?سال 1393 بود که مقتدی صدر کناره گیری خود را از عالم سیاست اعلام نمود؛ اما دوباره این روزها در حالی که عراق درحال پیمودن مسیر پیروزهای مختلف نظامی در عراق ونابودی داعش است، سر وکله اش در تیترهای خبری پیدا شده است. مقتدی صدر روزی به عربستان می‌رود و آل سعود را پدر امت مسلمان می‌خواند و این روزها در امارات. روزی به ایران می‌تازد و روزی به حشد الشعبی. جوان ناپخته‌ی عرصه‌ی سیاست که زمانی توانسته بود با ادبیات سیاسی ضد آمریکایی خود جوانان عراقی را بخصوص از حومه‌ی بغداد جذب خود کند.این روزها سعی دارد با همکاری متحدین خود، ایران را به عنوان یک گزینه‌ی اشغالگر در عراق به افکار عمومی معرفی کند و بذر دشمنی با ایران را در دل‌ها بکارد.

?افرادی چون سردار قاسم سلیمانی این خطر را بخوبی متوجه شده‌اند؛ سردار بارها، پیروزی بر داعش را پیروزی مردم عراق می‌داند. بعنوان نمونه در بخشی از سخنان خود اشاره می‌کند که «ملت عراق و سوریه با فدا کردن هزاران جوان ،حق بزرگی بر گردن جهان دارند. این پیروزی برخاسته از حکمت و تقوای یک مرد برجسته در عراق یعنی آیت الله العظمی سیستانی است » و در سخنان دیگری هوشمندانه پیروز اصلی را حشد الشعبی می‌داند. اما برخی رسانه‌های داخلی به عنوان بازوی دیپلماسی و هیمنطور برخی سیاسیون بی‌فکر، در حال انگاره‌سازی‌های اشتباه با محوریت قدرتمندی ایران در عراق هستند که با توجه به تحرک جدی صدر می‌تواند مشکل ساز باشد. طبیعست که هر ملتی دوست داشته باشد خودش را پیروز میدان‌‌های مهم نبرد درون کشورش بداند و نه کشور دیگر.

?رفت وامدهای این روزهای مقتدی صدر بوی فتنه‌ی جدیدی را در عراق می‌دهد که شاید زمین دشمنی مردم عراق با آمریکا وداعش را به زمین دشمنی احزاب شیعی با یکدیگر و با ایران تبدیل کند. آیا عراق روزی روی آرامش را خواهد دید؟

✍?#سارا_مسعودی

مناظره و مباحثه ۍ بیدارۍ اسلامۍ
??????????
https://telegram.me/joinchat/AAAAAEQYBFQO6sT_y23Z0g