نباید قرآن را فقط بر سرمان بگیریم؛ باید “تمام مناسبات” قرآن در زندگی ما ساری و جاری شود. بسیاری از آیات قرآن ناظر بر این است که ما در رفتار با دیگران اعم از مومنین و غیر مومنین چگونه عمل کنیم؟

اگر گفته می‌شود: «لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَعَدُوَّکُمْ أَوْلِیَاء» (دشمنان من و دشمنان خودتان را به دوستی نگیرید) این سخن یک منطقی دارد که خود قرآن منطق آن را اینطور بیان می‌کند: «لَا یَأْلُونَکُمْ خَبَالًا وَدُّوا مَا عَنِتُّمْ» (آنها از هر گونه شر و فسادی درباره شما کوتاهی نمی‏کنند)

لذا میبینید که به‌صراحت بیان می‌کنند که ما باید تحریم‌های فلج‌کننده علیه ایران اعمال کنیم، به‌صراحت بیان می‌کنند که ما باید فشارهای دیگری بر ایران بیاوریم؛ این منطق آنهاست!

اگر از “مبارزه با استکبار” سخن گفته میشود؛ این بحث جدای از تجربه، یک “منطق عمیق قرآنی” دارد.