لله الملک:
? اصلی که آتش به اختیاران فرهنگی و رسانه ای باید بیشتر به آن توجه کنند.

? سیاست مداری تقوامدارانه ، گونه ای از سیاست ورزی است که از “بنده” حضرت حق توقع می رود.
در سیاست مداری طاغوت واره و فرعون گونه ، قدرت اصالت دارد و حذف مزاحمان قدرت ، ممنوعیت و محدودیتی ندارد.

دستور قرآن به سیاست ورزان مومن این است:

? يٰا أَيُّهَا اَلَّذِينَ آمَنُوا كُونُوا قَوّٰامِينَ لِلّٰهِ شُهَدٰاءَ بِالْقِسْطِ وَ لاٰ يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلىٰ أَلاّٰ تَعْدِلُوا اِعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوىٰ وَ اِتَّقُوا اَللّٰهَ إِنَّ اَللّٰهَ خَبِيرٌ بِمٰا تَعْمَلُونَ ﴿مائده / ۸﴾

? اى کسانى که ایمان آورده اید، براى خدا به داد برخیزید [و] به عدالت شهادت دهید، و البته نباید دشمنى با گروهى شما را به آن وادارد که عدالت نکنید. عدالت کنید که آن به تقوا نزدیکتر است، و از خدا پروا کنید، که خدا به آنچه انجام مى دهید آگاه است.

? نگاه قرآنی اجازه نمی دهد کینه های سیاسی و حتی کینه های مقدس ایمانی ـ آرمانی ، انسان را از حریم عدالت و انصاف بیرون برد.
در سیره اهل بیت علیهم السلام نمونه های بسیاری است که به مومنان اجازه نمی دادند در برابر مخالفان و دشمنان ، ذره ای بیش از آنچه استحقاق دارند و کیفرشان به حساب می آید ، روا داشته شود.
ناسزا به دشمنان ـ خصوصا اگر مصداق قذف و تهمت به شمار رود ـ قطعا انسان را از حریم بندگی و وظیفه مداری خارج می کند.

? سخت ترین حیطه تقوامداری ، مراعات تقوای سیاسی است. تقوای سیاسی نیز میسر نمی شود مگر به رعایت عدالت. عدالت نیز آن وقت حاصل می شود که نفرت ها و ناپسندی ها ، تشخیص انسان در میزان بدی کارها و موضع گیری در برابر آن بدی ها را غلظت نبخشد.
بدی ها را آنگونه باید دید که میزان بدی ، در فرض وقوع از دوست و دشمن یکسان باشد. نه اینکه بدی ها و خوبی ها در موطن دوستی و دشمنی معنا یابند که هر چه از دوست سر زند “خوب” باشد و هر چه از رقیب رخ دهد ، “بد".
جابجایی مرزهای بدی و خوبی در امتداد خط بندی های جناحی ، آرام آرام به نفاق منجر خواهد شد.

✅ @Aminikhaah