امام باقر عليه السلام فرمود:

پدرم، هيچ يك از نعمت‌هاي الهي را ياد نمي‌كرد، مگر آنكه سر به سجده مي‌نهاد.

هيچ حادثه ناگواري از او رد نمي‌شد، جز آنكه سجده مي‌كرد.

هيچ نيرنگ حيله گري از او دفع نمي‌گرديد، مگر آنكه سر به سجده مي‌نهاد.

از هيچ نماز واجبي فراغت نمي يافت، مگر اينكه به سجود مي رفت.

هرگز موفق به اصلاح و آشتي بين دو نفر نمي شد، جز آنكه سجده شكر به جاي مي‌آورد.

بنابراين نشانه‌هاي سجود در تمام اندام سجده‌اش آشكار بود
از اين رو ايشان را «سجاد» ناميدند.