نزدیکی به خداوند از طریق اعتراف به گناه
“وَ إِنْ كانَ قَدْ دَنا أَجَلِى وَلَمْ يُدْنِنِى مِنْكَ عَمَلِى فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرارَ بِالذَّنْبِ إِلَيْكَ وَسِيلَتِى”
در این بخش از مناجات، فرد اذعان می‌کند که ممکن است اعمال او نتوانسته باشد او را به خداوند نزدیک کند، اما تنها چیزی که به آن پناه می‌برد، اعتراف به گناهان است. او به درگاه خداوند می‌گوید که در آخرین لحظات زندگی‌اش، تنها وسیله برای جلب رحمت الهی، اقرار به اشتباهات و گناهان خود است.
این فراز نشان می‌دهد که در هنگام نزدیک شدن به پایان عمر، انسان باید از خداوند بخواهد که در برابر گناهان او گذشت کند و تنها با توبه و اعتراف به گناهان می‌توان از او رحمت و بخشش را جلب کرد. این بخش به ما یادآوری می‌کند که در دنیای پرآشوب امروز، هر انسان باید به اشتباهات خود اعتراف کرده و به درگاه خداوند پناه برد.
