نورفشان

تحریم عزاداری از زبان امامان اهل بیت علیهم السلام:
1- أنّ الإمام الحسين(عليه السلام) قال لزينب(عليها السلام): “يا أختاه إني أقسمت عليك فأبري قسمي، إذا أنا قتلت فلا تشقي عليَّ جيبا، ولا تخمشي عليَّ وجهاً، ولا تدعي عليَّ بالويل والثبور.
2- قال الرسول صلی الله علیه و آله و سلم: “النياحة من عمل الجاهلية “
3- قال الإمام الباقر عليه السلام: “أشد الجزع الصراخ بالويل والعويل، ولطم الوجه والصدر، وجز الشعر من النواصي، ومن أقام النواحة فقد ترك الصبر، وأخذ في غير طريقه”
4- عن الصادق عليه السلام: “من ضرب يده على فخذه عند المصيبة حبط أجره".
5- عن الرسول صلى الله عليه وآله وسلم: “ليس منا من ضرب الخدود وشق الجيوب”
#محرم

✅ پاسخ

♦️خوب است اگر کسی می خواهد به روایت ها استناد کند و واقعا روایت قبول دارد، تمام روایت های پیرامون یک موضوع را ببیند. زیرا در مقابل این چند روایت، صدها روایت وجود دارد که عزاداری بر امام حسین را نه تنها سفارش میکند، بلکه دارای بالاترین فضیلت دانسته است. کسی که به دنبال #حق است، کافی است به کتاب #کامل_الزیارات که از قدیمیترین و معتبرترین کتب روایی شیعه است مراجعه کند تا صدها روایت در فضلیت عزاداری بر سیدالشهدا علیه السلام مشاهده کند. مثلاً:

? از ابى هارون مكفوف نقل شده كه وى گفت: حضرت ابو عبد اللَّه عليه السّلام فرمودند:
اى ابا هارون آيا شعرى در مصيبت امام حسين عليه السّلام برايم مى‏خوانى؟ ابا هارون مى‏گويد: پس براى آن حضرت شعرى خواندم و آن جناب گريست. سپس فرمودند: همان طورى كه پيش خود شعر و مرثيه مى‏خوانيد برايم بخوان يعنى با رقّت و لطافت، ابا هارون مى‏گويد: پس اين بيت را براى آن جناب با رقّت و لطافت خواندم:

?امْرُرْ عَلَى جَدَثِ الْحُسَيْنِ
فَقُلْ لِأَعْظُمِهِ الزَّكِيَّةِ

?ابا هارون مى‏گويد: امام عليه السّلام گريست، سپس فرمود: بيشتر برايم بخوان.
پس قصيده ديگر براى حضرتش خواندم. ابا هارون مى‏گويد: امام عليه السّلام گريستند و صداى گريه اهل منزل را از پشت پرده شنيدم.

?سپس اباهارون مى‏گويد: وقتى از خواندن فارغ شدم حضرت به من فرمودند: اى اباهارون كسى كه در مرثيه حسين بن على عليهما السّلام شعرى خوانده و خود گريه كرده و ده نفر ديگر را بگرياند بهشت بر ايشان واجب مى‏گردد… و كسى امام حسين را نزدش ياد كنند و از چشمش به مقدار بال مگس اشك بيايد ثواب و اجر او بر خداست و خداوند براى وى به كمتر از بهشت اجر و ثواب نمى‏دهد. (کامل الزیارات، ص 208)
روایات بیشتر ? (http://yon.ir/tBgXM)

⁉️ اما آیا بین این دو دسته روایت تعارضی وجود دارد؟؟ خیر. برای توضیح توجه به روایت ذیل کافی است:

❇️امام صادق علیه السلام فرمودند: إِنَّ الْبُكَاءَ وَ الْجَزَعَ مَكْرُوهٌ لِلْعَبْدِ فِي كُلِّ مَا جَزِعَ مَا خَلَا الْبُكَاءَ وَ الْجَزَعَ عَلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍ‏ع فَإِنَّهُ فِيهِ مَأْجُور؛ جزع نمودن و گريستن در تمام امور مكروه و ناپسند است مگر گريستن و جزع كردن بر حسين بن علىّ عليهما السّلام زيرا شخص در اين گريستن مأجور است. (? کامل الزیارات، ص 201)

? دلیل استثنای گریستن بر امام حسین علیه السلام هم آثار و فواید بسیاری است که در اثر گریه و هماهنگی روح عزادار با اهداف حسینی ایجاد میشود.

♦️اما اینکه پیامبر «نیاحة» را از عمل شیطان دانسته اند، به این خاطر بوده که در جاهلیت هنگام عزاداری حرف های باطل و شرک آلودی بر زبان جاری می کرده اند. به همین خاطر امام صادق علیه السلام می فرمایند:
«لا بأس بکسب النائحه اذا قالت صدقاً» ؛ اگر نوحه گر حرف درستی بزند، [حتی] می تواند برای عملش مزد بگیرد. (? الفقیه/ ج1/ 183)
?

♦️ اما سفارش امام حسین علیه السلام به حضرت زینب، یک دستور اختصاصی بوده است. ایشان با دعوت به خویشتن داری در برابر دشمنان، به دنبال آن است تا در آن شرایط حساس، با عزاداری آن هم به شکل پاره کردن لباس و خراش بر صورت، دشمن احساس پیروزی نکند و همچنین خانواده امام حسین علیه السلام روحیه خود را حفظ نمایند.

? در نشر این مطلب #آتش_به_اختیار عمل کنید!
کانال رسمی پاسخ به شبهات ، شایعات و مطالب روز
http://telegram.me/mobahesegroup

خط و قلم: داستاني براساس زندگي نامه سردار شهيد اسدالله رئيسي از زبان خودش

سلام و درود بر امام امت رهبر كبير انقلاب اسلامي، اميد مستضعفين جهان اسلام و نائب بر حق امام زمان، امام خميني (ره) و به اميد پيروزي لشكريان اسلام و نابودي كفر جهاني.
اينجانب اسدالله رئيسي فرزند غلام متولد 1324 در روستاي آقاسين به دنيا آمدم. كودكي را در دامان پر مهر والدين سپري نموده و در مكتب خانه اي كه پدرم براي ياد دادن قرآن داير كرده بود قرآن را فرا گرفتم و براي ياد دادن قرآن به جوانان روستا تلاش مي كردم مي گذاشتم. در سال 1337 به مدرسه رفتم و تا كلاس پنجم ابتدايي در روستا بودم از مقلدين حضرت امام خميني (ره) قبل و بعد از انقلاب بودم.. دوران انقلاب در مبارزات عليه رژيم پهلوي، پخش اعلاميه، نوار، شركت در راهپيمايي ها و غيره فعاليت داشتم در اثر سياست ستم شاهي و فقر در روستا به بندرعباس آمدم و در اداره بندر و كشتيراني به كارگري مشغول بودم. جزء فعالان انجمن اسلامي روستاي آقاسين و مسجد صاحب الزمان بودم. با شروع جنگ تحميلي، چندين بار به جبهه اعزام شدم و مدتي در بنياد شهيد مشغول به كار شدم و بعد به عضويت رسمي سپاه پاسداران در آمدم. هميشه اين جمله را زمزمه مي كردم: دشمن اصلي آمريكاي جهان خوار است (چند سال خدمت در جبهه هاي غرب و شرق) و در آخر درحمله شيطان بزرگ آمريكا به مراكز اقتصادي كشور در 29 فروردين در آب هاي جزيره ابوموسي جبهه خليج فارس پس از رويارويي با دشمن قسم خورده انقلاب به آرزوي ديرينه ام رسيدم. خداوند از تو كمك و ياري مي خواهم كه مرا در راه انبياء پيامبران و امامان قرار دهي، در خط اسلام و قرآن و حفاظت از دين مقدس اسلام مرا ياري ده كه در توان خود انجام وظيفه نمايم. خداوندا! تو شاهدي از زماني كه انقلاب شروع شد، در حفاظت انقلاب بودم. مدت يكسال در حفاظت از اسكله سازمان بنادر وظيفه نمودم. خداوند هر چه خدمت كردم كم است اميد و آرزوي من اين است كه اسلام در تمام كشورهاي جهان صادر شود.

خلاصه ای از زندگي نامه:
ولادت: شهيد اسد ا… رئيسي فرزند غلام در خانواده مذهبي در سال 1324 در روستاي آقاسين (هرمزگان) ديده به جهان گشود و كودكي را در دامان پر مهر والدين خود سپري نمود و در مكتب خانه اي كه پدر براي ياد دادن قرآن به فرزندان اسلام داير كرده بود، قرآن را فراگرفت و براي ياد دادن قرآن به جوانان در سطح روستا و منطقه سياهو همت گماشت كه در حال حاضر تعداد زيادي، از زحمات آن شهيد بهره مند هستند. وي پدر را در سن كودكي از دست داد و در دامان پر مهر مادر و برادران بزرگتر به سن چهارده سالگي رسيد.
تحصیلات: در سال 1337 به مدرسه رفت و تا كلاس پنجم ابتدائي در روستا دوره ي دبستان را طي نمود.
فعالیت قبل از انقلاب:
در نوجواني از علم قرآن غافل نبود. شهيد از مقلدين امام بود. چه قبل از انقلاب و چه در دوران انقلاب، در مبارزات چشم گير، در امر بخش اعلاميه، نوار و سخنراني ها بر عليه رژيم ستمگر شاهي كوتاهي نمي نمود. در راهپيمايي ها شركت فعال داشت. در اثر سياست ستم شاهي و فقر حاكم بر روستا،‌زادگاه را به قصد شهر ترك نمود و در اداره بندر و كشتيراني به صورت كارگري مشغول به كار شد و در معرفي خائنين از پيشتازان بود. شهيد در همين زمان مادر و برادر بزرگتر را از دست داد.
وي از فعالين انجمن اسلامي روستاي آقاسين و مسجد صاحب الزمان بود. در شروع كار بسيج، خواب را بر خود حرام كرده و هنگام فراغت در گشت و نگهباني، نقش فعالي داشت. با شروع جنگ تحميلي چندين بار به جبهه اعزام گرديد و مدتي نيز در بنياد شهيد مشغول به كار بود. سپس مأمور به خدمت در بسيج گرديد. بعد از بازگشت به عضويت رسمي سپاه پاسداران درآمد و هميشه اين جمله را ورد زبان داشت كه دشمن اصلي، آمريكاي جهان خوار است. در تاريخ 29 فروردين سال 1367 مصادف با يكم رمضان،‌لطف خداوند شامل حالش گرديد و پس از دلاوري هاي بسيار در جبهه خليج فارس در مصاف با دشمن اصلي (آمريكا)، شربت شهادت را نوشيد. از شهيد دو فرزند پسر و دختر به يادگار مانده است.

داستاني براساس روایت نادعلی براتی همرزم شهیدان سردار شهید اسحق دارا واسدا… رئيسي
کتابچه اشک

«الم تركيف فعل ربك باصحاب الفيل… » آيا نديدي خداي تو با اصحاب فيل چه كرد. آيا كيد وتدبير آنها تباه نكرد براي هلاكت آن ها مرغاني گروه گروه فرستاد تا آن سپاه را به سنگ هاي سجيل سنگباران كردند و تنشان را چون علفي زير دندان حيوان خرد گردانيد… «سوره فيل»
سال ها بود كه از محاصره جمهوري اسلامي ايران توسط ناوگان دريايي آمريكايي هامي گذشت در اين مدت طولاني بارها و بارها مراكز اقتصادي و كشتي ها توسط ناوگان آمريكا مورد هجوم قرار گرفته بود.
چند قايق كوچك در مقابل بزرگ ترين جنگنده هاي ابر قدرت جهان به ياد داستان حقيقي از معتبر ترين منبع مي افتيم. جنگ جنگ تا پيروزي … جنگ با بزرگترين شيطان بزرگ، دشمن بشريت، آمريكا كه اين بار هدف منابع مراكز اقتصادي و كشتي ها بود… شيطان بزرگ و ناوگان غول آساي آن ها تجسم عيني «ابرهه» وقایق ها ی کوچک با تجهیزات کم وناچیز بسيجيان بسان«سجيل» می باشد… غروب روز 28 فروردين سال 1367، نورهای قرمز وزرد را پررنگ تر از همیشه بر شن های ساحل جزیره ابوموسی نمایان می کرد. اما آن غروب دیگر تکرار نشد.
براتي … برادر براتي.. ازفرماندهي بندرعباس با شما كار فوري دارند. … براتی- به همراه آقاي عمايي به سوي فرماندهي سوسنگرد حركت كرديم. تمام افراد با تجهيزات كامل به حفاظت از جزيره مشغول شدند. شبانگاه آقاي قدومي دستور داد از همين لحظه تمامي نيروها آماده باش بدهم. شب علميات بود هر كسي در دنياي خويش… يكي قرآن مي خواند، ديگري قلم به دست گرفته و وصيت نامه مي نوشت گروهی آخرين سخنان خود را در گوش دوستان صميمي شان نجوا مي كردند و تعدادي در آخرين زواياي خاكريز تقويم سرنوشت را ورق مي زدند… .
آن وعده الهی فرا رسید وتاریخ 29فروردین سال1367مصادف با یکم رمضان را نشانه گرفته بود. همه در آرایش نظامی ودر دنیای دیگری سیر می کردن ومنتظر این روز هر لحظه عقربه های ساعت را با دید چشمانشان می گذراندند.
توپدار علمياتي،‌بازرسي و همه چيز براي حمله ي پرتوان و وسيع آماده شد.
به قايق ران ها دستور دادند سريعتر پيش بروند 20مايل از جزيره ابوموسي دور شده بوديم ديگه ساحل ديده نمي شد پس از چندي با كشتي اي بريتانيايي كه سوخت ناوگان آمريكايي را تأمين مي كرد روبرو شديم… اين كشتي با قايق هاي كوچك نيروهاي جمهوري اسلامي ايران قابل مقايسه نبود. كشتي سوخت خود را از سكوي نفتي «مبارك» دريافت كرده بود. و به سوي ناوگان آمريكا در حركت بود وقتي به نزديكي كشتي رسيديم قايق ها از دو جناح حمله خود را آغاز كردند. ستون نخستين به سمت جلوي كشتي و ستون دومين به سوي عقب و كابين كشتي شروع به حركت كرد. خدمه كشتي 4 نفر بودند كه وحشت زده و هراسان به هر وسيله اي سعي داشتند خود را از كشتي بيرون بيندازند.
كوس چنگ نواخته شد و برگ هاي سياه مشتاقانه در دستور حمله صادر و حمله ما به وسيله موشك آغازشد. 12موشك به طرف كشتي شليك كرديم حمله به عقب كشتي شديدتر بود مخازن 4 حفره بزرگ نفتي آتش گرفت و شعله هاي آتش با شدت از دهانه آنها به بيرون مي كشيد. چون به قسمت انتهايي كشتي صدمات شديدي وارد شده بود كم كم عقب نشيني كشتي به اعماق دريا كشيده مي شد. پس از ساعتي قسمت زيادي از كشتي در آب فرو رفت. ولي شعله هاي آتش هم چنان زبانه مي كشيد. ماموريت اول ما به پايان رسيد. صداي تكبير رزمنده ها با صداي امواج دريا و انفجار كشتي دشمن، در هم آميخته و شور و شعف را براي اردوگاه به ارمغان آورده بود.
هنوز شعله هاي قهر الهي از تاب و توان نيفتاده بود كه متوجه صداي چند فروند هليكوپتر شديم، احتمالاً نيروهاي بريتانيايي در آخرين لحظات از ناوگان آمريكا تقاضاي كمك كرده بودند و اينك شيطان بزرگ اين هليكوپترها را به منظور كمك به آنان فرستاده بود. خلبانان به محض ديدن صحنه نبرد به طرف قايق هاي ما هجوم آوردند و به كليه ي قايق ها دستور داديم هر چه مي توانند از هم فاصله بگيرند و سعي كنند روي آب ثابت نمانند. تا هلي كوپترها به راحتي آنان را هدف نگيرند. همزمان مشغول تيراندازي به سمت هلي كوپترها شديم. جنگ و گريزي واقعي بين قايق هاو هلي كوپترها در گرفته بود ولي بيشتر تيرها به هدف نمي نشست. فضاي عجيبي بود مثل اينكه محشر به پا شده بود. در همين حال ناگهان با پرتاب گلوله يكي از قايق ها، هلي كوپتر دشمن منفجر شد و با سرعت به پائين سقوط كرد. بر اثر برخورد با سطح آب، انفجار عظيمي روي داد و خليج بار ديگر وام دار صداي تكبير رزمندگان اسلام شد ماموريت از روي خشكي نيز با مشكل مواجه مي شد و مورد هدف قرار مي گرفت چه رسد از روي قايقي كه بر اثر امواج دريا حدود 15 متر بالا و پائين مي برد. وقتي دو هلي كوپتر ديگر، صحنه ي نبرد را آتشين يافتند با خواري و ذلت گريختند و ما دومين پيروزي خود را به جشن نشستيم. بعد از اين ماجرا نيروها روحيه اي دو چندان يافتند و براي هدف متعالي خويش آماده شدند.
هدف اصلي و نهايي كشتي لجستيكي بود كه طبق اطلاعات رسيده، اين كشتي حامل مواد منفجره، وسايل يدكي، مهمات و پوكه ي مواد شيميايي بود و به مقصد فاو حركت مي كرد. اين بار برخلاف كشتي بريتانيايي كه حمله ي به وسيله كاليبر آغاز شد،‌ به طور مستقيم با موشك، كشتي آمريكايي را هدف قرار داديم. كشتي با حمله ي برق آساي رزمندگان اسلام آتش گرفت و مهمات آن منفجر شدو انفجار مهمات درون كشتي به قدري شديد بود كه پس از لحظاتي كشتي غول آسا با آن مستي نانجيبش را به عدم فرستاد. گازهاي كشتي متصاعد مي شدند و منظره ي شگفت انگيزي را به تصوير مي كشيدند. كشتي با آن همه شوكت و هيبت، آرام مثل كودكي كه چشم را به خواب مي سپارد به اعماق بي كران دريا فرو رفت. شيريني تكبيرهاي رزمندگان به كام جزيره نشست و پايان عمليات را پيام آور بود. تمام سرنشينان كشتي تلف شدند.
تكبير رزمندها موج هاي آب را وا مي داشت كه رقص كنان، سمفوني امواج را در درياي نيلگون خليج به ارمغان آورند. و اين بار انگار ابرهه ها از چند ساعتي قبل تر باديدبان شياطيني خود، حركت عظيم كبوتران را مي نگريستند. هنگام عمليات متوجه شدیم كه چند ناوچه ي جنگي كه احتمالاً متعلق به يكي از كشورهاي عربي با ايالات متحده ي آمريكا هستند و قصد مداخله دارند آرام به ما نزديك مي شوند، به قايق ها دستور داديم كه به سرعت آرايش نظامي به خود گيرند، چند فروند موشك به سمت ناوچه ها شليك كرديم اما وقتي آنها عزم و اراده ي ما را براي مقابله با خود ديدند، صحنه نبرد را ترك كردند. حتي يكي از هلي كوپترهاي آنها كه در آغاز قصد حمله به ما را داشت، صحنه ي نبرد را ترك كرد. شور وهيجان عجيبي در بچه هاي رزمنده ايجاد شده بود. اين پيروزي به يقين از شكوه خداوندگار قادر خلق شده بود. رزمندگان از درون قايق انگشتان خود را به سوي دوربين مي گرفتند چه با شكوه و ديدني است اگر، فردي بسيجي از درون قايق كوچك،‌بزرگترين ابرقدرت جهان را به تمسخر بگيرد و اين چيزي نيست جز به لطف بي دريغ خداوند و غيرت علوي كه در رگ هاي مردان آزاده ي ايران زمين پوياست پس از سرشماري قايق ها و نيروها به سمت جزيره اي ابوموسي حركت كرديم.
لحظه ها نزدیک ونزدیک تر می شوند وآن دو کبوتر دیگر دریا را به خشکی ترجیح می دهند که با قدم های خاکی خویش، امواج های سهمگین دریا را به پاس داشت خون خویش پیروزی را به ارمغان می آورند.
به اتفاق دوستان دلاورم «اسحاق دارا و اسدا… رئيسي» سوار قايق شديم و با فاصله ي زيادي از ساير قايق ها حركت كرديم. از اين كار دو هدف داشتيم. اول اينكه مبادا از پشت سر قايق ها را غافلگير كنند و دوم اينكه هنوز آخرين هدف عمليات، در اطراف يكي از سكوهاي نفتي باقي مانده بود. ما در صدد بوديم كه آن را منهدم كنيم. پس از مدتي در مقابل سكوي نفتي قرار گرفتيم من موشكي را آماده شليك كردم. نفس در سينه ام حبس شده بود. انگشتانم را روي ماشه قرار دادم، چه عظمتي داشت. صداي غرش هواپيمايي به گوش رسيد. اسدا… فرياد زد: هواپيماي آمريكايي، هواپيماي آمريكايي… من موشك را رها كردم و دارا به پيش حركت كرديم. هواپيماها هر لحظه به ما نزديكتر مي شدند و من با شتاب خود را به بي سيم رساندم تا به نيروها خبر دهم كه هواپيما ها به سرعت از فراز سرما گذشتند و در دور دستها چرخي زدند و دوباره به سوي قايق ما حمله ور شدند افكار مان متمركز نبود.
وجودمان لبريز از تشويشي مبهم و اضطرابي غريب شده بود. خيال ها از مقابل اذهان مي گذشت. نمي دانستم چه كار بايد بكنيم. فكر كرديم قايق را رها كنيم و هر سه به داخل آب بپريم. اما بعد از چندي منصرف شديم چون من و اسحاق جليقه ي نجاتمان را گم كرده بوديم. در همين موقع هواپيماها كه ارتفاع خود را با ما كم كرده بودند در حدود 10پايي، بمب هاي خود را به سوي قايق هاي ما نشانه رفتند. بمب هاي ناخلف سرگردان با سرعت زياد به سوي قايق مي آمدند. من و اسدا… كف قايق دراز كشيديم. ملتهب بودم. سرم گيج مي رفت. لحظه اي چشم هايم را بستم. در تصورم بمب ها درست وسط قايق فرود آمد. صداي انفجاربه گوش مي رسيد. به دليل سرعت زياد و تحرك قايق، بمب در فاصله20متري فرود آمد. صداي انفجار مهيب و تلاطم امواج، قايق را به اين سو و آن سو بازي مي داد. نگاهي به بالاي سرم انداختم در حال دور زدن مجدد بود با خودم گفتم: نخير، اينها امروز دست بردار نيستند.
انگار ستون افكارم از توان افتاده بود. هيچ راهي به نظرم نمي رسيد. ديگر از خستگي، قدرت صحبت كردن و فكر كردن را نداشتم. خسته و درمانده و شايد تا بدان لحظه،‌ خود را چنين ناتوان و عاجز نيافته بودم.
فقط زمزمه مي كردم و باتمام درد خويش و چشم هاي پر التماس، امن يجيب المضطر اذا دعا و يكشف السوء مي خواندم. دوستانم نيز به قطب عالم امكان مهدي موعود متوسل شده بودند. هزار لايه ي پر عطش و سه قلب مشاق به سمت و سوي او صعود پيدا كردند. آنگاه متوجه شدم كه هواپيما ها روش حركت شان را تغيير دادند هواپيماي بالاي سرما در ارتفاع زياد و ديگري پشت سرما روي سطح دريا با فاصله اي حدود 5 متر از سطح آب به سرعت به ما نزديك مي شد چنان نزديك كه خلبانش را به راحتي مي شد ديد. سرم را بالا گرفتم به آسمان خيره شدم. دلم مي خواست هواپيما را نبينم و از آبي آسمان،‌ از پرندگان و از بوي دريا و شرجي لذت ببرم. دلم مي خواست يك لحظه هم كه شده به كودكي ام فكر كنم. به همبازي تيله بازي ام، به شور دلباختگي در ايام جواني ام، به زندگي كه آن طرف خطوط گذشته، فسيل شده بود. و به آينده اي كه ممكن بود كوتاهتر از چند دقيقه باشد.
شاید در این لحظه فقط تنها کلمه ای که می توانستیم بر زبان بیاوریم یا صاحب الزمان ادرکنی بود. از اسحاق و اسدا… خواستم كه بامن همزبان شوند تا اشهدمان را بخوانيم تا لب به سخن بگشاييم. و فريضه مان را به جا آوريم، به همديگر نگاه كرديم امام اين نگاه طولي نكشيد. چون در يك لحظه كاليبر هواپيما به سوي ما نشانه رفت و صداي انفجار مهيبي شنيده شد. من ديگر هيچ چيز نفهميدم وقتي به هوش آمدم. آرام چشم هايم را باز كردم.سرم به شدت گيج مي رفت و چشم هايم تار مي ديدند. احساس مي كردم كه در حال چرخ خوردنم. اما سريع متوجه شدم كه اين قايق است كه با سرعت به دور خودش مي گردد. سرم را بالا گرفتم و نگاهي به درون قايق انداختم. چشم هاي هراسان و جستجو گرم به دنبال كسي مي گشتند. آرام صدا زدم. اسحاق… ناله اي آرامي در گوشم زنگ خورد او را يافتم، به شدت مجروح شده بود. آن قدر تير و تركش خورده بود كه لباس هايش پاره پاره و شده بودند. جاي سالم در بدن نداشت در نگاه اول فكر كردم شهيدشده است، اما ناله هايش مرا مطمئن ساخت كه هنوز زنده است ونفس مي كشد.
دیگر چیزی از صفحه ذهنمان نمی گذشت جز جرقه های پی درپی امواج …قايق هم چنان به دور خودش مي چرخيد، متوجه شدم كه يكي از موتورهاي آن به دليل اصابت تركش از كار افتاده است و علت چرخش محوري اش، از كار افتادن يك موتور است. با خودم فكر كردم اگر بتوانم سكان قايق را محكم نگه دارم تا حدودي مي توانم قايق را مهار كنم. و با سرعت كم مي شود آن را پيش ببرم تا به کوه حلوا برسيم. اما نمي دانستم ابوموسي كدام سمت است به كدام سو بايد حركت كنم. سرم را به سختي بلند كردم. ازدور افق مه آلود دريا، سياهي ديدم، با خود گفتم: اين حتماً ارتفاع كوه حلوا در جزيره است. سريع تر دست به كار شدم اما باز مشكلي ديگر، كف قايق از اصابت تير و تركش سوراخ شده بود و آب دريا به داخل قايق نفوذ كرده بود، آبي از خون عزيزانم گلگون شده بود. حركت قايق باعث مي شد آب كمتري به داخل قايق نفوذ كند.
همه جا در سکوت ولی صدای ناله ای هنوز به گوش می رسید بله این صدای ناله ي اسحاق بود که به گوش مي رسيد و من شرمنده تر از بيش اشك مي ريختم چشم هايم به دنبال اسدا… مي گشتند. تمام قايق را از نظر گلوله و تركش به خون نشسته بود، در گوشه قايق افتاده بود و تكان مي خورد تقلا كردم از جايم برخيزم ولي محكم بر كف قايق افتادم. مي خواستم از خشم داد بكشم و از ناتواني خودم زجه بزنم. پاهايم را نگاه كردم. خداي من! پاي چپم خرد شده بود وتنها به يك تكه باريكي از پوست آويزان بودو همين طور از بدنم خون مي رفت. سريع باطنايي كه در دستم بود بالاي خون ريزي را بستم. در اين حال متوجه شدم پاي ديگرم نيز از دست نامردان سالم نمانده است. تنها با زحمت زياد توانستم خود را به سكان قايق برسانم. سر قايق را به سمت ارتفاعات حلوا چرخاندم و آن را محكم در دست گرفتم. بارقه اي از اميد دوباره در جانم دميد. خداي را سپاس كه سخاوتش،‌ اميد بخش قلب هاي سختي چشيده است. دلم، خوش، گواه مي داد. با خودم گفتم اگر چه سرعت مان خيلي كم است،‌ اما عاقبت به جزيره خواهيم رسيد.
بگو.. از آنچه می خواهی بگو… می دانی در این لحظات رب العالمین منتظر قدوم توست .. برخیز که وقت تنگ است ولحظه دیدار به سر آید.
نگاهي به اسحاق انداختم. به چشمش خيره شدم. نگاهش مي خواست چيزي بگويد. آرام گفتم بگو دوست من، هر چه خواهي بگو، اصلاً آفريده شده ام به حرف هاي تو گوش بسپارم برادرم! بگو، از جان خسته ات تا از اين غم وار ها نمت، چيزي نگفت: فقط با سختي فراوان ساعت مچي اش را از دست باز كرد. با لحن آرام اما درمندي گفت: اين را به خانواده ام بده و بگو اسحق رفت. حلالش كنيد، شايد مي خواست كه من به خانواده اش گوشزد كنم كه تا آخرين نفس به يادشان بوده است.
دستانم ديگر قدرت نداشتند طنابي را كه به پايم بسته بودم از داخل فرمان قايق عبور دادم و بعد آن را پائين كشيدم و به دندان گرفتم. اكنون قايق را با قدرت هدايت مي كردم. دست هاي خسته ام آزرده شده بودند. زير چشمي به عقب قايق نگاهي انداختم. آب آغشته به خون، تقريباً نيمي از قايق و بدن اسدا… را فرا گرفته بود. اسد ا… را صدا زدم. با تمام توان به سوي خويش مي خواندمش، اما او در آب و خون فرورفته بود و براي خدايش دست تكان مي داد. او يارانش حماسه ي يك روزه اش را با ديدار خدا به سو ی نشست و به كامش رسيد.
دیگر جای ماندن نیست ولحظه دیدار فرا رسیده . برخیز وجان خسته ات را با آب کوثر بشوی که مقربین در انتظار تواند.
در همين حال اسدا… را صدا كردم، اما تمام استخوان هايش خرد شده بودند در همان حال صداي موتور قايق، خاموش شد من نگاهي به اسدا… انداختم. همان زمان صداي او نيز در گلو فروماند. زبان به دهان گرفته بود و نزد خداوند گارش صوت داوود، تلاوت مي كرد. حال، من مانده بودم و دو پاي مجروح و قايقي شكسته و تني خسته.. حال عجيبي داشتم. با از كار افتادن موتور قايق، آب با سرعت زيادتري به داخل قايق نفوذ مي كرد. ديگر اميدي نبود. قايق هرلحظه بالاترمي آمد، ‌تصميم گرفتم خود را به جلوي قايق برسانم. ديگر آب تمام بدن برادران شهيدم را فرا گرفته بود و پيكر غرق در خونشان به سوي آب هاي گلفام قايق شناور بود. اين صحنه مرا مي شكست. درد،‌ كمرم را خم كرده بود. وقتي به سر قايق رسيدم، ناگهان قايق واژگون شد و هر سه به داخل آب افتاديم. از دوستان شهيدم غافل شدم. قايق واژگون و بر سرم افتاد.
من در زير قايق گير افتاده بودم. نشستم… بريده بود. بي اختيار آب هاي شور دريا را مي خوردم به هزار سختي خود را از زير قايق بيرون كشيدم و به روي آب آمدم. تمام قايق به زير آب فرو رفت و فقط قسمت كوچكي از آب، بيرون ماند كه رشته طناب بلندي به آن بسته شده بود باز هم جاي شكرش باقي بود. قايق روي سطح آب قرار گرفته بود. سر قايق را گرفتم و طناب را محكم به كمرم بستم. مقدار زيادي آب شور خورده بودم. بدنم خسته و خون زيادي از من رفته بود. درد شديد پاهايم، امانم را بريده بود و مقاومت بيشتر برايم امكان نداشت،‌ هر لحظه منتظر نيروهاي آمريكايي بودم تا مرا به بند اسارت بكشند. بيشتر از يك ساعت گذشت و من هم چنان خود را به قايق واژگون آويزان كرده بودم.
دريا متلاطم بود و گاه ارتفاع موج، به 10 متر مي رسيد. هر بار كه موج به سرم مي خورد بي اختيار مقدار زيادي آب مي بلعيدم. سوزش عجيبي در لب ها، چشم ها و گلو، احساس مي كردم. گاه از فرط ناتواني دستم از قايق جدا مي شد، ولي باز با همان طنابي كه به كمر بسته بودم به قايق مي رسيدم در اين افت و خيز ها ناگهان صدايي به گوشم رسيد، خداي من! آيا باز هم هواپيما ها و هلي كوپتر ها به سراغم آمده اند.
شايد هم قايق هاي دشمن باشند. وقتي صدا نزديك تر شد متوجه شدم،‌صداي قايقي است. يكي از قايق هاي عاشورا بود. سلاح موشك انداز آن را به خوبي مي توانستم ببينم. قايق نزديك و نزديك تر شد. حدود 50 متر بيشتر با من فاصله نداشت كه موتور آن دچار مشكل فني شد و قايق از حركت ايستاده، قايق بي يار و با يك موتور خاموش، و من كه بين مرگ و زندگي دست و پا مي زدم، طناب را از دور كمرم گشودم. با آن خستگي و ناتواني، شنا كردن كاري غير ممكن به نظر مي رسيد. اما با هزار اميد به سمت مقصود شنا كردم. با تمام قدرت آب ها را با دست هايم كنار مي زدم امواج را مي شكافتم و پيش مي رفتم، 20 متر از مسافت را پيمودم.
ديگر همه چيز داشت تمام مي شد. حتي حال و حوصله ي نفس كشيدن را از كف داده بودم من با زندگي و مرگ تنها 30 متر فاصله داشتم. هر چند در آن لحظات پاياني دعاها و توسل هاي زيادي از ذهنم مي گذشت، ولي احساس مي كردم براي صدا كردن و به خدمت در آوردن واژگان انرژي ام، كفايت نمي كند. آخرين حركت دست ها و پاهاي مجروحم را به ياري طلبيدم. براي آخرين بار، چشم هايم را گشودم خداي من!‌ قايق به من خيلي نزديك شده بود. نمي دانم جريان آب آن را به سمت من آورده بود يا من به ناگاه خود را به آن رساند بودم؟! يا لطف الهي ديگر بار مرا در لواي عنايت خويش پذيرفته بود. چندي بعد سرو صداي بچه هاي رزمنده در داخل قايق به تمام افكار ها خاتمه داد و مدتي بعد با طناب، خود را به داخل قايق كشيدم. لحظه اي فكر كردم. دلم گرفت اسدا… و اسحق عزيزم را از دست داده بودم. چشم هايم در گسترده افق به پرواز در آمدند و خاطرات با هم بودنمان را به مرور نشستم. روز ها و شب هاي روزگار، جاي پاي يكديگر را سايه مي زنند وبا نيزه هاي تقويم عمر، روي همه چيز رنگ كهنگي را نقاشي مي كند. روي همه چيز به جز خاطره هاي عاشقانه ي آنان كه سبز زندگي كردند و سرخ مردند و من تا هميشه دسته دسته، رنگ هاي شفق و آواز هاي مرغكان دريايي را از فاصله ي عظيم دو دنيا برايتان مي فرستم. روحشان شاد.

رونوشتی از باران(مجموعه ای از خاطرات سردار شهید اسدا… رئیسی)
1ـ دیده به جهان
دیده را گشودم شاید امروز یکی از سرزمین نور بیاید ودیدگان ما را با قدومش بینا کند. تا اینکه ساعت روزگار عقربه هایش را نشانه امید در قلب هایم ثانیه ثانیه به وعده دیدار به سر آید. نامش اسد ا… فرزندغلام در خانواده اي مذهبي به سال 1324 در روستاي آقاسين ديده به جهان گشود.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي
2ـ دامان پرمهر مادر
كودكي را در دامان پر مهر والدين خود سپري نمود و درمكتب خانه اي كه پدر براي ياد دادن قرآن به فرزندان اسلام داير كرده بود، قرآن را فراگرفت.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي
3ـ آموزش کلام حق
قرآن را با گوش وجان آموخت ودر آموزش به جوانان در سطح روستا و منطقه سياهو همت گماشت كه در حال حاضر تعداد زيادي، از زحمات آن شهيد بهره مند هستند.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي
4ـ چرخ روزگار
پدر را در سن كودكي از دست داد و در دامان پر مهر مادر و برادران بزرگتر به سن چهارده سالگي رسيد.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي

5ـ بهره مندی از کلام حق
سال 1337 به مدرسه رفت و تا كلاس پنجم ابتدايي در روستاي آقاسين دوره دبستان را طي نمود. در نوجواني از علم قرآن غافل نبود.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي
6ـ مبارز انقلابی
روحیه اطاعت پذیری از ولایت فقیه ومرجع زمانش امام خمینی(ره) از لزومات زندگی اش بودو از مقلدين امام راحل بود چه قبل و چه در دوران انقلاب، درمبارزات چشم گير، در امر پخش اعلاميه، نوار و سخنراني ها برعليه رژيم ستمگر شاهي كوتاهي نمي نمود.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي
7ـ سیاست ستم شاهی
در راهپيمايي ها شركت فعال داشت، در اثر سياست ستم شاهي حاكم بر روستا، زادگاه را به قصد شهر ترك نمود و در اداره بندر و كشتيراني به صورت كارگري مشغول به كار شد.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي

8ـ معرفی خائنین
در معرفي خائنين به انقلاب،‌از پيشتازان بود،‌و درهمين زمان مادر و برادر بزرگتر را از دست داد.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي

9ـ فعالیت انقلابی
از فعالان انجمن اسلامي روستاي آقاسين و مسجد صاحب الزمان(عج) بود. در شروع كار بسيج، خواب را بر خود حرام كرده بود. هنگام فراغت درگشت و نگهباني، نقش فعالي داشت.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي
10ـ عضویت در سپاه پاسداران
با شروع جنگ تحميلي چندين بار به جبهه اعزام گرديد و مدتي در بنياد شهيد مشغول به كار بود. سپس مامور به خدمت در بسيج گرديد . بعد از بارگشت به عضويت رسمي سپاه پاسداران در آمد.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي
11ـ دشمن اصلی آمریکاست
هميشه اين جمله را ورد زبان داشت دشمن اصلي،‌ آمريكاي جهان خوار است. خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي
12ـ شهادت
تاريخ 29فروردين سال 1367 مصادف با يكم رمضان،‌پس از دلاوري هاي بسيار در جبهه خليج فارس در مصاف با دشمن اصلي آمريكا شربت شهادت را نوشيد.
خاطرات سردارشهيد اسد ا… رئيسي
13-از آسمان مثل شب عروسی بمب
چند روزي از شناسايي و بمباران هوايي منطقه دليجان توسط عراقي ها مي گذشت، براي اينكه جاي امن تري پيدا كنيم، گردان را به نقطه اي ديگر در بين تپه ها منتقل كرديم. روز وحشتناكي بود. از آسمان مثل شب عروسي بر سرمان نقل بمب و خمپاره مي ريخت. همه جا در گرداگرد دود و آتش مي چرخيد و تنها دستها و پاي بر جا مانده شهدا بود كه بر برانكارد بهداري را پر مي كرد. قلبم از اندوه لحظه هاي تلخ آكنده شده بود. محمد بيا يه زخمي هم اينجاست. عجله كن. با صداي عباس به خود آمدم، چشمام در هاله اشك به پلك نشسته و سويش را از دست داده بود با سر آستين لباسم كه به خون شهدا آغشته شده بود اشك هايم را پاك كردم و به طرف عباس دويدم. صادق محمدي را ديدم كه زانو هايش در زير كمرش تا شده و رو به آسمان مي بارد. از دردي كه فواره خون از پهلويش بيرون مي زد. بجنب محمد خيلي درد داره.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
14- چرا ماتت برده
بيا كمك چرا ماتت زده محمد،‌مگه نمي بيني داره ازش خون ميره؟ دستانم به دور كمر صادق حلقه شد، لبخند مه آلودي از لبانش بر چهره خاكي و غمگينم جاري شد. نگاهم شكست. مانده بودم با آن همه عشق چه كنم،‌ به كمك عباس، صادق را روي بر انكارد گذاشتم. نگاهم را به لبخند دوختم. با همه دردي كه داشت. اما آن تبسم هميشگي از لب هاي گوشت آلود و مردانه دور نمي شد… طلائي شدي مؤمن، مباركت باشه، خدا… قبول… كنه … آه هنوز صادق را در آمبولانس نگذاشته بوديم كه اسدا… صدايم كرد.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
15ـ شاهدان
همه جا دود و آتش و هر روز شاهد پريدن دوستان، به كمك عباس، صادق را روي برانكارد گذاشتيم هنوز صادق را در آمبولانس نگذاشته بوديم كه اسد ا… صدايم كرد. محمد بيا اينجا چند تا از بچه ها زير سنگر گير افتاده اند.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
16ـ دست زیر خاک
دست غرق به خون يكي از بچه هاي بسيجي زير خاك بيرون آمد، هنوز گرم بود. اسد را صدا كردم بيا اينجا، يكي از بچه ها رو پيدا كرديم.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
17ـ چشمام خشک مانده بود
تند تند خاك ها را كنار زديم، هرچه از سينه خاك به عمق زمين مي رسيديم خون تازه تر مي شد. يا ابوالفضل عباس، زانوهايم به يكباره تا شد و بر روي زمين افتادم، دستانم، دست از آرنج قطع شده يك بسيج را در خود گرفته بود، قلبم مي لرزيد و چشانم به نگاه اسد واسحاق و محمود خشك مانده بود. يا قنبر بني هاشم ببين چي به سر بچه هاي مومن آوردند.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
18ـ فریاد در گوش آتش
بلند شو محمد، شايد هنوز زنده باشه. فرياد يا علي بود كه در گوش و دود و آتش پيچيد و به افلاك رفت هنوز بوي خون مشام منطقه را غلغلك مي داد. غروب چنگ سرخش را به آسمان انداخته بود وهمراه خون جاري شده از شهدا بر زمانه مي غلطيد.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
19-صدای ناله ودرد نمی آید
ـ ديگر صداي ناله و درد نمي آمد. سكوت تلخ در خرابه ي سنگر هاو خاكستر چادرها به هلهله پرداخته بود. شهدا و مجروحين را به عقب بردند و ما مانديم و بازمانده ي خاطراتي كه فضا مثل قاصدگي سرگردان چرخ مي خورد.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
20ـ دردی جانکاه
حال خوشي نداشتم. دردي جانکاه روحم را مي سائيد. گوشه اي از همان سنگر ويران شده كنار قطرات خون شهيدي كه دستش در دستانم جا مانده بود نشستم و در بعض تلخم لانه كردم.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
21ـ نیمه سوخته ماه
خورشيد مي رفت و نيمه سوخته ماه به شب لبخند مي زد. نمي دانستم چه بايد بكنم. دلم گرفته بود. یاد همان دست افتاده بودم و همان لبخندي كه روي لب هاي صادق نشسته بود.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
22ـ این برات تازگی نداره
دستان گرمي روي شانه ام نشست سرم را برگرداندم، چيه توي فكري محمد، تويي اسد، حالم خوش نيست، همش ياد دست اون شهيد مي افتم. اين كه براي تو تازگي نداره، معلوم نيست كدوم از خدا بی خبري گزارش منطقه رو داد كه مثل روز محشر عذاب نازل شد.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
23- جبهه یعنی همین…
ـ نه اسد، دلم خيلي گرفته ببين چقدر از بچه ها شهيد شدند،‌ انگار نه انگار همين چند ساعت پيش اينجا مملو از بسيجي و رزمنده بود و حالا.. جبهه يعني همين،‌بلند شو بايد بريم. دستور فرماندهي گردانه كه نيروها را به جاي ديگه منتقل كنيم ظاهراً دويست متر آن طرفتر يك منطقه امن تر پيدا كرده اند. اينجا نشستن و زانوي غم به بغل گرفتن فايده اي نداره ياعلي بگو و بلند شود بچه ها منتظرند.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
24- به دنبال اسدا…
ـ بغض توان حرف زدن را از من گرفته بود، از جايم بلند شدم و به دنبال اسدا… به راه افتادم. تا طلوع سپيده نيروها را به منطقه مورد نظر منتقل كرديم.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
25ـ به جای تولک رفتن…
نماز صبح را در چادر تازه بر پا كرده بچه ها خواندم اسد سر از سجده بر داشته بود كه مرا به خود آورد. قبول باشه برادر از شما هم قبول باشه. چيه دمقي، بابا بيشتر از اينها از تو توقع داشتم ناسلامتي تو فرشته نجات بچه هايي اين قيافه رو به خودت نگير و به جاي تو لك رفتن براي شفاي مجروحين دعا كن.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
26ـ ازش خبری نبود
ساعت چنده؟ يه ربع مانده به ويزاي عبور (وقت نماز) بدون اينكه سوال ديگري بكنم به طرف تانكر رفتم تا وضو بگيرم. بعد ازنماز ظهر دنبال اسد ا… گشتم اما ازش خبري نبود. سراغش را از چند تا از بچه هاي گردان گرفتن اما كسي او را نديده بود. ناهار را خورده و نخورده رها كردم و دوربينم را برداشته و رفتم سراغ اسحاق (دارا) بلكه از اسد ا… خبري بگيرم.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
27ـ پوتین های لنگه به لنگه
با پرس و جو از بچه ها اسحاق را پيدا كردم. پوتين هايم را در آورديم و با اجازه گرفتن از بچه ها وارد چادر شديم. هنوز وسايل و اسلحه هاي بچه ها وسط چادر بود. از پوتين هاي لنگه به لنگه، كوله پشتي گرفته تا سهميه مهمات و غذا… .
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
28ـ اسد… کجاست؟
اسحاق پس اسد كجاست؟ همين دور روبراست، الآن كه پيداش بشه، چه خبر ديروز خيلي دمق بودي؟ خيلي شهيد داديم. آره، بازهم خدا رو شكر زود منطقه را تخليه كرديم و گرنه كلاهمان پس معركه بود.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
29ـ جندا…
هنوز حرفم تمام نشده بود كه اسدا… پيدا شد. يا جند ا… عزيز، خدا قوت بشين خوش آمدي، ديروز خيلي خسته شدي خدا خيرت بده،‌اگه شما نبوديد معلوم نبود تكليف مجروح ها چه مي شد. چوبكاري مي كني مومن، ما رو چه به اين حرف ها نه عرفان اين آقا محمد ما مدل بالاست، و گرنه بچه ها شاهد بودند چقدر زحمت كشيد خدا قبول كنه، خوب جند ا… عزيز چی شد ياد ما افتادي؟ من هميشه يه ياد شما هستم.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
30ـ کی از تو بهتر
دوربينم را درآوردم تا چند تا عكس يادگاري با هم بندازيم. لبخند شيريني بر لب اسدا… نشست و گفت: يعني مي خواي از من هم عكس بگيري؟ چرا كه نه كي از تو بهتر. نه باور نمي كنم چون اينجا جايي براي ظهور عكس نيست. چطوري مي خواي عكس مان را ظاهر كني؟ اون با من، كاري نداره عكس ها را كه گرفتم مي روم اهواز و ظاهرش شون مي كنم و عكس ها را مي آرم كه ببينيد آن وقت هر كدوم كه خوشت آمد برات تكثير مي كنم. خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
31ـ اونایی که هوس عکس…
اسد… از جاش بلند شد و برو بچه هايي كه مي شناخت را صدا كرد و گفت: اون هايي كه هوس كردن عكس يادگاري کردن، بيان اينجا… چشم روي هم گذاشتم ده پانزده نفري جمع شدند. با اشتياق از بچه ها عكس گرفتم.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
32ـ عکساشونو دادم
چند روز بعد از عكس گرفتن از بچه ها، براي انجام كاري به اهواز رفتم دوربين را هم همراه خودم بردم. به اولين و شايد مي شد،گفت تنها، عكاسي كه باز بود رسيدم، عكس ها را ظاهر كردم و بعد از خريدهايي كه سفارش شده بچه ها بود به دليجان برگشتم. عكس ها را بين بچه ها تقسيم كردم و عكس هايي را كه از اسحاق و اسد ا… گرفته بودم راهم به چادرشان بردم و به آنها دادم.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
33ـ عکسای قشنگی بود
عكس هاي يادگاري قشنگي شده بود. هر كس آن طور كه دوست داشت عكس انداخته بود يادم نمي رود وقتي نوبت اسدا… رسيد.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
34ـ باید یه چیزی ازم بزارم
نوبت اسدا… که رسید تيربارش رو برداشت و با قطار گلوله هاش به سنگر تكيه داد و گفت: بسم ا… آقا منتظريم يه طوري بند از كه هر وقت نگاهش كردم یادم بيفتي، محمد- قرار نشد ازت عكس بگيرم كه اين حرف ها را بارم كني ها. اسد نوار تيربارش را به شكل ضربه در به سينه اش بست و گفت: ان شاء ا… به ياري خداوند تبارك و تعالي در اين مبارزه شهيد خواهم شد، پس بايد چيزي رو به عنوان يادگاري براي خانواده و دوستام بگذارم.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
35ـمردی با قلبی مطمئن
قلبم در شدت ضربان خود مي لرزيد و حس تلخ تنهايي و جدايي از اسدا… را زمزمه مي كرد. دلم گرفت، چشمانم را براي لحظه اي از دست هاي اسد بر روي تير بار به رسم نوازش مشغول بود بر نمي داشت. دوربين در دستانم رنگ ياخته بود. چشمايم زيباتر از عدسي دوربين مي ديد، مردي را مي ديد كه با عشق و با قلبي مطمئن به ضيافت نور مي رفت.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي

36ـ توی عکس یادگاریم…
اسد- محمد… محمد… كجايي پسر؟ چرا ماتت برده؟ بابا يه ساعته ما رو گذاشتي سركارها. محمد- چي… باشه، باشه الآن ازت عكس هم بدون تير بارت بگيرم. اسد- نفر ما برادر، اين اسلحه منه، شما با كلاشینكف و ژسه حال مي كنيد من با تير بار. محمد- حالا نمي شه دو دقيقه بدون اسلحه عكس بگيري. اسد-شرمنده،‌ كلاس ما خيلي بالاست، من با اين اسلحه كلي از عراقي ها رو درو كردم حيف توي عكس يادگاري ام اثري از اسلحه ام نباشد، تازه براي من صرف نمي كنه با بي بي چلچله و نخود و كشمش كاري كنم. خدا قمست كنه با تير بار شهيد بشم، پس اصرار نكن چون اثري نداره.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
37ـ ماموریتی دیگر
عكس در قاب چشمان اشك آلود نشست از آن روز تا بعد از عمليات بدر ديگر اسدا… را نديدم. تا اينكه براي خداحافظي به ديدنم آمد براي آخرين ماموريت كه در جبهه اي ديگر (خلیج فارس)انجام مي شد، حمله مستقيم به ناوهاي آمريكا در خليج فارس… .
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي
38ـ تنها مردعکس های یادگاری
مردي كه با چشم هاي باز و آسماني باتني از هم جدا شده روي سنگ غسالخانه آرميده است و روحش به نظاره اشك هايم نشسته،‌ اسدا… تنها مرد عكس هاي ياد گاري روزهاي جنگ است. عكس هايي كه مرا ياد خاطراتش مي اندازد.
خاطراتي از محمد مدبر همرزم شهيد اسد ا… رئيسي