الْتِفات در سوره فاتحه به معنای تغییر در سبک خطاب است که از ضمیر غیبت به ضمیر مخاطب یا متکلم تغییر می‌کند. این تغییرات به نوعی رابطه‌ بین خداوند و بنده را بهتر بیان می‌کند.

در سوره فاتحه، این تغییرات به وضوح قابل مشاهده است:

“بِسْمِ اللَّٰهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ” (آیه 1) - اینجا خداوند در غیبت قرار دارد.
“الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ” (آیه 2) - همچنان خداوند در غیبت است.
“الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ” (آیه 3) - باز هم در سبک غیبت.
“مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ” (آیه 4) - این هم در سبک غیبت است.
“إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِینُ” (آیه 5) - در اینجا تغییر می‌کند و خطاب به خداوند به طور مستقیم می‌شود.
“اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ” (آیه 6) - باز هم خطاب مستقیم به خداوند است.
این تغییر از غیبت به خطاب مستقیم باعث می‌شود که ارتباط بین بنده و خداوند عمیق‌تر و شخصی‌تر به نظر برسد. در ابتدا بنده خدا را می‌ستاید و از او یاد می‌کند، سپس به طور مستقیم از او درخواست هدایت می‌کند.

“التفات در سوره فاتحه: راز تغییر سبک خطاب در قرآن”
“التفات در سوره فاتحه و تأثیر آن بر ارتباط با خداوند”
“مفهوم الالتفات در سوره فاتحه: چگونه از غیبت به خطاب مستقیم تغییر می‌کنیم؟”
“تحلیل الالتفات در سوره فاتحه: چرا این تغییر در خطاب مهم است؟”
“التفات در قرآن: نقش تغییر خطاب در سوره فاتحه”