استحباب زیارت امام رضا(ع) در روز زیارتی خاص
سید بن طاووس(ره) در کتاب «الاقبال بالاعمال الحسنه» بر استحباب زیارت امام رضا(ع) در روز 23 ذی القعده تأکید می کند. همچنین علامه مجلسی(ره) نیز زیارت آن حضرت در روزهای مقدس اسلامی را افضل می داند.
منبع : www.farsnews.com
آنچه مسلم است این است که برخی از روزهای سال بنا به دلایلی بر سایر ایام ارجح و افضل هستند و ثواب اعمال و احتمال تحقق آمال در آن ها بیشتر است.
بر اساس این گزارش، از ایام بافضیلت و ویژه سال می توان به ماه های حرام اشاره کرد که قرآن کریم آن ها را «ذی القعده»، «ذی الحجه»، «محرم» و «رجب» نام می برد.
در فضیلت این ماه ها نکات بسیاری بیان شده است و این نکات تنها متعلق به اسلام نیست و حرمت جنگ در این 4 ماه در زمان جاهلیت نیز وجود داشته است. حتی برخی از مفسران قرآن، پیشینه تحریم جنگ در این چهار ماه را متعلق به زمان حضرت ابراهیم(ع) می دانند.
در مورد ماه ذی القعده که هم اکنون در آن قرار داریم نیز نکات فراوانی نقل شده است. به عنوان مثال، «سید بن طاووس» روایتی نقل کرده که ذی القعده در وقت شدت محل اجابت دعاست و در روز یکشنبه این ماه نمازی با فضیلت بسیار از رسول خدا(ص) روایت کرده که مجملش آن است که هر که آنرا به جا آورد توبه اش مقبول و گناهش آمرزیده شود و خصماء او در روز قیامت از او راضی شوند و با ایمان بمیرد و دینش گرفته نشود و قبرش گشاده و نورانی گردد و والدینش از او راضی گردند و مغفرت شامل حال والدین او و ذریه او گردد و توسعه رزق پیدا کند و ملک الموت با او در وقت مردن مدارا کند و به آسانی جان او بیرون شود.
همچنین بر اساس برخی روایات روز ولادت و شهادت امام رضا(ع) در روزهای یازدهم و بیست وسوم این ماه واقع شده است. همچنین در مورد روز بیست وسوم که روز بسیار شریفی است می گویند؛ روز زیارتی مخصوص امام رضا(ع) است و زیارت آن حضرت در این روز از دور و نزدیک یک سنت حسنه است.
سید بن طاووس(ره) در کتاب «الاقبال بالاعمال الحسنه» بر استحباب زیارت امام رضا(ع) در روز 23 ذی القعده تأکید می کند.
همچنین علامه مجلسی(ره) می گوید: زیارت حضرت رضا(ع) در روزهای مقدس اسلامی افضل است؛ مخصوصاً روزهایی که اختصاص به آن حضرت دارد.
امام رضا (ع) نیز خود در فضیلت زیارتشان می فرماید: «فَمَنْ زَارَنِی عَارِفاً بِحَقِّی غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّر»؛ پس هر کس با شناخت حق من، مرا زیارت کند، خداوند گناهان مقدم(پیشین) و مؤخر(پسین) او را می بخشد.
دل هایمان را روانه صحن و سرای آن حضرت می کنیم و دست ادب بر سینه قرار داده و صلوات خاصه آن حضرت را با یکدیگر زمزمه می کنیم: «اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی عَلِی بْنِ مُوسَی الرِّضَا الْمُرْتَضَی، الْاِمامِ التَّقِی النَّقِی وَ حُجَّتِکَ عَلی مَنْ فَوْقَ الْاَرْضِ وَ مَنْ تَحْتَ الثَّری، اَلصِّدّیقِ الشّهیدِ، صَلاةً کَثیرَةً تامَّةً زاکِیةً مُتَواصِلَةً مُتَواتره مترادفه، کاَفضَل ما صلّیتَ عَلی اَحَدٍ مِن اولیائک.»
اگر سلطان توئی دیگر ابایی نیست می گویم
که من یک شاعر درباری ام مداح سلطانم.