نگاهی به سیره امام حسین علیه السلام
نگاهی به سیره امام حسین علیه السلام
حسین بن علی علیه السلام از کنار جمعی از مستمندان گذشت که عبائی برای خود گسترده بودند. مقداری نان به امام تعارف نموده و عرض کردند: فرزند رسول خدا! بفرمائید. حضرت دو زانو نشست و با آنها از آن نان میل نمود و این قسمت از آیه شریفه را تلاوت کرد: «خداوند مستکبران را دوست نمی دارد» سپس فرمود: من دعوت شما را اجابت نمودم؛ شما هم دعوت مرا بپذیرید. آنان گفتند: آری می پذیریم، همگی بلند شده و به خانه حضرت آمدند. امام حسین به یکی از بانوان خانه فرمود: هرچه ذخیره داری بیاور.
منبع : پاسدار اسلام، شماره99 ,
سوم شعبان، ولادت گل سرخ بوستان محمدی، سرور و سالار شهیدان و جانبازان و پاسداران تا قیام قیامت، اولین سرباز ایثارگر اسلام، دومین سبط و ریحانه ی پیامبر «ص»، سومین پیشوا و امام معصوم، چهارمین ستاره ی درخشان خاندان عصمت و طهارت و پنجمین چهره ی زیبای آل عبا، بر ملت و امت شهیدپرور که خالصانه پیروی و اطاعت خود را از این امام معصوم خود، به اثبات رسانده اند، مبارک و خجسته باد.
برخورد با مستمندان
«عن مسعدة قال: مر الحسین بن علی علیه السلام بمساکین قد بسطوا کساء لهم و القوا علیه کسرا فقالو: هلم یا ابن رسول الله! فثنی ورکه فاکل معهم ثم تلا «ان الله لایحب المستکبرین» ثم قال: قد اجبتکم فاجیبونی، قالوا: نعم یا ابن رسول الله! فقاموا معه حتی اتوا منزله، فقال للجاریة: اخرجی ما کنت تدخرین». (تفسیرعیاشی- جلد1- ص 257) مسعده گوید: حسین بن علی علیه السلام از کنار جمعی از مستمندان گذشت که عبائی برای خود گسترده بودند. مقداری نان به امام تعارف نموده و عرض کردند: فرزند رسول خدا! بفرمائید. حضرت دو زانو نشست و با آنها از آن نان میل نمود و این قسمت از آیه شریفه را تلاوت کرد: «خداوند مستکبران را دوست نمی دارد» سپس فرمود: من دعوت شما را اجابت نمودم؛ شما هم دعوت مرا بپذیرید. آنان گفتند: آری می پذیریم، همگی بلند شده و به خانه حضرت آمدند. امام حسین به یکی از بانوان خانه فرمود: هرچه ذخیره داری بیاور.
خدمت به یتیمان
«شعیب بن عبدالرحمن الخزاعی قال: وجد علی ظهر الحسین بن علی یوم الطف اثر، فسالوا زین العابدین علیه السلام عن ذلک فقال: هذا مما کان ینقل الجراب علی ظهره الی منازل الارامل و الیتامی و المساکین». (مناقب آل ابی طالب- جلد 4- ص 66) از شعیب نقل شده که روز عاشورا بر پشت امام حسین علیه السلام اثر چیزی را دیدند. از حضرت زین العابدین علیه السلام درباره آن سوال نمودند، حضرت فرمود: این اثر بجای مانده بواسطه ی انبان خوراکی است که حضرت بر پشت خویش می نهاد و به خانه ی یتیمان و مستمندان می برد.
خوف از پروردگار
«و من زهده انه قیل له: ما اعظم خوفک من ربک؟ قال: لایامن یوم القیامة الا من خاف الله فی الدنیا». (بحار- جلد 44- ص 192) و درباره زهد امام علیه السلام چنین آمده است که به حضرت عرض شد: چه بسیار است خوفت از پروردگار؟! امام فرمود: امانی نیست در روز قیامت مگر برای کسی که در دنیا از خداوند خوف داشته باشد.
حج پیاده
«قال عبدالله بن عبید ابوعمیر: لقد حج الحسین بن علی علیه السلام خمسة و عشرین حجة ماشیا». (مناقب- جلد 4- ص 69) ابوعمیر گوید: حسین بن علی علیه السلام بیست و پنج بار با پای پیاده حج بجای آورد.
ردّ احسان
«قال انس: کنت عندالحسین علیه السلام، فدخلت علیه جاریة فحیتة بطاقة ریحان، فقال لها: انت حُرَّة لوجه الله، فقلت: تجیئک بطاقة ریحان لاخطر لها فتعتقها؟ قال: کذا ادَّبنا الله. قال الله: [واذا حییِّتم بتحیَّة فحیُّوا باحسن منها اوردُّها] و کان احسن منها عتقها». (کشف الغمه جلد 2- ص 206) انس گوید: نزد امام حسین علیه السلام بودم، کنیزی وارد شد و یک شاخه گل به امام تقدیم نمود. امام: تو در راه خداوند آزادی. انس: به خاطر یک شاخه گل بی ارزش او را آزاد می نمائی؟! امام: خداوند اینگونه ما را تربیت نموده که فرموده است: «هنگامی که کسی به شما تحیت و اظهار محبتی نماید، پاسخ آن را به طور بهتر و یا به همانگونه بدهید» و بهتر از کار او، آزاد ساختن او بود.
پاداش تعلیم
«ان عبدالرحمن السلمی علم ولد الحسین علیه السلام «الحمد» فلما قراها علی ابیه، اعطاه الف دینار و الف حلة و حشافاه درا. فقیل له فی ذلک، فقال: واین یقع هذا من عطائه یعنی تعلیمه و انشد الحسین علیه السلام:
اذا جادَتِ الدنیا علیک فجُد بها علی النّاس طُرّا قبل ان تتفلّت
فلا الجود یفنیها اذا هی اقبلت ولا البخل یبقیها اذا ما تولت
(مناقب- جلد 4- ص 66)عبدالرحمن سلمی، فرزند امام حسین علیه السلام را سوره «الحمد» تعلیم نمود، چون فرزند، سوره را بر پدر خویش (امام «ع») خواند، امام به عبدالرحمن هزار دینار و هزار جامه عطا نمود و دهانش را پر از دُرّ ساخت. درباره این همه بخشش و عطا با امام صحبت شد. امام فرمود: این عطا در برابر عطای او یعنی تعلیم سوره «الحمد» چیزی نیست و سپس این اشعار را قرائت فرمود: که ترجمه اش این است: هنگامی که دنیا به تو روی جود و سخاوت نشان داد تو با آن بر همه ی مردم جود و بخشش نما، پیش از آنکه از دستت بیرون رود. چون دنیا به تو روی آورد بخشش آن را از بین نبرد و هنگامی که به تو پشت کند بخل آن را باقی نگذارد.
