

بخش دوم: چرا مولا را “غریب” می‌نامیم؟ 
– تحلیل معنای غربت امام در زمان غیبت
– یاد مظلومیت آن حضرت و فراموشی مردم
– حسرت نبودن در زمان ظهور

بخش سوم: کاش تمام دغدغه‌مان مولا باشد 
– اشاره به اینکه دغدغه دنیایی ما زیاد شده و دل از مولا غافل مانده
– چطور می‌توان مولا را در زندگی روزمره محور قرار داد
– پیوند بین یاد امام و آرامش روح

بخش پایانی: دعای عاشقانه و امید به ظهور 
– نیایش با لحن احساسی: «ای مولای غریب، دل بی‌تو آرام ندارد…»
– دعا برای معرفت امام، یاری او و سعادت بودن در کنار مولا
– ختم با جمله‌ای الهام‌بخش برای پایان:
«خدایا، سعادت با امام بودن را از ما نگیر…»

بخش اول: معنای واقعی انتظار

انتظار، واژه‌ای است که در فرهنگ دینی و اسلامی معنا و مفهومی بسیار عمیق دارد. برای بسیاری از ما، انتظار تنها به معنای منتظر بودن است، اما در آموزه‌های دینی، انتظار یک عمل زنده و آگاهانه است؛ نه فقط سکوت و چشم به در دوختن. امام زمان (عج) برای شیعه، نه فقط یک امید و آرزو، بلکه یک ضرورت معنوی و روحی است. زمانی که از «انتظار» سخن می‌گوییم، منظور تنها نشستن و دست روی دست گذاشتن نیست، بلکه انتظار فعال و پویایی است که در آن انسان با همه وجود خود در پی رسیدن به لحظه‌ای است که امام عصر (عج) از پرده غیبت بیرون آید و جهان را پر از عدل و انصاف کند.
در قرآن کریم و روایات اهل بیت (علیهم السلام)، بارها به این مهم اشاره شده که بهترین و برترین اعمال در دوران غیبت امام زمان (عج) انتظار فرج است. امام صادق (ع) در یکی از فرمایشات خود فرموده‌اند:
«افضل الاعمال انتظار الفرج» (أفضل اعمال، انتظار فرج است). این سخن به ما یادآوری می‌کند که این انتظار تنها به معنای فراغت نیست، بلکه یک حرکت درونی است که باید بر پایه ایمان، عمل و خودسازی بنا شود. امام صادق (ع) به شیعیان خود توصیه کرده‌اند که در این دوران در حال انتظار و آمادگی برای ظهور مولا باشند، زیرا این آمادگی تنها در زمینه‌های فردی و اجتماعی می‌تواند زمینه‌ساز ظهور حقیقی آن حضرت شود.
ما در دنیای پیچیده امروز، در حالی که چالش‌ها و مشکلات دینی و اجتماعی بسیاری داریم، بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه به این اصل هستیم. بسیاری از ما درگیر روزمرگی‌های زندگی شده‌ایم، دغدغه‌های مادی ما را به خود مشغول کرده و از یاد برده‌ایم که انتظار، تنها نشستن نیست. بلکه به معنای آماده شدن برای پذیرش ظهور است. این آمادگی باید به تمامی ابعاد زندگی ما سرایت کند: از روحیه ما، تفکر ما، و حتی عملکرد اجتماعی ما. امام زمان (عج) از ما نمی‌خواهد که تنها در خانه بنشینیم و منتظر باشیم، بلکه خواسته ایشان این است که در این دوران غیبت، آماده‌سازی خود را با نیکویی و عمل صالح شروع کنیم.
در حقیقت، هر روزی که می‌گذرد و در این دوران غیبت قرار داریم، فرصتی است برای این که خود را از زنجیرهای دنیا رها کنیم و به ظهور او دل ببندیم. این انتظار باید در درون ما تغییری ایجاد کند. انتظار باید قلب‌مان را برای پذیرش عدالت جهانی آماده کند. امام زمان (عج) در قلب و ذهن ما باید جایی برای خود داشته باشد. در روزگار غیبت، در حالی که هیچ‌کس جز او نمی‌تواند دنیای پر از ظلم و فساد را اصلاح کند، باید با تمام وجود منتظر او باشیم.
اینکه از امام زمان (عج) در روایات و دعاها به عنوان “مهدی موعود” و “امام غریب” یاد می‌شود، دقیقا به این نکته اشاره دارد که در غیبت ایشان، انسان‌ها به نوعی در غربت به سر می‌برند. برای کسانی که در دوران غیبت زندگی می‌کنند، غربت امام بیشتر از همیشه آشکار است. هرچند ما نمی‌توانیم آن حضرت را ببینیم، اما در دل‌های ما باید محبت و انتظار او جایگزین تمام دغدغه‌های مادی شود. این انتظار، همانطور که امام صادق (ع) فرمودند، نه یک منتظر بی‌حرکت و بی‌عمل، بلکه یک **انتظار پُر از امید، تلاش و آمادگی است.
در دوران غیبت، نباید تنها به دنیای خود مشغول شویم، بلکه باید از خود بپرسیم که چه اقداماتی می‌توانیم انجام دهیم تا در ظهور امام زمان (عج) سهیم باشیم. زندگی ما باید به گونه‌ای باشد که در کنار عبادات و اعمال فردی، به اصلاح جامعه، کمک به یکدیگر، و دفاع از عدالت و حق بپردازیم. شاید این عمل در نظر بسیاری از مردم بی‌اهمیت بیاید، اما در واقعیت، همین‌گونه رفتارهای کوچک می‌توانند در شکل‌گیری دنیای پر از عدل و انصاف امام زمان (عج) نقش داشته باشند.
در دعای عهد، یکی از دعای‌های مشهوری که در آن از امام زمان (عج) یاد می‌کنیم، آمده است:
«اللهم اجعلنا من انصاره و اعوانه، و المستشهدین بین یديه»
(خدایا، ما را از یاران و همراهان او قرار بده و در شمار شهدای کسانی که در راه او به شهادت می‌رسند، درآور).
این دعای مبارک به ما یادآوری می‌کند که باید در راه امام زمان (عج) از هر چیزی که ما را از هدف دور کند بگذریم و با تمام وجود در تلاش برای تحقق عدالت و حقیقت باشیم. این انتظار نه تنها به روح و قلب ما آرامش می‌دهد، بلکه ما را به مسیر درست هدایت می‌کند.
پس انتظار فعال و آماده‌سازی خود برای ظهور، تنها یک وعده فردایی نیست، بلکه یک عمل و فرصت بی‌نظیر برای اصلاح زندگی و جامعه است. امام زمان (عج) در این دوران غیبت منتظر است که ما نیز برای پذیرش او آماده باشیم. پس باید از همین امروز شروع کنیم و تلاش کنیم که دل‌های خود را به او بسپاریم، با او زندگی کنیم و برای ظهورش دعا کنیم.
اگر این بخش مورد پسند شما بود، می‌توانم ادامه متن را نیز آماده کنم. این متن تلاش کرده است که ترکیب احساسات و مفاهیم دینی را به شکلی معناگرایانه به تصویر بکشد.

چرا مولا را “غریب” می‌نامیم؟

در هر دورانی که به نام امام زمان (عج) یاد می‌شود، یک واژه‌ای همیشه در کنار او قرار می‌گیرد که بار معنایی بسیار عمیقی دارد: “غریب". امام زمان، امام غریب است. این غربت، تنها یک واژه نیست که در گوشه‌ای از کلام‌ها شنیده می‌شود، بلکه یک حقیقت تلخ و دردناک است که در تاریخ شیعه به معنای واقعی کلمه احساس می‌شود. چرا امام زمان (عج) غریب است و چرا باید در چنین شرایطی او را با این عنوان یاد کنیم؟
غربت امام زمان (عج) در واقع در دوران غیبت ایشان به عینه قابل لمس است. به گونه‌ای که این دوران غیبت نه تنها برای خود امام، بلکه برای تمام شیعیان او نیز یک غربت تاریخی و فرهنگی به شمار می‌رود. در دوران حضور امامان معصوم (علیهم‌السلام) در میان مردم، حتی اگر مردم به ظاهر از هدایت آنها بهره‌برداری نمی‌کردند، هنوز خود امامان به عنوان رهبران جامعه در میان مردم حضور داشتند و این حضور فیزیکی به نوعی تسلی و آرامش برای دل‌های شیعیان بود.
اما امام زمان (عج) در دوره غیبت، به دور از چشم مردم و از نظر فیزیکی، در جایی نامعلوم به سر می‌برد. این غیبتِ طولانی‌مدت سبب شده که دلتنگی و حسرت در دل‌های شیعیان برای دیدار با امام بیشتر شود. این غربت، نه فقط به معنای فیزیکی عدم حضور امام در میان مردم است، بلکه به معنای دوری از هدایت مستقیم و عدالت اجتماعی نیز می‌باشد.
امام زمان (عج) برای شیعیان در عصر غیبت، رهبر و ولی‌الله غایب است که مردم به شدت تشنه حضور و هدایت او هستند. این غربت غیبت، همانند غربت بسیاری از شخصیت‌های بزرگ تاریخ است که در دل زمان گم می‌شوند و تنها یاد و نام آنها باقی می‌ماند. در این غربت، انسان‌ها به یاد شخصیت‌هایی همچون حضرت علی (ع) و حضرت حسین (ع) می‌افتند که در کربلا و در جریان حاکمیت ظلم، تنها و غریب بودند. امام زمان (عج) هم در این دوران همچنان تنها و غریب است و ما شیعیان در این زمان، محتاج به یادآوری این غربت هستیم.
غربت امام زمانی (عج) نه تنها از آن جهت که او از نظر فیزیکی از مردم غایب است، بلکه به این خاطر که مردم در بسیاری از موارد از روحانیات و هدایت‌های امام فاصله گرفته‌اند، به شدت احساس می‌شود. این به معنی یک فقدان اجتماعی و فرهنگی است که جوامع در دوران غیبت امام زمان (عج) تجربه می‌کنند.
امام زمان (عج) در این دوران، همچون آفتابی است که پشت ابر پنهان شده، اما همچنان حضورش احساس می‌شود. همان‌طور که آفتاب با وجود پوشیده شدن از ابر، نور خود را به زمین می‌تاباند، امام زمان (عج) نیز با وجود غیبت، همچنان چراغ هدایت است که دل‌های شیعیان را روشن می‌کند. اما این نور در بسیاری از مواقع در پس پرده‌ای از غفلت‌ها و گرفتاری‌ها پنهان می‌شود.
در دعای ندبه، که یکی از دعاهای مشهور در عصر غیبت است، آمده است:
«این کیست که ندای فریاد می‌زند؟ ای مولای ما! چرا غیبت طولانی می‌شود؟»
این سوال در دل تمامی شیعیان و منتظران امام زمان (عج) وجود دارد که چرا غیبت چنین طولانی است؟ چرا ما باید در این دوران از لطف و هدایت امام غایب باشیم؟ اما در همین دعای پرمحتوا، از یک نکته بسیار مهم یاد می‌شود که در واقع پاسخ به این سوال است. این که انتظار، امتحان و آزمایشی الهی است. در دوران غیبت، خداوند از ما می‌خواهد که هر یک از ما در دل خود، به صورت فردی و اجتماعی، با یاد امام زمان (عج) و در جستجوی تکامل روحی و دینی خود، زندگی کنیم.
این غیبت، در واقع فرصتی است برای خودسازی و ارتقاء ایمان، زیرا در زمانی که امام (عج) در دسترس نیست، باید از دستورات دین و اصول اخلاقی در زندگی استفاده کرده و آنها را در جامعه پیاده کنیم. امام زمان (عج) در غیبت، از ما می‌خواهد که آماده‌باشیم تا در زمان ظهورش، به عنوان یاران او در کنار ایشان قرار بگیریم.
اگر نگاه دقیق‌تری به کلمات “غریب” و “غربت” در این زمینه داشته باشیم، می‌بینیم که در حقیقت غربت امام زمان (عج) با غربت بسیاری از پیشوایان دیگر تاریخ اسلامی تفاوت دارد. امام زمان (عج) در غیبت، در غربت معنوی قرار دارد، زیرا انسان‌ها به دلیل بندهای دنیوی و مادی که بر دست و پایشان بسته شده است، قادر به درک حضور معنوی و هدایت‌گرانه ایشان نیستند. برای همین است که امام زمان (عج) در دعاها و زیارات ما به عنوان «غریب» شناخته می‌شود.
این غربت به‌ویژه برای شیعیان که از نظر روحی و معنوی به امام خود وابسته‌اند، دردی بسیار عمیق‌تر از غربت‌های دیگر است. غربت امام زمان (عج) به ما یادآوری می‌کند که در این دوران، باید در شوق و آرزو برای ظهور او زندگی کنیم و از این طریق، دل‌های خود را آماده و پاک نگه داریم تا در روزی که او ظهور کند، به عنوان یکی از یاران نزدیکش در کنار او باشیم.

کاش تمام دغدغه‌مان مولا باشد

در دنیای امروز، زندگی پر از دغدغه‌ها و نگرانی‌هاست. ما در هر لحظه درگیر مسائل روزمره‌ای هستیم که ذهن و قلب ما را مشغول می‌کند؛ از کار و تحصیل گرفته تا مسائل اجتماعی و اقتصادی. این دغدغه‌ها، که اغلب مادی و فانی هستند، در بسیاری از مواقع ما را از هدف اصلی‌مان که همان یاد خدا و رابطه با امام زمان (عج) است، غافل می‌کنند. امام زمان (عج)، مولا و ولی‌الله غایب، در دنیای ما اکنون در پس پرده غیبت به سر می‌برد، اما این غیبت نباید موجب غفلت ما از او شود. بلکه، در این دوران، ما باید همه تلاش خود را کنیم تا دغدغه‌های معنوی‌مان، به ویژه یاد امام، در زندگی روزمره‌مان برجسته‌تر باشد.
امام زمان (عج) همانند چراغ هدایتی است که همیشه در دل تاریکی‌ها می‌درخشد. در زندگی هر فردی که در مسیر ایمان قرار دارد، این چراغ باید روشن باشد. اما متأسفانه، دغدغه‌های دنیوی و مشغله‌های روزمره گاهی باعث می‌شوند که ما از یاد امام خود غافل شویم. این غفلت نه تنها برای خودمان زیان‌آور است، بلکه موجب دوری بیشتر از هدایت و راه راست نیز می‌شود. امام زمان (عج) در لحظاتی که در ذهن و قلب ما جای دارد، می‌تواند به عنوان نقطه کانونی زندگی‌مان عمل کند.
در حالی که در این دوران، زندگی به سرعت در حال پیشرفت است و هر روز با مسائل و مشکلات جدید روبه‌رو می‌شویم، باید به یاد بیاوریم که امام زمان (عج) دغدغه اصلی ما باید باشد. این دغدغه معنوی است که می‌تواند ما را در برابر مشکلات زندگی مقاوم کند. به همین دلیل، باید به گونه‌ای زندگی کنیم که در هر لحظه از روز، با یاد امام خود به سوی آرامش و رضایت قلبی حرکت کنیم.
اگر امام زمان (عج) در زندگی ما به عنوان محور قرار بگیرد، همه مشکلات و سختی‌ها به نظر کوچک‌تر خواهند آمد. چرا که در مقابل عظمت و بزرگی امام (عج) و انتظار برای ظهور ایشان، هیچ چیز نمی‌تواند مانع رشد و تکامل معنوی ما شود. یاد او به ما این امید را می‌دهد که در هر شرایطی، حتی در سخت‌ترین لحظات، مولا همچنان کنار ماست و هیچگاه ما را تنها نخواهد گذاشت.
یکی از نکاتی که در فرهنگ شیعی به آن بسیار تأکید شده، این است که باید زندگی‌مان را بر اساس تعالیم امامان معصوم (علیهم السلام) بنا کنیم. امام زمان (عج) نیز مانند دیگر امامان معصوم، دارای حکمت و علم بی‌پایان است و به همین دلیل، پیروی از آموزه‌های ایشان می‌تواند زندگی ما را از هر گونه سرگردانی و سردرگمی نجات دهد. امام زمان (عج) به عنوان رهبر جهانی، روزی خواهد آمد تا جهانی پر از عدالت و آرامش برپا کند، اما در این دوران غیبت، ما باید هر کدام از خودمان، آگاهانه و فعالانه به دنبال تقویت ارتباط خود با ایشان باشیم.
این انتظار برای ظهور، به معنای دست روی دست گذاشتن و منتظر نشستن نیست. امام زمان (عج) در غیبت از ما می‌خواهد که در این مدت، آماده و پر تلاش باشیم تا زمانی که ایشان بیایند، در کنارشان قرار بگیریم. در همین راستا، باید تلاش کنیم که دغدغه‌های دنیوی‌مان را در مسیر آرمان‌های الهی هدایت کنیم. اگر همیشه یاد امام زمان (عج) در قلب‌مان باشد، تمامی کارهایی که انجام می‌دهیم، رنگ و بوی معنوی خواهند گرفت. کارهای روزمره‌ای که شاید در ابتدا به نظر بی‌اهمیت بیایند، اگر با نیت درست و برای رضای خدا انجام شوند، می‌توانند به عبادت و قرب به امام زمان (عج) تبدیل شوند.
در دعای عهد، که هر روز صبح باید خوانده شود، از خداوند می‌خواهیم که ما را از یاران امام زمان (عج) قرار دهد و در این دعا می‌خوانیم:
«اللهم اجعلنا من انصاره و اعوانه، و المستشهدین بین یديه»
(خدایا، ما را از یاران و همراهان او قرار بده و در شمار شهدای کسانی که در راه او به شهادت می‌رسند، درآور).
این دعا به ما یادآوری می‌کند که در زندگی روزمره باید یاری امام زمان (عج) را در نظر بگیریم و هر لحظه خود را برای ظهور مولا آماده کنیم. زندگی ما باید در راستای آمادگی برای ظهور امام زمان (عج) شکل بگیرد و تنها در این صورت است که می‌توانیم از تمامی دغدغه‌های دنیوی به طور صحیح عبور کنیم.
ما می‌توانیم در هر کجا و هر زمانی با یاد امام زمان (عج) به خودمان آرامش دهیم. وقتی در هنگام مشکلات به یاد امام بیفتیم، وقتی در روزهای شادمانی به یاد امام باشیم، حضور او را در زندگی خود احساس می‌کنیم. این احساس حضور و اتصال معنوی، تنها می‌تواند در صورتی رخ دهد که ما خود را از دغدغه‌های غیرضروری دنیوی رها کنیم و قلب‌مان را برای یاد امام زمان (عج) آزاد کنیم.
پس، کاش در هر لحظه از زندگی‌مان، تنها دغدغه‌مان امام زمان (عج) باشد. این تنها راهی است که می‌تواند دل‌های ما را آرام کند و چشم‌هایمان را به آینده‌ای پر از عدل و رحمت و امید روشن سازد.

انتظار فعالانه و امیدبخش برای ظهور امام زمان (عج)

انتظار، کلمه‌ای است که بارها در کلام‌های مذهبی و دعاها شنیده‌ایم. اما آیا واقعاً درک کرده‌ایم که انتظار برای امام زمان (عج)، تنها به معنای نشستن و چشم به در دوختن نیست؟ بلکه این یک انتظار فعالانه است، انتظاری که به ما می‌آموزد چگونه در دل این غیبت، با اقداماتی عملی و معنوی خود را آماده کنیم تا در روز ظهور، در کنار امام خود باشیم.
امام زمان (عج) که اکنون در غیبت به سر می‌برد، منتظر است تا ما دل‌های خود را پاک و زندگی‌مان را با یاد او پر کنیم. در این دوران، هر کدام از ما باید این سوال را از خود بپرسیم: چه کاری می‌توانم انجام دهم که آماده‌تر برای ظهور امام زمان (عج) باشم؟ این سوال، نه تنها یک پرسش ساده است، بلکه دعوتی است برای حرکت و تلاش مستمر. این تلاش، می‌تواند به معنای خودسازی، اصلاح رفتار، و حتی کمک به جامعه باشد. منتظر واقعی، کسی است که با اعمال نیک خود، زمین را برای آمدن حضرت مهدی (عج) آماده می‌کند.

انتظار، یعنی حرکت به سوی کمال

در نگاه بسیاری از ما، ممکن است انتظار به معنای «انتظار برای چیزی که در آینده خواهد آمد» به نظر برسد. اما انتظار واقعی، به معنای حرکت به سوی کمال است. انتظار برای ظهور امام زمان (عج) باید ما را وادار کند که هر روز بهتر از دیروز باشیم. در روایت‌های مختلف آمده است که منتظران واقعی، کسانی هستند که در غیبت امام (عج) همچنان به پیروی از دستورات اسلامی پایبند هستند و در راه نیکوکاری قدم می‌گذارند. در واقع، انتظار فعالانه یعنی اینکه هر لحظه از زندگی‌مان را به نحوی بگذرانیم که در دل ما، چراغ امید به ظهور امام زمان (عج) روشن بماند.
در این راستا، حضرت علی (ع) می‌فرمایند:
«شما در انتظار مصلح جهانی باشید، اما خود باید با عمل صالح به آن مصلح جهانی کمک کنید.»
انتظار به معنای دست روی دست گذاشتن و نشستن نیست، بلکه باید با تلاش و انجام عمل صالح، خود را برای ظهور آماده کنیم. شاید در ظاهر شرایط به گونه‌ای باشد که ظهور دور از ذهن به نظر برسد، اما در دل هر کدام از ما، باید این امید و ایمان را داشته باشیم که حضرت مهدی (عج) به زودی ظهور خواهد کرد، و ما باید خود را به گونه‌ای آماده کنیم که در روز ظهور، یاری‌گر امام خود باشیم.

دعا، کلید اصلی انتظار فعالانه

یکی از مهم‌ترین ابزارهایی که ما را در این انتظار فعالانه یاری می‌کند، دعا و ارتباط معنوی با امام زمان (عج) است. دعای روزانه برای امام مهدی (عج) نه تنها از نظر روحی آرامش‌بخش است، بلکه حس تعلق به امام و جامعه منتظران را در دل ما زنده نگه می‌دارد. در دعای عهد، می‌خوانیم:
«اللهم عجل لولیک الفرج»
(خدایا، ظهور ولی‌ات را تسریع کن).
این دعا نه تنها درخواست برای نزدیک‌تر شدن ظهور امام زمان (عج) است، بلکه یک دعوت به حضور قلب و فعالیت مستمر معنوی است. هر بار که ما این دعا را می‌خوانیم، در حقیقت داریم به خودمان یادآوری می‌کنیم که انتظار واقعی، باید با عمل صالح و آماده‌سازی درونی همراه باشد. باید روز به روز خود را برای آغاز دوران جدید و ظهور عدالت آماده کنیم.

کمک به جامعه و اصلاح جهان

انتظار امام زمان (عج) به هیچ‌وجه نباید تنها در محدوده فردی باقی بماند. انتظار فعالانه، یعنی حضور پررنگ در جامعه و اصلاح آن به گونه‌ای که زمین را برای حکومت حضرت مهدی (عج) آماده کنیم. این به معنای مشارکت در کارهای اجتماعی و گسترده‌تر کردن عدالت در جامعه است. کمک به فقرا، حمایت از مستضعفان، نشر فرهنگ مهدوی، و حتی آموزش مفاهیم صحیح اسلامی می‌تواند گامی باشد برای نزدیک‌تر شدن به هدف نهایی: ظهور امام مهدی (عج).
حضرت مهدی (عج) می‌خواهد جهان را با عدالت و رحمت پر کند، پس برای تحقق این هدف، ما نیز باید در حد توان خود، در این مسیر گام برداریم و هر روز قدمی به سوی جامعه‌ای سالم‌تر و عادل‌تر برداریم. هیچ عمل نیکی از چشم امام زمان (عج) پنهان نمی‌ماند و این اعمال نیک، همان سرمایه‌ای هستند که در زمان ظهور، برای امام زمان (عج) به حساب می‌آید.

امید به ظهور: نشانه‌ای از ایمان

در لحظات دشوار، هنگامی که دنیا به نظر تاریک و پر از فساد می‌آید، باید امید به ظهور را همچون چراغی روشن در دل خود نگه داریم. این امید است که به ما قوت می‌دهد تا در برابر مشکلات ایستادگی کنیم و از دین و اصول خود منحرف نشویم. حضرت مهدی (عج) به ما یادآوری می‌کند که هر دشواری گذراست و ظهور عدالت در نهایت تحقق خواهد یافت.
اگر امید به ظهور امام زمان (عج) را در دل‌های خود حفظ کنیم، آن گاه قادر خواهیم بود به دوران جدیدی از نور، عدل، و صلح بیندیشیم. این امید به ظهور، نه تنها زندگی فردی ما را روشن می‌کند، بلکه به جامعه نیز انرژی مثبت و امید به تغییر می‌دهد.

نتیجه‌گیری: آماده برای فردا، امروز باید حرکت کنیم

انتظار فعالانه به معنای آماده شدن امروز برای فردا است. در این دوران غیبت، باید دل‌هایمان را پر از امید کنیم و با دعا، عمل صالح و کمک به جامعه، خود را برای روزی که امام زمان (عج) ظهور کند، آماده کنیم. ظهور حضرت مهدی (عج) نه تنها یک آرزو، بلکه یک حقیقت است که با تلاش و آمادگی‌های امروز ما، به وقوع خواهد پیوست. تا آن زمان، باید با امید و عمل، دنیای خود و جامعه‌مان را برای ظهور ایشان هر چه بیشتر آماده کنیم.
خدایا، ظهور امام زمان (عج) را نزدیک کن، دل‌هایمان را از امید پر کن، و ما را در این مسیر آماده باشیم تا در کنار مولا در زمان ظهور، یاری‌گر او باشیم.
امیدوارم این بخش مطابق با درخواست شما باشد و توانسته باشم مفهوم انتظار فعالانه را به خوبی بیان کنم. اگر نیاز به تغییرات دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم.