« وَالسَّلَامُ عَلَى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَى»:
‍ با دست های بسته مینویسم

?زندگی نامه شهید محسن حججی
قسمت اول

حالا که دستهایم بسته است مینویسم نه با قلم که با نگاه و نه با جوهر که با خون
رو به دوربین ایستاده ام و ایستاده ام رو به همه شما روبه رفقا رو به خانواده ام روبه رهبرعزیزم و رو به حرم.
حرامزاده ای خنجر به دست است و دوست دارد که من بترسم وحالا که اینجا در این خیمه گاهم هیچ ترسی در من نیست. تصویرم را ببرید پیشکش رهبرعزیز و امامم سید علی خامنه ای و فرمانده ام حاج قاسم و به رهبرم بگویید که اگر در بین مردمان زمان خودت و کلامت غریبید ما اینجا برای اجرای فرمان شما آمده ایم و اماده تا سرمان برود و سر شما سلامت باشد.
آسمان اینجا شبیه هیچ جا نیست حتی آسمان روستای دورک و وزوه که در اردوی جهادی دیده ام یا آسمان بیابانهای سالهای خدمتم، اینجا بوی دود و خون می آید.
کم کم انگار لحظه دیدار است ولی این لحظه های اخر که حرامیان دوره ام کرده اند میخواهم قصه بگویم و قصه که میگویم کمی دلم هوایی علی کوچولویم می شود ولی خدا وعده داده که جای شهید را برای خانواده اش پر میکند ، اما حتماقصه ام را برای علی وقتی بزرگ شد بخوانید.
قصه کودکی ام که با پدرم در روضه های مولا ابا عبدالله الحسین علیه السلام شرکت میکردم، قصه لرزش شانه های پدر و من که نمی دانستم برای چیست. پدرم با اینکه کارگری ساده بود همیشه از خاطرات حضورش در دفاع مقدس میگفت و توصیه میکرد:
- پسرم دفاع مقدس و رشادت و مجاهدت برای اسلام و دین هیچ وقت تمام شدنی نیست و تا دنیا هست مبارزه بین حق و باطل هم خواهد بود ان شاالله روزی هم نوبت تو خواهد شد.
دوران کودکی و مادری که کلید رفتنم به قتلگاه در دستان اوست و او بود که اجازه داد.
مادرم همیشه میگفت تو را محسن نام گذاشتم به یاد محسن سقط شده خانم حضرت زهرا سلام الله علیها .مادر جان،اولین باری که به سوریه اعزام شدم دریچه های بزرگی برویم باز شد اما نمیدانم اشکال کارم چه بود که خداوند مرا نخرید.
بازگشتم و چهل هفته به جمکران رفتم و از خداوند طلب باز شدن مسیر پروازم را کردم.
تا اینکه یک روز فهمیدم مشکل رضایت مادر است. تصمیم گرفتم و آمدم به دست و پای توافتادم و التماست کردم و گفتم مگر خودت مرا وقف و نذر خانم فاطمه زهرا سلام الله علیها نکردی و نامم را محسن نگذاشتی،مادر جان حرم خانم زینب سلام الله علیها در خطر است اجازه بده بروم.