نورفشان

امام خمینی ثابت و استوار/روز مبارک سوم شعبان

مجله پاسدار اسلام مرداد 1388 - شماره 332

 
 
2
 

روز مبارک سوم شعبان المعظم را که روز طلیعه پاسدار و پاسداری از مکتب مترقی اسلام است به عموم هم میهنان و بخصوص پاسداران انقلاب اسلامی تبریک عرض و بحق باید این روز معظم را روز پاسدار بنامیم. روز ولادت با سعادت بزرگ پاسدار قرآن کریم و اسلام عزیز است، پاسداری که هرچه داشت، در راه هدف اهداء کرد و اسلام عزیز را از پرتگاه انحراف و رژیم طاغوت بنی امیّه نجات داد. رژیم منحط بنی امیّه می رفت تا اسلام را رژیم طاغوتی و بنیانگذار اسلام را بر خلاف آنچه بوده معرفی کند، معاویه و فرزند ستمکارش به اسم خلیفه رسول اللّه با اسلام آن کرد که چنگیز با ایران و اساس مکتب وحی را تبدیل به رژیم شیطانی نمود. اگر فداکاری پاسداران عظیم الشأن اسلام و شهادت جوانمردانه پاسداران و اصحاب فداکار او نبود، اسلام در خفقان رژیم بنی امیّه و رژیم ظالمانه آن وارونه معرفی می شد و زحمات نبی اکرمص و اصحاب فداکارش به هدر می رفت.

هان ای پاسداران عصر حاضر و انقلاب اسلامی! به امام امت و پاسدار قرآن کریم و اسلام عزیز اقتداء نموده حق پاسداری از انقلاب اسلامی را به خوبی ادا کنید و از این منصب بزرگ که منصب انبیاء عظام و اولیاء خداوند تعالی است به خوبی حفاظت کنید. 58/4/9

اینک که پاسداران…عصر حاضر این روز بزرگ پر برکت جاوید را روز پاسدار اعلام نموده اند، مسؤولیتی بس بزرگ و تکلیفی بس عظیم را عهده دار شده اند، گوئی آنان به یاد پاسداران عاشورا و انگیزه جانفشانی ها و فداکاری های کربلا این روز را انتخاب نمودند و نیکو انتخابی است و بزرگ مسؤولیتی.نیکوست که ادامه خون سرخ تشیع را تداعی می کند و پر مسؤولیت است که انگیزه آن فداکاری و جانبازی آنچنان لطیفه الهی دارد که آن خون را ثار اللّه و از مرزهای حجب نور و ظلمت فراتر برده و از خودی ها و خودبینی ها پیراسته و به مرز العبودیة جوهرة کنهه الرّبوبیة رسانده و آراسته و دست ما از آن کوتاه است. لکن مأیوس نشوید و کوشش کنید تا به کوشش خویش رنگ اسلامی - الهی بیشتری دهید و به فداکاری خویش اخلاص مندتر باشید که بحمداللّه هستید.

60/3/16

طلوع آفتاب سوم شعبان که سالروز طلوع شمس معنویت و پاسدار اسلام و مجدد حیات قرآن کریم و نجاتبخش امّت خاتم صلی اللّه علیه و آله و سلّم از شب تاریک به عصر ظلمانی حکومت جائرانه یزیدیان که می رفت تا قلم سرخ بر چهره نورانی اسلام کشد و زحمات طاقت فرسای پیامبر بزرگ اسلام صلی اللّه علیه و آله و سلّم و مسلمانان صدر اسلام وخون شهداء فداکار را به طاق نسیان سپارد و به هدر دهد، بر همه مسلمانان جهان و شیعیان خط سرخ امامت و ملت فداکار در صحنه ایران بزرگ و رزمندگان در راه هدف مقدّس و خصوص سپاه پاسداران عزیز که این روز عظیم الشأن را برای خود انتخاب نموه اند مبارک باد.

سپاه پاسداران که رکنی بزرگ در پیروزی انقلاب اسلامی است با اقتدا به مولای خود سید مظلومان علیه الصّلوة و السلام. نجاتبخش ملت ایران و اسلام عزیز از شب های تاریک و ظلمانی ستمشاهی بوده و در پاسداری از انقلاب و هدف های آن عاملی مؤثر و رکنی رکین بوده و هست. سپاه در جبهه های دفاع مقدّس از اسلام و میهن اسلامی، با وحدت و انسجام کامل با ارتش معظم و بسیج عزیز و ژاندارمری و عشایر مکرم و سایر قوای نظامی و انتظامی و مردمی، چون صفّی آهنین و بنیانی مرصوص پاسداری نموده و دشمنان اسلام و بشریت را از میدان های نبرد مفتضحانه رانده است و برای خود و اسلام و میهن معظم ایران افتخارهایی آفریده است که تاریخ فراموش نخواهد کرد و حضرت بقیة اللّه ارواحنا لتراب مقدمه الفدا از نظر مبارک نخواهد برد و پروردگار جلّ و اعلا بر خدمتگزاران به اسلام و میهن اسلامی که این رزمندگان بحمد اللّه تعالی از آنانند، رحمت و برکت خود را دریغ نخواهد فرمود. 62/3/6

امام حسین(ع) و کنیزی به نام «هوی»

مجله پیام زن مرداد 1371، شماره 5

 
 
 
یاد آوری :

در قسمت قبل رابطه صمیمانه امام حسین(ع با همسرش رباب را پی گرفتیم. رابطه ای که حاکی از اوج علاقه متقابل امام(ع) و رباب بود. علاقه ای که آن دو را به سرایش اشعاری که حاکی از این صمیمیت و محبت بود می کشاند. درسی که از آن می گرفتیم احترام بالایی بود که سیدالشهداء(ع) برای همسر و به طور کلی برای زن قایل بود.

این درس را از یک گزارش تاریخی دیگر نیز به خوبی فرا می گیریم. گزارشی که حاکی از برخورد صمیمانه و همراه با احترام امام حسین(ع) نسبت به زن است. گفتنی است که این خبر، تا کنون در دسترس نبوده و به نظر می رسد که از اخبار شیرین مربوط به حیات امام حسین(ع)) باشد. به این گزارش کوتاه توجه فرمایید.

* * *

می دانیم که «ابن عساکر» تاریخ بسیار بزرگی برای دمشق نگاشته است. این اثر، هنوز به طور کامل منتشر نشده، جز آنکه یک بار تهذیبی از بخشی از آن چاپ شد و اکنون نیز تلخیصی از آن انتشار یافته که به قلم توانای «ابن منظور» نگارش یافته و در سی جلد، منتشر شده است.

یکی از محققان سوری به نام سکینة الشهابی، شرح حال زنان را از مجموع این تاریخ، استخراج و با تحقیق و تصحیح بسیار عالی و عالمانه ای به چاپ رسانده است. گزارشی که در صدد نقل آن هستیم از این کتاب برگرفته شده و نیاز به یک مقدمه کوتاه دارد:

می توان گفت: یکی از مشخصه های مهم معاویه، حیله و مکری است که در مورد دوست و دشمن به کار برده و با کمک آن توانسته است افراد زیاادی را از سر راه خود برداشته و یا رام خویش سازد.

او مدت بیست سال، حاکم شامات و قریب به بیست سال خلیفه مسلمانان بود. این مدت دوام آوردن، آن هم در برابر کسانی که به مراتب از لحاظ علم و عمل، برتر از او بودند و هنوز خاطرات پیامبر(ص) را در میان خود داشتند، جز با حیله و دورویی به دست نمی آمد. او با بی شرمی تمام از هر کسی که در برابرش بود می خواست تا با گرفتن امتیازاتی تسلیم وی شود و در این میانه افراد زیادی فریبش را خورده، دین خود را بدو فروختند.

معاویه به منظور زدودن اختلافات دیرین خود با خاندان علی(ع)، دست به حیله جدیدی زد که روایت آن را بدون آنکه توضیح اضافی بدهیم، نقل می کنیم:

کنیزی بسیار زیبا بر معاویه عرضه شد که قیمت آن را یک صد هزار درهم عنوان کردند. معاویه، وی را خریداری کرد و در مجلسی با حضور برخی از یارانش، از عمرو بن عاص پرسید:

این کنیز برای چه کسی شایسته است؟

عمرو بن عاص پاسخ داد:

برای شما ای امیرالمؤمنین!

معاویه همین پرسش را از دیگران کرد و همین پاسخ را شنید.

معاویه گفت:

نه!

پرسیدند:

پس برای چه کسی شایسته است؟

معاویه پاسخ داد:

برای حسین بن علی؛ چرا که او انسان باشرافتی است، به علاوه میان ما و پدرش اختلافاتی وجود داشته که با این هدیه می تواند رفع شود! به هر حال، معاویه مصمم شد تا وی را برای حسین بن علی بفرستد. از این رو، کنیز راا پس از چهل روز مهیا کرده، به همراه لباسها و اموال فراوانی برای امام فرستاد. همچنین ضمن نامه ای برای حسین بن علی نوشت:

امیرالمؤمنین! کنیزی خرید که زیبایی شگفت آوری داشت، اما ایثار کرده، او را به رسم هدیه برای شما فرستاد.

وقتی کنیز نزد امام حسین علیه السلام رسید، امام از زیبایی وی در شگفت شد و از او پرسید:

نامت چیست؟

پاسخ داد: «هوی» (به تعبیر ما آرزو یا عشق).

امام(ع) فرمود:

تو نیز چون نامت «هوی» هستی! سپس از او پرسید:

آیا چیزی از حفظ داری تا بخوانی؟

کنیز گفت:

آری. قرآن بخوانم یا شعر؟

امام فرمود:

قرآن.

هوی این آیات را خواند:

«وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَیبِ لا یَعْلَمُها الاهو …»

امام از او خواست تا شعری نیز بخواند.

کنیز رخصت خواست تا هر شعری که خواند در امان باشد.

امام، رخصت داد. پس از آن، هوی این شعر را خواند:

اَنْتَ نِعْمَ الْمَتاع لو کنتَ تَبقی

غیر ان لا بقاءَ للانسان

«تو متاع خوبی هستی اگر (برای همیشه) باقی می ماندی؛ اما انسان، بقایی (ابدی) ندارد.»

امام گریست و فرمود:

تو آزاد هستی! علاوه بر این، آنچه را که معاویه همراه تو فرستاده از آن تو باشد.

سپس امام پرسید:

آیا در باره معاویه نیز شعری گفته ای؟ هوی پاسخ داد:

آری. سپس این شعر را خواند:

رَأَیتُ الفتی یَمضی و یَجْمَعُ جُهدَه

رجاءَ الغِنی و الوارثون قُعود

وَ ما لِلفَتی الا نصیبُ من التُقی

اذا فارقُ الدُّنیا علیه یَعُود

«می بینم جوانی که عمرش می گذرد و تمامی تلاشش در بی نیازی (دنیوی) است در حالی که وارثانش در انتظار (مرگ) اویند.

برای جوان، سهمی جز تقوا نمی ماند. چرا که وقتی از دنیا رفت، نزد او باز می گردد.»

امام حسین(ع) اضافه بر آن اموال، هزار دینار به او هدیه کرده و او را آزاد ساخت. آن گاه فرمود:

پدرم را می دیدم که فراوان این شعر را می خواند:

وَ مَنْ یَطْلُبُ الدُّنیا لمالٍ تَسُرُّه

فَسَوْفَ لَعَمری عن قلیلٍ یلُومُها

اذا ادبرتْ کانت علی المرء فتنة

و إن اَقْبَلَتْ کانت قلیلاً دوامُها(1)

«کسی که در طلب مال دنیاست تا او را مسرور سازد، به جانم سوگند که پس از چندی به ملامت همان دنیا خواهد پرداخت.

اگر دنیا به انسان پشت کند، برای او آزمایش است و اگر به انسان روی آورد، دوامی نخواهد داشت»

انصاف آن است که این روایت اگر کوتاه می شد، در حق امام حسین(ع) ظلم شده بود. هر گوشه ای از آن در بر دارنده نکته ای آموزنده است. بویژه آنکه نشانه موفقیت پیروزمندانه آن حضرت از دامی است که معاویه بر سر راهش نهاده بود. از حسین(ع) انتظاری جز این نمی رود.

در عین حال، ملاطفت امام حسین(ع) با «هوی» و مذاکراتی که صورت گرفته، خود حاکی از برخورد امام با زنی است که در بند اشرافیت، اسیر بوده و آن حضرت این چنین او را احترام می نهد.

ناگفته نماند که در باره امام حسین(ع) و «اُرینب بِنت اسحاق» نیز روایتی مفصل آورده اند که آن نیز در صورت صحت، می تواند در سیر این بحث مفید افتد، اما چه سود که آن نقل، قصه ای بیش نبوده و آن چنان که یکی از محققان نکته سنج، ارزیابی نموده، واقعیت ندارد.(2)

پاورقی:
 

1ـ تراجم النساء من تاریخ الدمشق، تصحیح سکینة الشهابی، ص469 ـ 470.

2ـ دراسات و بحوث فی التاریخ و الاسلام، ج1، ص155، قم.

دستهای بخشنده

مجله فرهنگ كوثر اردیبهشت 1378، شماره 26

 
 
 
بابا آن آقایی که می گفتی حتما کمکمان می کند …؟

صدای دخترش پیچیدتوی گوشش، نشسته بود روی زانوی مادرش تند و تند پلک می زد ومادر ماهرانه موهای سیاه و بلندش را می بافت.

آره دخترم! می گویند مرد خیلی خوبی است، حتما با دست پر برمی گردم آن وقت هر چه که خواستی برایت می خرم.

وارد بازارچه شد. هیاهوی بازاریان توی گوشهایش پیچید. نگاهی به لباس ها و کفش های خاک آلودش انداخت. سر و وضعش درست شبیه بچه هایی شده بود که تازه از خاک بازی برگشته اند، درست مثل دخترش همیشه وقتی از سر کار برمی گشت از سر کوچه دخترش رامی دید که با سر و رویی خاک آلود با بچه های دیگر مشغول بازی است. دختر تا پدرش را می دید دست هایش را که پر از خاک بود خالی می کرد و داد می زد: بابا! بابا!

دختر را بغل می کرد و پیشانی کوچکش را می بوسید اما نگران بود نگران اینکه دخترش بگوید:

بابا! برای ناهارمان چه آوردی؟

-خرما! خرما! خرمای رسیده! خرمای عسلی!

با صدای کلفت مرد خرمافروش به خودش آمد. مرد جلو رفت. سرفه ای کرد و گفت: سلام،خسته نباشی!

خرمافروش یک جفت کفش پاره پوره و خاک آلود رو به روی سینی بزرگ و چوبی خرما می دید.

-خرما! خرما! خرمای شیرین! چقدر بدهم؟

این را گفت و سرش را بلند کرد. مرد را دید که موهای ژولیده اش را زیر دستار پشمی بیرون زده است. چهره اش ناآشنا بود.

خرما می خواهی؟

-نه، دنبال مرد بخشنده این شهر می گردم…

-هان! فهمیدم حسین بن علی! او الان در مسجد است. با نگاه ازخرمافروش تشکر کرد و به طرف مسجد به راه افتاد.

تکیه داده بود به ستون وسط مسجد و حسین بن علی را نگاه می کردکه داشت نماز می خواند. چقدر آرزو داشت او را ببیند و حالا اورا می دید و منتظر بود تا هر چه زودتر نمازش تمام شود.

با خودش فکر کرد چطور تقاضایش را بگوید، درست مثل بچه های خجالتی شده بود. نگاهش را در مسجد گردانید. مردم در گوشه وکنار مشغول نماز بودند و چند نفری هم دور هم جمع شده بودند وبا هم حرف می زدند.

حسین بن علی به سجده رفته بود. نگاهش را روی نقشهای گلیم زیرپایش دواند و شعرش را زیر لب زمزمه کرد و. شعر در مدح سخاوت وجود حسین بن علی بود.

شعر را قبل از اینکه به مدینه بیاید در مدح سخاوتمندترین مردمدینه سروده بود مردی که کمی آن طرف تر مشغول نماز بود.

-السلام علیکم و رحمه الله و برکاته مرد سریع از جا بلند شد ورفت جلو و سلام کرد.

حسین بن علی جواب سلامش را داد. مرد از شنیدن صدای مهربان اواحساس آرامش کرد، قلبش سبک شد و درد سینه اش آرام گرفت. باخیال راحت شعرش را برای حسین بن علی خواند.

حسین بن علی لبخندزنان سرش را به عنوان تحسین تکان می داد.

شعر که تمام شد.

حسین بن علی سرش را به طرف مرد قدبلندی که گوشه مسجد با چندنفر دیگر مشغول گفت و گو بود گردانید: قنبر! قنبر! قنبر از جابلند شد و به سوی آنها آمد: بله سرورم! -ای قنبر! آیا چیزی از مال حجازی به جا مانده است؟

قنبر نگاهی به مرد انداخت که با شوق به چهره حسین بن علی خیره شده بود گفت: بله مولایم! چهار هزار دینار! -آن را حاضر کن که مردی سزاوارتر از ما به مصرف آن آماده است.

چهره مرد از شادی گل انداخته بود، چهره رنگ پریده و منتظردخترش آمد جلوی چشمش. توی دلش گفت: دخترم! هر چه بخواهی برایت می خرم! هر چه بخواهی!

حسین بن علی داشت شعر می خواند، شعری درجواب مرد و برای معذرت خواهی از او.

مرد با دقت گوش می کرد. چشم هایش تر شده بود. روی زانوهایش یک لباس بود با یک کیسه کوچک که تویش چهار هزار دینار بود.

شعر که تمام شد صدای گریه او هم بلند شد. قنبر که کنار حسین بن علی نشسته بود با شگفتی به او خیره شد.

حسین بن علی با مهربانی نگاهش کرد و گفت: ای اعرابی! عطای مارا کم شمرده ای که گریه می کنی؟! مرد با آستین های گشاد لباسش اشک هایش را که از روی گونه هایش سر خورده بود و ریخته بود روی ریشهای بلندش پاک کرد و گفت: از برای این گریه می کنم که دستی با این همه جود و سخاوت چگونه زیر خاک خواهد رفت؟ این را گفت و دوباره گریه اش گرفت. کسانی که گوشه و کنار مسجد نشسته بودندبا تعجب به او نگاه می کردند.

منبع:

منتهی الآمال، ج 1، ص 252.

سیره خوبان/شیوه کمک مالی امام حسین علیه السلام

مجله افق حوزه 11 دی 1387 - شماره 214

 
 
 
 

شخصی از انصار مسلمین مدینه به حضور امام حسین علیه السلام برای درخواست کمک مالی آمد و تقاضای کمک کرد.

امام حسین علیه السلام فرمود: ای برادر انصاری آبرو و شخصیت خود را از سؤال رودررو حفظ کن، درخواست خود را در نامه ای بنویس که من به خواست خدا آن چه را که موجب شادی توست انجام خواهم داد.

مرد انصاری در نامه ای نوشت: ای حسین پانصد دینار به فلانی بدهکارم، و او اصرار می کند که طلبش را بپردازم، با او صحبت کن تا وقتی که پولدار شوم، صبر کند.وقتی امام حسین علیه السلام نامه او را خواند، به منزل تشریف برد و کیسه ای حاوی هزاردینار آورد و به آن مرد انصاری داد و فرمود: با پانصد دینار، بدهی خود را بپرداز با پانصد دینار دیگر، زندگی خود را سر و سامان بده، و حاجت خود را جز نزد سه نفر نگو: دین دار، جوانمرد و صاحب اصالت خانوادگی. چراکه در مورد آدم دیندار، دین، نگهدار اوست و مانع آن است که آبروی تو را ببرد و در مورد جوانمرد، او به خاطر جوانمردی، حیا و شرم می کند، و در مورد کسی که اصالت خانوادگی دارد، او برای نیازت، آبروی تو را نمی ریزد، بلکه شخصیت تو را حفظ می کند و بدون برآوردن حاجتت، رد نمی شود. داستان دوستان/ 292 به نقل از نهج الشهادة/ 305

مرد شامی و امام حسین

کتاب مجموعه آثار شهید مطهری جلد 18

مرد شامی و امام حسین[211]شخصی از اهل شام به قصد حج یا مقصد دیگر به مدینه آمد. چشمش افتاد به مردی که در کناری نشسته بود. توجهش جلب شد. پرسید: این مرد کیست؟ گفته شد:

«حسین بن علی بن ابی طالب است.» سوابق تبلیغاتی عجیبی(6)که در روحش رسوخ کرده بود موجب شد که دیگ خشمش به جوش آید و قربة الی الله آنچه می تواند سب و

[212]دشنام نثار حسین بن علی بنماید. همینکه هر چه خواست گفت و عقده دل خود را گشود، امام حسین بدون آنکه خشم بگیرد و اظهار ناراحتی کند، نگاهی پر از مهر و عطوفت به او کرد و پس از آنکه چند آیه از قرآن - مبنی بر حسن خلق و عفو و اغماض - قرائت کرد به او فرمود: «ما برای هر نوع خدمت و کمک به تو آماده ایم.» آنگاه از او پرسید: «آیا از اهل شامی؟» جواب داد: آری. فرمود: «من با این خلق و خوی سابقه دارم و سرچشمه آن را می دانم.»

پس از آن فرمود: «تو در شهر ما غریبی، اگر احتیاجی داری حاضریم به تو کمک دهیم، حاضریم در خانه خود از تو پذیرایی کنیم، حاضریم تو را بپوشانیم، حاضریم به تو پول بدهیم.»

مرد شامی که منتظر بود با عکس العمل شدیدی برخورد کند و هرگز گمان نمی کرد با یک همچو گذشت و اغماضی روبرو شود، چنان منقلب شد که گفت: «آرزو داشتم در آن وقت زمین شکافته می شد و من به زمین فرو می رفتم و اینچنین نشناخته و نسنجیده گستاخی نمی کردم. تا آن ساعت برای من در همه روی زمین کسی از حسین و پدرش مبغوضتر نبود، و از آن ساعت بر عکس، کسی نزد من از او و پدرش محبوبتر نیست.» (7)

6 - شام در زمان خلافت عمر فتح شد. اول کسی که امارت و حکومت شام را در اسلام به او دادند یزید بن ابی سفیان بود. یزید دو سال حکومت کرد و مرد. بعد از او حکومت این استان پر نعمت به برادر یزید، معاویة بن ابی سفیان واگذار شد. معاویه بیست سال تمام در آنجا با کمال نفوذ و اقتدار حکومت کرد. حتی در زمان عمر که زود به زود حکام عزل و نصب می شدند و به کسی اجازه داده نمی شد که چند سال حکومت یک نقطه را در دست داشته باشد و جای خود را گرم کند، معاویه در مقر حکومت خویش ثابت ماند و کسی مزاحمش نشد. به قدری جای خود را محکم کرد که بعدها به خیال خلافت افتاد. پس از بیست سال حکومت - بعد از صحنه های خونینی که به وجود آورد - به آرزوی خود رسید و بیست سال دیگر به عنوان خلیفه مسلمین بر شام و سایر قسمتهای قلمرو کشور وسیع اسلامی آن روز حکومت کرد.به این جهات، مردم شام از اولین روزی که چشم به جهان اسلامی گشودند، در زیر دست امویان بزرگ شدند، و همچنانکه می دانیم امویها از قدیم با هاشمیان خصومت داشتند. در دوران اسلام و با ظهور اسلام خصومت امویان با هاشمیان شدیدتر و قویتر شد و در آل علی تمرکز پیدا کرد. بنابراین مردم شام از اول که نام اسلام را شنیدند و به دل سپردند، دشمنی آل علی را نیز به دل سپردند و روی تبلیغات سوء امویها دشمنی آل علی را از ارکان دین می شمردند. این بود که این خلق و خوی از آنها معروف بود.7 - نفثة المصدور محدث قمی، صفحه 4.