نورفشان

تربت عشق

مجله فرهنگ جهاد تابستان 1383، شماره 36

 
 
 
تحلیلی عرفانی و حماسی از سجود بر
تربت سیدالشهدا ـ علیه السلام ـ
 

وقتی «عقل» و «عشق» در هم آمیزند، و آنگاه که «جهاد» و «عرفان» در یک خط با هم تلاقی کنند. «حماسه های عاشقانه» و «عشقهای مسلّح» پدید می آید و عارفان حماسه ساز و عشق آموزان نامدار، به جلوه گری در منظر دیدگانِ جمال طلب می پردازند.

ماجرای عشق الهی، حسینی و عاشورایی این امّت و فرزندانِ خمینی کبیر ـ قدس سره ـ از این دست است. جرعه نوشانِ بزم الست، ساغر از دست آن پیر گرفتند و کام جانشان را با کوثر ولایت، شیرین ساختند و این بود که تا واپسین لحظه و آخرین رمق و نگاه، چشم از «مولا» برنگرفتند.

و ما اینک، وارث این خطّ و مسلک و مرامیم. الحمدللّه.

* * *

ما فرزند «یادیم» و میراث دار «ذکر» و از خاک شهید، بوی جاودانگی استشمام می کنیم و بر تربتِ حماسه آفرینان، بوسه عشق و سجده نیاز می زنیم و از این «سجده عاشقانه»، رمز ماندگاری می آموزیم.

از روزی که در نهر جانمان فراتِ سوز و علقمه عطش جاری شد و از شبی که در پیاله دلمان شربت گوارای ولایت ریختند، و از روزی که حسین بن علی ـ علیه السلام ـ در «دسته» دینداران، «شور» انداخت و شریعت را با «شریعه» جاری ساخت؛ آری … از آن روز، دلمان یک حسینیه پرشور است و خانه هایمان «تل زینبیه»، و در هر چشمی یک «فراتِ ماتم» و «دجله درد» جاری است.

در حسینیه دلمان، مرغهای محبّت سینه می زنند و اشکهای یتیم در خرابه چشم، بی قراری می کنند. سینه ما تکیه ای قدیمی است؛ سیاهپوش با کتیبه های درد و داغ. درب آن با کلید «یاحسین» باز می شود و زمین آن با اشک مژگان آب و جارو می شود.

ما دلهای شکسته خود را وقف اباعبداللّه ـ علیه السلام ـ کرده ایم و اشک خود را نذر کربلا، و این «وقفنامه» به امضای حسین ـ علیه السلام ـ رسیده است، این است که زیارت، ترجیع بند ایّام سال ماست و پیوسته فاصله «قتلگاه» تا «خیمه گاه» را در موج اشک شنا می کنیم و از تربت کربلا و فرهنگ عاشورا، روح و جان و پیام می گیریم.

* * *

ما اهل «تسبیح» و «سجودیم» و سجده گاهمان «تربت» است. تربت کربلا، خاکی آمیخته با «خون خدا» است. شگفت نیست که خون به خاک، اعتبار بخشد و شهادت در زمین و در و دیوار، آبرو و قداست بیافریند و خاک کربلا، مهر نماز عارفان گردد و در سجّاده، عطر شهادت از تربت حسین به مشام عاشقان برسد و شفابخش دردها شود.

برای ما «زبان تربت» آشناست. ما «پیام عاشورا» را از خاک کربلا می شنویم. خاکی که با
آب زمزم و اروند و فرات و اشک دیدگان رزمندگان عجین شده باشد، با ما حرف می زند. چه کسی گفته است که «جماد» حرف نمی زند و سنگ و خاک، «نطق» ندارد؟! 

درس گرفتن از «تربت» و «فرات»، تنها در مکتب زیارت و ولایت میسّر است و سخن خاک را با دل، تنها گوش حسینیانِ کربلایی می شنود. برداشتن کام نوزاد با تربت و آب فرات، چشاندن طعم جهاد و شهادت به فرزندان و آشنا ساختن ذائقه آنان با محبّت اهل بیت و فرهنگ عاشورایی است.

تربت سیدالشهدا، هم مسجود فرشتگان و ساجدان است هم الهام بخش حریّت و شهامت، هم انتقال دهنده فرهنگ شهادت.

«تسبیح تربت» هم، قصیده ای صد بیتی است، واژه هایش همه عاشورایی، که دانه هایش همراه ذاکر، ذکر می گوید و عطر شهادت را می پراکند. دانه های تسبیح تربت، گوهرهایی است که از خاک کوی عشق گرفته شده و از آن نوری ملکوتی تا عرش خدا متصاعد است و شعر حضور می خواند. کربلاییان با مضمون این قصیده مقدس، همنوایی می کنند.

دلهای دریایی، گوهر تربت را در ساحل عشق، با «اشک» شست وشو می دهند و از زمزم دیدگان بر آن می بارند. این است رمز و راز جلوه و جلای همیشگی «تربت حسین»!

این تربت مقدس، منظومه ای بلند از فداکاری و کهکشانی بی انتها از خداگونگی و خلوص است.

وقتی عطر خون «ثاراللّه» با خاک نینوا عجین شود، تربت سیدالشهدا، پدید می آید که در دست ذاکران، ذکر می گوید و از سجده گاه ساجدان، نور ابدیّت تا عرش، تنوره می کشد.

* * *

تکریم «تربت»، ریشه در سیره معصومان دارد.

زاهرای اطهر ـ سلام اللّه علیها ـ تسبیحی از تربت حمزه سیدالشهدا ساخت و این منظومه بلند را به رشته کشید و جاودانه ساخت.

بعدها وقتی «منا»ی حسین پیش آمد. خاک کربلا، جایگزین خاکِ «میدان احد» و مزار حمزه شد.

اینک، اگر ما در تداوم همین خط و راه، پیشانی عبودیت بر تربت شهید می نهیم و معجونی از حماسه و عرفان را تجلّی می دهیم، حفظ آن سنّت است.

برای ما «زبان تربت» آشناست. ما «پیام عاشورا» را از خاک کربلا می شنویم. خاکی که با آب زمزم و اروند و فرات و اشک دیدگان رزمندگان عجین شده باشد، با ما حرف می زند.

چه کسی گفته است که «جماد» حرف نمی زند و سنگ و خاک، «نطق» ندارد؟!

«کوه و دریا و درختان همه در تسبیح اند …»

«و لکن لاتفقهونَ تسبیحَهُم.»

«منا» یک قربانگاه بود، و «کربلا» هم قربانگاهی دیگر. تنها هاجر و ابراهیم نبودند که «اسماعیل»ها را به «مذبح» آوردند.

محمد و علی و فاطمه ـ علیهم السلام ـ نیز «حسین» را به قربانگاه عشق فرستادند؛ حسین نیز هفتاد و دو قربانی را.

امّت ما نیز، هشت سال که درهای بهشت گشوده بود و آستانِ قرب الهی «قربانی» می خواست، جبهه های نبرد را از خون قربانیان راه رضای دوست، سرخ فام ساختند و ثمره هشت سال دفاع مقدس، «فرهنگ جهاد و شهادت» بود که امروز، به مثابه عظیم ترین سرمایه و ذخیره، در دل و جان و فکر و ایمان این امّت جای دارد.

ما اهل «تسبیح» و «سجودیم» و سجده گاهمان «تربت» است. تربت کربلا،
خاکی آمیخته با «خون خدا» است. شگفت نیست که خون به خاک، اعتبار بخشد و شهادت در زمین و در و دیوار، آبرو و قداست بیافریند. 

ما فرزند عاشورا و کربلا و مکه و نجف و کرخه و اروند و طوس و ری و قم و جماران و بهشت زهراییم. ما داغ بقیع بر سینه داریم. ما وارث هدایت و سیادت انبیاییم. ما ذاکران جهادها و شهادتهای اولیای دینیم. خط توحیدی ابراهیم را پشت سرنهاده ایم و سنّت محمدی وسیره علوی و شور حسینی و فقه جعفری را. و در انتظار دولت جهانیِ «مهدوی» چشم به آفاق نورانی تاریخ دوخته ایم.

ما نگاهی داریم، آشنا با برکه شهادت و خون کربلاییان.

ما الهام از محراب خونین کوفه و صحرای سرخ کربلا می گیریم و دلسوخته درد و داغ زندان تاریک امام کاظم ـ علیه السلام ـ و غربت طوس و مظلومیّت امامان مظلوم شیعه ایم، و همیشه به یاد پرستوهای مهاجر و عاشقان صادقی هستیم که پرچمی از «تعهد» بر دوش داشتند و تن پوشی از «تقوا» بر قامت، و در سنگر جهاد و محراب مبارزه، ذکر «شهادت» بر لب و در دل داشتند، با پیشانی بند «اخلاص» بر سر، با سلاحِ «صَلاح» و اصلاح در کف، که فاصله «حرف» تا «عمل» را با پای سر و با سرمایه «جان» رفتند. و چه امضایی معتبرتر از «خون» و چه سندی رسمی تر از «شهادت»؟

نسب نامه ما به «اهل بیت» می رسد، در ایمان و ایثار و صبوری و مظلومیت.

شجره نامه ما، شاخ و برگی از جهد و شهادت دارد و ریشه ای در فرات عشق و علقمه ایمان.

هر چند «مدینه»، هنوز هم مظلوم است و «بقیع»، مظلوم تر. اهل بیت همچنان غریبند و پیروانشان غریب تر.

ولی … این غربت و مظلومیّت نیز، ارثی دیگر از آن خاندان نور و هدایت است و اسناد این غربت و مظلومیّت، سالهاست که به گواهی ایستاده است. اگر باور ندارید، از قبور امامان در بقیع بپرسید، و از مزارهای اولیای الهی در سرزمین عراق، و از این که «شیعه» در حاکمیّت، مظلوم تر از دورانِ محکومیّت بوده است!

* * *

گفتیم که ما اهل ذکر و یاد و فرزند تربت و فراتیم. صبحها وقتی سفره دعا گشوده می شود، دلِ روحمان گرسنه عاطفه و تشنه عشق می شود. ابتدا چند مشت از «آب بیداری» به صورت جان می زنیم، تا «خواب غفلت» را بشکنیم. زیارتنامه را که می بینیم، چشممان آب می افتد و «السلام علیک» را که می شنویم، بوی خوش کربلا به مشاممان می رسد. توده های بغض، در گلویمان متراکم می گردد و هوای دلمان ابری می شود و آسمان دیدگانمان بارانی!

سر سفره ذکر مصیبت، قندان دهانمان را پر از حبّه قندهای «یا حسین» می کنیم و نمکدان چشممان، دانه دانه اشک بر صورتمان می پاشد. به دهان که می رسد، قند و نمک در کاممان می آمیزد و این محلول شور و شیرین، درمان عشق ماست و نمک گیر سفره حسین ـ علیه السلام ـ می شویم.

آنگاه، جرعه جرعه، زیارت عاشورا می نوشیم و سر سفره توسّل، «ولایت» را لقمه لقمه در دهان کودکانمان می گذاریم.

غذای ما از عطای حسین است، الحمدللّه!

در این خشکسالیِ دل و قحطی عشق، نم نم بارانِ اشک، غنیمتی است که رواق آینه کاری شده چشمان ما را شست وشو می دهد و ما را از چشمه «حبّ اهل بیت» سیراب می سازد.

اگر در سوگشان شد دیده نمناک
اگر از عشقشان دل گشت غمناک
گواه عشق ما این دیده و دل
رساند اشک و غم ما را به منزل
هنوز اشک عزا پیوسته جاری است
رواق چشممان آیینه کاری است
 

آرزو می کنیم که به چشمه کربلا و نهر علقمه، تشنه تر شویم.

دعا می کنیم که خداوند، معمار اشک را به آبادی دلهایمان بفرستد. امروز افتخار می کنیم که بر سر درِ دلهایمان پرچمی نصب شده که بر آن نوشته است: «السلام علیک یا اباعبداللّه»

و این پرچم، قرنهاست دست به دست گشته تا به ما رسیده است. در جبهه های نبرد،در ایّام انقلاب، و در همه صحنه ها، زیر این پرچم بودیم و سایه آن بر سر ما بود.

سایه اش بر سرمان گسترده تر و مستدام باد.

* * *

هنوز هم دلخوشی ما به نامهای معطر و یادهای جاودانه شهیدان است.

هشت سال، دفتر عاشوراییان گشوده بود و در بازار «سودای ایثار»، خداوند، مشتری جانها و مالها بود.

امت اسلام در ایران، هشت سال خون دل را پیش پای فتوای امام نثار کردند،
تا آبروی اسلام نریزد و در جبهه ها جمع شدند تا امام «تنها» نماند و «وفا» کردند تا «کوفی» نشوند. 

شهیدان می دانستند که متاع جان را به کدام مشتری و در کدام بازار باید فروخت تا در این سودا سود برند. می دانستند که حیات ابدی از گرمای خورشید شهادت است. از این رو خود را در معرض تابش آن نهادند و حرارت عشق و شوق را لمس کردند و شکفتند و پر گشودند.

می دانستند که سرمستیِ میِ وصال، بسی لذت بخش تر است؛ سرخوشِ آن میِ ناب گشتند و جرعه نوش آن کوثر شدند و پر کشیدند.

می دانستند ماندن در «لاکِ نفس» پوسیدن و تباه شدن را در پی دارد. قفس را شکستند و در فضای رحمت الهی همچون جعفر طیّار، بال گشودند.

می دانستند دری که به بهشت گشوده نشود، معلوم است رو به کجاست. به هوای کوی جانان پر کشیدند و از «صفا»ی جان تا «مروه»ی مراد را با پای سر دویدند و چون نوای دل را از نینوای دوست شنیدند، به سوی او بی صبرانه بال گشودند و از درِ بهشت، تا باز بود وارد شدند، تا حسرتِ ماندن پشت درهای بسته را یک عمر بر دوش جان نکشند.

می دانستند که بازماندگان پس از عاشورا، چهارده قرن «یالیتنا کنا معکم …» گفتند، تا این آرزو برآورده شد و عاشورایی دیگر در کربلای ایران پدید آمد و پا در رکاب نهاده، به یاری حسین زمان پرداختند.

امت اسلام در ایران، هشت سال خون دل را پیش پای فتوای امام نثار کردند، تا آبروی اسلام نریزد و در جبهه ها جمع شدند تا امام «تنها» نماند و «وفا» کردند تا «کوفی» نشوند.

هشت سال در «مدینه ایمان» هجوم احزاب ائتلافی کفر و نفاق را دفع کردند و در تنگه اُحُد کردستان، با وحشی گریهای ابوسفیانهای عصر درگیر شدند و در میدانهای بدرِ خوزستان، از امدادهای الهی برخوردار بودند و شجاعانه با لشکریان کفر بعثی نبرد کردند.

خون دادند و جان باختند و شهید و اسیر و جانباز تقدیم کردند و به سوگ لاله ها نشستند، امّا زبان حالشان این بود:

گرچه از داغ لاله می سوزیم
ما همان سربلند دیروزیم
چون به تکلیف خود عمل کردیم
روز فتح و شکست، پیروزیم
 

و مگر جز این بود که تابع تکلیف بودیم و پیرو فتوا؟

و اگر جز این بودیم و جز این باشیم، پیرو نفسیم، نه مطیع ولایت!

جنگ و صلح ما، سکوت و فریاد ما، هجوم و عقب نشینی ما، زبان گشودن و دهان بستن ما، سلاح کشی و صلاح اندیشی ما، همه و همه به «فرمان» بوده و هست، تا نزد خدا، «حجّت» داشته باشیم.

برای ما که عاشورایی زیسته ایم، تربت سیدالشهدا و خاک کربلا سکّوی عروج است و خلاصه همه مایه ها و سرمایه های امید و الهام که در «اسلام»، «تشیع»، «انقلاب»، «جهاد»، «شهادت» و «ولایت» داریم.

جز سر نهادن بر تربتی که خلاصه همه خوبیها و معجونی از تمامی عناصر نیروآفرین و ایمان ساز است، چه چیزی می تواند شاهد پایبندی و دلبستگی و عشق ما به این آرمان و ایمان باشد؟

شهدا، با تکبیر ایمان، در «محراب جبهه» به «نماز عشق» ایستادند و «قنوت قرب»شان به «سلام شهادت» متّصل شد و اسماعیل گونه در قربانگاه حقّ و صدق، فدای قرآن شدند و به عاشوراییان پیوستند.

و … حسین بن علی، گرچه در «نینوا» نای حقیقت گویش بریده شد، امّا نوای «حق حق» او در تاریخ، جاودانه ماند و کربلایش، انقلاب آموز و انسان ساز نسلها و قرنها و سرزمینها شد.

و ما که کربلایی هستیم …

دریغ که از دستمایه های الهام و سرمایه های معنوی و ذخیره های امداد روحی، بهره کافی نبریم.

مُهر ما، نشانه عبودت و بندگی و خاکساری ماست. و سجود بر تربت حسین بن علی ـ علیه السلام ـ ، حجابها را کنار می زند و سیمای ملکوت را بی پرده عیان می سازد.

با این «پر پرواز» می توان پر کشید و رفت، تا «سدرة المنتها»ی حضور، تا بارگاه نور … و تا عرش شهادت!

و این گونه است که سجده بر تربت سالار شهیدان، حجابهای هفتگانه را در می نوردد و نجوای ساجد را به عرش خدا می رساند.

همه عاشورایی بمانیم.

و همواره عطر ایثار و شهادت را از «تربت» استشمام کنیم.

چنین باد!

همسفر با تو تا کربلا

مجله  موعود فروردین و اردیبهشت 1380، شماره 25

 
 
 
- می خواهی به کربلا بروی؟ - چه کنم دلم بیقرار شده تاب ماندن ندارم. دلم هوای کربلا کرده.

- کدام دل است که هوای کربلا نکرده باشد. اما خودت بهتر از من می دانی که الآن چقدر راه ناامن است.

- می دانم محمد، می دانم. اما دست خودم نیست.

- تازه فقط ناامنی راه نیست، اگر این مردان بی رحم «عنیزه » فقط مال زوار را می بردند و خودشان را رها می کردند که مسئله ای نبود. همه زندگیمان فدای حسین، اما آنها سنگدل و بی رحم هستند و هرکس را که اسیر کنند اصلا کسی نمی داند که چه برسرش می آورند واو را به کجا می برند.

- ببین! من خودم همه اینها را می دانم. اما هرچه سعی می کنم خودم را متقاعد کنم که راه ناامن است و دست از این سفر بردارم، نمی توانم، دست خودم نیست. همه وجودم در اشتیاق کربلا می سوزد.

محمد از جا برخاست پارچه های روی پیشخوان حجره را جمع کرد تا حجره را برای رفتن به نماز ببندد. همانطور که پارچه ها را روی طاقچه داخل حجره می چید، گفت: سید مهدی کار درستی نمی کنی. عشق و علاقه به امام حسین، علیه السلام، جای خود، حفظ جان و مال هم جای خود. دلت به حال خودت نمی سوزد، به حال فرزندانت بسوزد. آن اطفال معصوم را یتیم نکن.

سید مهدی آشفته از روی چهارپایه بلند شد و پارچه ای که دردست محمد بود از او گرفت و گفت:

- این چه حرفی است که می زنی برادر من؟!

- سید تو از علماء و بزرگان حله و نجف هستی. نیازی به نصیحت من پارچه فروش نداری. خودت هم خوب می دانی که تمام بیابانهای اطراف حله، نجف و کربلا پوشیده از راهزنان عنیزه است. این قبیله امان زائران کربلا را بریده اند.

سید مهدی دلتنگ پارچه را به او پس داد و رویش را برگرداند. محمد چند لحظه تامل کرد، دستش را روی شانه سید گذاشت وگفت: من سالها با پدرت دوست بوده ام خدا می داند که برایم چقدر عزیزی، قصد ناامید کردن تو را هم ندارم.

سید چشمان پر از اشکش را به زیر انداخت و قطره های اشک آرام بر روی محاسن سیاهش غلطید و گفت: تو هم برای من عزیزی و مثل پدرم قابل احترام. اما درست مثل این می ماند که تو به تشنه ای که دارد از شدت عطش جان می دهد بگویی آب ننوش، حتی اگر بر سر چشمه آب مارهای سمی هم خوابیده باشند، عطش زده فقط به آب فکر می کند و نمی تواند به خطر مارهای سمی فکر کند.

محمد که دلش از استدلال غریب سید مهدی لرزیده بود سکوت کرد و خود را مشغول جمع کردن پارچه ها نشان داد. سید دوباره روی چهارپایه نشست. زانوهایش می لرزید. انگار نمی توانست روی پا بایستد. مرتضی که از تجار حله بود، با یک بار پارچه از راه رسید و سلام کرد. محمد به استقبال او جلو رفت.

مرتضی با دیدن چهره اشک آلود سید مهدی جا خورد: سلام سید، اتفاقی افتاده؟

سید برخاست و جواب سلام مرتضی را داد اما نتوانست توضیحی برای اشکهایش بدهد. فقط صورتش را پاک کرد، اما دوباره غرق اشک شد. دیگر اختیار گریه دست خودش نبود.

محمد، مرتضی را از تعجب وشگفتی درآورد و گفت: سیدمان دلش هوای کربلا کرده.

مرتضی جا خورد: کربلا؟ آن هم در این شرایط؟!

- تو که کارت گذشتن از راههاست، به این سید ما بگو در بیابان کربلا چه خبر است.

مرتضی دو دست سید را گرفت و گفت: گوش کن سید اوضاع به شدت وخیم است. تمام نواحی اطراف کربلا را قبیله عنیزه قرق کرده اند. همه راهها بسته است. یک لشکر از سپاهیان عثمانی به کمک سربازان عراق آمده اند و همه جا سرداران عثمانی چادر زده اند، اما عنیزه آنقدر سریع در شب عمل می کنند و زائران را به اسارت می برند که می گویند کم کم سرداران عثمانی هم وحشت کرده و می خواهند آن نواحی را تخلیه کنند. خودشان هم قبول دارند که از عهده این راهزنان سنگدل برنمی آیند. اصلا معلوم نمی شود چطور اموال زائران را غارت می کنند و آنها را کجا می برند. مدتهاست تجارت ما هم دچار کساد شده و ناامنی راه کار ما را هم دچار مشکل کرده. آنوقت تو می خواهی از شهر و دیار امن خودت، به کربلا بروی و…

سید مهدی دل شکسته، کلام مرتضی را قطع کرد و گفت: می دانم، چقدر می گویید…

- تو می دانی و می خواهی به دست خودت به کام خطر بروی؟

- دلتنگم… بسیار دلتنگم… چه کنم؟

- صبر کن، خدا بزرگ است. شاید فرجی شد. بسته شدن راه کربلا چیز تازه ای نیست، اما هیچکس هم هرچند ظالم و قدرتمند نتوانسته برای همیشه شیعیان حسین را از زیارت کربلا محروم کند.

- من فقط می دانم که نمی توانم صبر کنم.

مرتضی پارچه های خودش را تحویل محمد داد و گفت: بیا برویم مسجد، نماز ظهرمان را بخوانیم. تو هم دست از این اصرار بی جا بردار.

محمد پارچه ها را در طاقچه حجره جا داد و در حجره را بست و هرسه راهی مسجد حله شدند. فکر می کردند سکوت سید نشانه تسلیم و پذیرش اوست. هر سه کنار چاه آب رفتند و وضو گرفتند و به شبستان مسجد رفتند. مؤذن اذان می گفت و مردم سرگرم آماده شدن برای نماز جماعت ظهر و عصر بودند. سید مهدی در سکوت کامل سربه زیر انداخته بود. محمد و مرتضی با آرامش خاطر از پذیرش سید ازجا بلند شدند تا قامت نماز ببندند. اما در دل سید مهدی غوغایی بود که نمی توانست به خاطر آن جلوی ریختن اشکهایش را بگیرد. وقتی سر بلند کرد تا قامت به نماز ببندد، صورتش را خیس اشک دیدند. اما هیچکدام به خودشان اجازه ندادند کلمه ای بر زبان بیاورند.

زهرا همانطور که لباسهای سید را تا می کرد و در کوله بار سفرش می گذاشت اشک می ریخت و حرفی نمی زد. سید کنارش زانو زد و گفت: لااقل حرفی بزن، اعتراضی بکن. چیزی بگو، این سکوت اشکبار تو دارد مرا دیوانه می کند.

زهرا لباس سید را بویید و بوسید و حرفی نزد. لباس از اشک چشمانش خیس شد. سید لباس را از او گرفت و گفت: اینطور که تو گریه می کنی، داری مرا آتش می زنی. حرف بزن.

زهرا سکوت طولانی اش را در برابر نگاه ملتمس سید شکست و گفت: خودت که بهتر ازمن همه چیز را می دانی و با این همه می خواهی بروی.

- باور کن اگر بر سر من فریاد بزنی راحتتر تحمل می کنم تا اینطور مظلومانه اشک بریزی و کوله بار سفر مرا آماده کنی.

زهرا آخرین تکه لباس را هم تا کرد و بلند شد: من دل تو را می شناسم وقتی کربلایی شود هیچ چیز جلودارش نیست.

- امتحان کن، چیزی بگو… بهتر از این است که با این گریه ات دل مرا آتش بزنی.

زهرا رو برگرداند و گفت: دلم می خواهد با تو بیایم، ولی می دانم نمی توانی در چنین شرایط خطرناکی مرا با خودت ببری. وقتی خودم در این اشتیاق دارم می سوزم، چطور می توانم تو را از رفتن منع کنم؟

سید مهدی مبهوت از این کلام همسرش از جا بلند شد و گفت: تو با رفتن من مخالف نیستی؟ مثل محمد و مرتضی و همه مردم شهر مرا از خطرات راه پرهیز نمی دهی؟

- نه… برو و دل مرا هم با خودت ببر. من برایت دعا می کنم که به سلامت بروی و زیارت کنی و برگردی!!

سید با نگاهی حق شناس به چشمان پر از اشک همسرش خیره شد و برای زمانی طولانی هر دو گریه کردند.

اسب خسته و خیس عرق، از نفس افتاده بود و وقتی به رود «هندیه » رسید پاهایش سست شد و کنار آب ایستاد، سید از اسب پیاده شد تا نفسی تازه کند. آبی به صورتش زد. در آن سوی رود جمعیت زیادی پراکنده شده بودند. سید فهمید اینها همه زائرانی هستند که تا اینجا آمده اند و بعد از این جرات رفتن ندارند. سر به سوی آسمان بلند کرد و گفت : یا حسین! من به عشق تو راهی کربلا شده ام. از عمق خطراتی هم که در پیش رویم هست باخبرم… اما خودم را به تو سپرده ام… مرا روسفید کن…

سوار اسب شد و به آب زد و خودش را به آن طرف رود رساند و به سمت چادرهایی که از دور پیدا بود به تاخت پیش رفت. مرد عربی که کنار چادرش نشسته بود و با لیف خرما سبد می بافت با دیدن سواری که به سرعت پیش می آمد از جا بلند شد. سید به او که رسید افسار اسب را کشید و پیاده شد. مرد عرب جلو رفت و سید سلام کرد. جواب او را داد و پرسید: تو هم زائر کربلائی؟!

- بله، به قصد کربلا آمده ام.

- مگر خبر نداری آن طرف ها چه خبر است؟

- چرا خبر دارم. این چند روزه بسیار شنیده ام که راهزنان عنیزه سر راه زائران کربلا کمین کرده اند.

- خبر داری و آمده ای؟

- اینها چرا آمده اند؟

- نمی دانم. هیچ راهی به سوی کربلا نیست. عبور و مرور به کلی قطع شده.

- تو هم آیه یاس می خوانی مرد جوان؟

- آیه یاس کدام است؟ مگر به چشم خودت نمی بینی اینجا چه خبر است؟

سید حس کرد او هم مثل بقیه فقط قصد منصرف کردن او را دارد. برگشت و کنار رود رفت، وضو گرفت و همانجا کنار آب نماز ظهر و عصرش را خواند. آسمان ابری بود و هنوز نمازش را نخوانده بود که نم نم باران هم شروع شد و بر دلتنگی و غربت آن بیابان افزود. سید مهدی سر به زیر انداخته و در دل مشغول ذکر و دعا بود و باران آرام بر سر و رویش می بارید. مرد عرب کنارش آمد و گفت: باران تو را خیس می کند. به چادر من بیا و مهمان من باش تا ببینیم خدا چه می خواهد.

سید دعوت مرد عرب را از سر غربت و ناچاری پذیرفت و با او به چادرش رفت. مرد پیاله ای چای داغ برایش ریخت و به دستش داد و گفت: که هستی و اهل کجایی؟

سید پیاله را گرفت و نشست: سید مهدی قزوینی هستم. در قزوین به دنیا آمده ام و پدرم به نجف کوچ کرده و ساکن نجف و حله شدم و اکنون در نجف حوزه درس علوم دینی دارم.

- پس با این سرزمین آشنا هستی سید!

- بله…

- و می دانی معنی راهزن چیست و غارت کردن کاروان چه معنایی دارد؟

سید آمد حرفی بزند که صدای همهمه جمعیت را شنید، به سرعت هر دو از چادر بیرون دویدند.

سید پرسید: چه خبر شده؟

- نمی دانم. صبر کن الآن می روم و برایت خبر می آورم.

چیزی نگذشت که مرد عرب برگشت. سید جلو رفت و پرسید: چه خبر شده؟

- مردان قبیله بنی طرف با اسلحه گرم جمع شده اند و می خواهند زائران را به کربلا برسانند، حتی اگر قرار باشد با عنیزه بجنگند.

سید جا خورد: امکان ندارد، کاری که از دست سرداران لشگر عثمانی برنیامده وسربازان خودمان را هم در برابر آنها به زانو درآورده، از دست چند مرد قبیله چادرنشین بنی طرف برمی آید؟ حتی اگر اسلحه گرم هم داشته باشند، همگی آنها کشته می شوند.

مرد عرب نگاهی به جمعیت انداخت و گفت: تا به حال هرگز گروهی به سنگدلی و بی رحمی عنیزه راه را بر زائران کربلا نبسته بودند.

- من فکر می کنم این حرف بهانه ای است و قبیله بنی طرف می خواهد زوار کربلا را بیرون کند. پذیرایی از این جمعیت کار دشواری است به این بهانه متوسل شده اند.

لحظاتی هر دو با سکوت و نگرانی به جمعیت که همصدا فریاد می زدند، چشم دوختند، اما زمانی نگذشت که جمعیت ناگهان از آن شور و التهاب افتاد و زمزمه ای در میان آنها پیچید و پای همه زائران را سست کرد. مرد عرب متعجب به میان جمعیت رفت و خیلی زود برگشت و گفت: سید تواز کجا می دانستی قضیه چیست؟!

- معلوم بود قضیه چیست.

- راست گفتی. اینها بهانه بود. همه آنها که قبلا از این راه گذشته اند می گویند امکان ندارد و این حرف فقط یک بهانه است تا زائران کربلا به شهر و دیار خودشان برگردند. برای قبیله بنی طرف پذیرایی از این همه زائر کار دشواری است.

سید آهسته با خودش گفت: ولی اینها همه به عشق کربلا آمده اند، دل نمی کنند که برگردند.

زائران همه برگشتند و مردان بنی طرف هم به چادرهایشان رفتند. ازجمعیت زائر دیگر هیچ کس به چادرهای بنی طرف برنگشت. هرکدام روی زمین در سیاه چادرها نشستند. با این حرفی که در بین جمعیت پیچیده بود نه امکان ماندن داشتند و نه پای برگشتن. مردان بنی طرف هم سر و صدایشان خوابید.

نم نم باران هنوز ادامه داشت و آسمان را ابری تیره پوشانده بود. دیدن آن همه زائر ناامید و رانده از همه جا دل سید مهدی را از جا کند. می دانست هرکدام مثل او به هزار امید راهی این سفر شده بودند و حالا نه راه رفتن داشتند و نه دل برگشتن. خیلی از آنها از نجف و حله چند روز پیاده آمده بودند و حالا ناامید و خسته یک گوشه کز کرده و به دور دست خیره شده بودند. به راهی که در انتهای آن همه امید آنها نهفته بود، راهی که به کربلا ختم می شد و در بین آن مردان بی رحم عنیزه کمین کرده بودند. قطره های باران بر سر و روی سید مهدی می بارید و باعث می شد قطره های اشک او را از چشمان کنجکاو مرد عرب پنهان کند…

پشت به چادر و مرد عرب کرد و زیر باران رو به دشت شروع به رفتن کرد. همانطور که قدم می زد و اشک می ریخت با خود می اندیشید: همه گفتند نرو… حالا برگردم به چه رویی در چشمان دیگران نگاه کنم و بگویم، امام حسین مرا نپذیرفت… رود هندیه در دل دشت به سوی دجله پیش می رفت، یک لحظه با خودش فکر کرد کاش خودم را به آب بزنم و با شنا تا فرات بروم… اما خیلی زود از این فکر پشیمان شد. او تحمل شناکردن در این مسیر طولانی را نداشت. از راه خاکی تا کربلا سه ساعت راه بود…

یاد حرفهای مرتضی و محمد افتاد، نمی خواست قبول کند که حق با آنهاست. تمام وجودش در یک کلمه خلاصه شده بود و آن هم «کربلا» بود. ناگهان حس کرد صبرش از این ناامیدی و بلاتکلیفی تمام شده است. سرش را رو به آسمان بلند کرد و درحالیکه به شدت اشک می ریخت بلند فریاد زد: یا حسین… اگر مرا به عنوان زائر خودت قبول نداشتی تا اینجا چرا مرا کشاندی؟… چرا در همان حله مانعم نشدی. تو که مرا نمی خواستی چرا شعله ورم کردی… می بینی که دارم می سوزم… هق هق گریه کلام را در گلویش خفه کرد. به زانو روی خاک دشت فرود آمد و نالید: چرا کمکم نمی کنی؟… این همه که از کرامت تو گفته اند قصه که نیست… تمام وجودش در آتش شوق زیارت کربلا می سوخت و تنها چیزی که نمی خواست بپذیرد این بود که باید برگردد و به کربلا نرود. اشک تمام محاسن سیاهش را خیس کرده بود. در دور دست افق ابرهای تیره بر زمین سایه انداخته بودند و بعد از ظهر سنگین و غم گرفته ای بود. سر بلند کرد و نالید: یا حسین نگو که باید برگردم. نگو که به کربلایت راهم نمی دهی. نگو که زائرت را از خودت می رانی… نگو… نگو… ناگهان از پشت پرده اشک حس کرد تک سواری از دور به سویش می آید. با دو دست چشمانش را از اشک پاک کرد تا سوار را بهتر ببیند. از جا برخاست و قدمی جلو گذاشت. سوار به او نزدیک شد. شخصی که سوار بر اسب بود لباس عربی پوشیده بود و نقاب زردی به چهره داشت. نیزه بلندی در دست داشت و شمشیری به کمر بسته بود. به او که رسید دهانه اسب را کشید و اسب راهوار و زیبایش آرام ایستاد. آن شخص نقاب از چهره اش برداشت. سیمایی در نهایت حسن و ملاحت داشت و چشمانی درخشان و نافذ. نگاهش دل سید مهدی را از تمام غمی که داشت نجات داد. اما نفهمید چرا ناگهان با دیدن این چهره احساس آرامش و سبکی کرد. آن شخص او را به نام صدا زد: سید مهدی سوار شو. سید دلش فرو ریخت. بی آنکه بداند این شخص در این غربت نام او را از کجا می داند، گفت:

- با این جماعت بی رحم عنیزه چگونه می توانیم برویم؟ شخص جلیل القدر با اطمینان گفت: عنیزه می رود.

سید به خود آمد و با سرعت به طرف اسبش دوید و افسار آن را از تیرک چادر مرد عرب باز کرد و سوار شد. مرد عرب به سراغ جمعیت رفته بود و در چادرش نبود. اسب سوار به سوی جمعیت به راه افتاد. پیغامش به سرعت در بین جمعیت پیچید و همه به جنب و جوش درآمدند و زمانی نگذشت که همه سواره و پیاده به راه افتادند. شور و شوقی عجیب پاهای بی رمق و خسته زائران را توان بخشید. و همه در کنار رود هندیه به سمت کربلا به راه افتادند. سوار نیکو با کمال آرامش اسب را پیش می برد، اما اسب سید مهدی پشت سر او با نهایت سرعت می تاخت، ولی فاصله معین بین آنها کم نمی شد تا بتواند با او صحبت کند.

از تپه سلیمانیه که کمین گاه عنیزه بود بالا رفتند. قلب سید آرامش پیدا کرده بود و با حضور سواری که پیش روی آنها می رفت احساس امنیت دلپذیری سراسر وجودش را دربر گرفته بود.

از دور راهزنان شمشیر به دست عنیزه با چادرها و اسبهایشان دیده می شدند. آن شخص اسب سوار که جلوتر از کاروان زائران پیش می رفت به هر گروه از عنیزه که می رسید کلامی می گفت و آنها بدون تامل مثل کسانی که از سپاهی توانمند بگریزند کوچ می کردند و به سرعت دور می شدند. زمانی نگذشت که بیابان از مردان عنیزه خالی شد و حتی یک نفر از آنها باقی نماند و تنها غباری در افق دیده می شد که نشان می داد تمام قبیله عنیزه به اطراف گریخته اند. به تپه ای که رسیدند سوار از تپه به زیر آمد ووقتی سید مهدی و همراهانش به فراز تپه رسید در پایین آن اثری از آن سوار نبود. تا چشم توان دیدن داشت زمین و آسمان دیده می شد و هیچ نشانی از آن سوار نبود…

سید مهدی ناگهان مثل کسی که از خوابی شیرین بیدار شده باشد، به خود آمد و اندیشید: خدایا تنها کسی که قادر بود این جمع بی پناه را به کربلا برساند امام زمان بود. چرا من نفهمیدم… چرا…

دروازه کربلا از دور نمایان شد و زائران با دیدن دروازه شهر و اینکه بدون خطر به کربلا رسیده بودند یک صدا شور و فریاد شدند. سربازان محافظ دروازه با دیدن انبوه زائرانی که به سوی شهر در حرکت بودند، فریاد شوق سر دادند و سید مهدی با خودش نجوا می کرد و اشک می ریخت و می نالید: خدایا… جز امام زمان چه کسی نام مرا در این غربت می دانست و جز او چه کسی می توانست از میان سپاه دشمنی بی رحم ما را به کربلا برساند… وای بر من… من او را دیدم. او مرا صدا کرد. با من همراه شد و من نفهمیدم ونشناختم که او کیست… اسب او آرام می رفت و اسب من به سرعت و من نفهمیدم چرا هرچه بیشتر اسب می تازم به او نمی رسم…

سربازان دروازه شهر را به روی زائران تشنه و گریان گشودند. سربازی از میان آنان فریاد زد: سبحان الله این صحرا پر از زائر شده. پس مردان عنیزه کجا رفته اند که این همه زائر به کربلا رسیده؟

سید مهدی دستی برای او تکان داد و میان گریه گفت: «ما هم صاحبی داریم… ما که بدون صاحب نیستیم ».

زائران همگی وارد شهر شدند. ورود آنها جان تازه ای به شهر داد. زائران به خاطر رسیدن به کربلا اشک می ریختند و مردم ساکن کربلا به خاطر گشوده شدن حلقه محاصره عنیزه بعد از ماهها بی خبری و اضطراب کربلا مدتها در محاصره بود و راهزنان عنیزه اجازه خارج شدن به مردم را نمی دادند و کسی هم اجازه ورود به کربلا را نداشت. آسمان کربلا آفتابی و آبی بود و از آن ابر تیره دشت خبری نبود. سید مهدی ساعتش را نگاه کرد. هنوز یک ساعت و نیم تا غروب آفتاب فرصت بود، با خودش فکر کرد فاصله قبیله بنی طرف تا کربلا سه ساعت است و این جمعیت پیاده و سواره، راه سه ساعته را یک ساعته آمده اند… با چنان کاروان سالاری…

خبر کوچ مردان عنیزه از حوالی کربلا در تمام شهر پیچید و مردمی که مدتها سختی کشیده بودند با شادمانی به سوی زائران آمدند. کشاورزانی هم که بیرون شهر در باغها و نخلستانها کار می کردند دست از کار کشیده و همه دور زائران جمع شدند. هرکس سؤالی می کرد، همه سید مهدی قزوینی را نشان می دادند او که دل شکسته اش، نگاه مهربان صاحب الامر را به سوی این جمع پریشان جلب کرده بود.

با استفاده از: جنة الماوی، محدث نوری; دارالسلام، شیخ محمود عراقی.

گلبرگ نیاز/جوان و سیدالشهداء

مجله گلبرگ بهمن 1387 - شماره 106

 
 
 

دعا و دل نوشت
درود بر تو
شیرین احمدی
درود بر تو ای فرزند رسول خدا. درود بر تو ای فرزند بشارت دهنده و ترساننده و فرزند آقای جانشینان. درود بر تو ای فرزند فاطمه، بانوی جهانیان. درود بر تو ای برگزیده خدا و فرزند برگزیده اش. درود بر تو ای خون خواسته خدا و فرزند خونی که خدایش خواست. درود بر تو ای یکه و تنهامانده. درود بر تو ای امام راهنمای پاکیزه و بر روان هایی که به درگهت فرود آمدند. درود بر تو از طرف من تا زمانی که باقی هستم و تا شب و روز برپاست!

درود بر تو ای سالار و سرور شهیدان و جوانان بهشت. آقای من! تنها افتخارم در زندگی این است که در ایام محرم، تاج دوستی تو را بر سر دارم و به یاد تو بر سینه می زنم و برای مظلومی تو اشک می ریزم. بارها با خود فکر کرده ام اگر من روز عاشورا در صحنه کربلا بودم، چه کاری می توانستم انجام دهم؟!

سرور من! پایه های امربه معروف و نهی ازمنکر با تو استوار شد. درود خداوند بر تو، ای یکه و تنها مانده در میدان جنگ. بزرگی اسلام با قیام تو جلوه گر گردید.[1]

لقب سید شهیدان، تنها برازنده توست و بهشت تنها با نور جمال تو روشن و نورانی می گردد.

درود خداوند بر تو، آن زمان که بر نیزه بودی و لب هایت آیات خداوند را زمزمه می کرد و آن گاه که با خواهر دل سوخته ات وداع کردی.

سرور من! تمام مراسم عزاداری به یاد تو آغاز می گردد و با نام زیبای تو به پایان می رسد و چنین است که همواره فضا، آکنده از عطر توست و صوت دلربای «حسین» همه جا به گوش جان می رسد.

خداوندا! به من توفیق ده که چون آقایم حسین، با عزت زندگی کنم و در نهایت، با قلبی مالامال از عشق او به سوی تو بازگردم. آمین!

نکته
ارتباط با حسین(ع)
زهره احمدی
در روزگار جوانی، ناامیدی مرا دربرگرفته بود و ناله می کردم که چه کنم؟ ناگهان بارقه رحمت، جهت دلم را متوجه باب وسیعی به نام باب الحسین کرد. بر سر آن باب نوشته شده بود: «حسین(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است».

آرام آرام وارد آن خانه شدم. آنجا بوی رحمت می آمد. دلم آرام گرفت و امیدوار شدم؛ زیرا به قلعه سعادت و نیک بختی پرواز کرده بودم. در آن حال به یاد سخن شهید مطهری افتادم که فرموده بود:

ارتباط با امام حسین(ع)، نورانیتی در قلب ایجاد می کند و قلب را صفا و جلا می دهد و قلبی که صفا و جلا پیدا کند، هدایت یافته و تاریکی ها از او زایل می شود.[2]

داستان
نذر زیارت
سیده راضیه حسینی
دستش را گرفت. پاهایش را نگاه کرد تا روی پله ها بگذارد. خودش پشت سرش رفت و روی صندلی اتوبوس نشست. چادرش را مرتب کرد. لب هایش تکان می خورد. همان طورکه لب هایش تکان می خورد، سرش را چرخاند و به خود و پسرش فوت کرد. بعد لحظه ای ساکت شد و گفت: «اگر این دفعه هم مثل دفعه قبلت بشود چی؟»…

همان طور که بند کفش هایش را می بست، یکهو بی حرکت شد. موبایلش را برداشت و در دفتر تلفن، ص را وارد کرد. صالح را گرفت: «آقا! ما را حلال کنید دیگر… ان شاء الله می خواهیم برویم کربلا… یکهویی شد… برای اربعین».

از زیر قرآن رد شد. خم شد پایین. پایش را بوسید. مادر زیر بازویش را گرفت و بلندش کرد. روبوسی کردند. صورتش چین خورده و خیس بود. همان طورکه دست های زبرش توی دستش بود، خم شد و دستش را بوسید. لحظه ای به هم نگاه کردند. با صلوات سوار اتوبوس شدند. به ذهنش فشار آورد. ببیند کسی را جا انداخته یا نه. دفتر تلفن موبایلش را نگاه کرد. همه را دانه دانه چک کرد. روی یک اسم ماند. کمی مکث کرد و شماره گرفت: «سلام آقا!… کربلا حلال کنید… کی گفته؟… بمب… کربلا؟… نه بابا… تا حالا که مرز باز بود… توکل بر خدا.» دلش شور می زد. یاد آخرین نگاه مادر افتاد. می خواست خودش برود، اما نگذاشت. گفت که هنوز امنیت ندارد. سنش هم که بالا بود و خطرناک. طلاهایش را فروخت، حتی حلقه ازدواج و گردن بند کعبه یادگار پدرش را. نذر کرده بود یک زیارت اربعین در کربلا بخواند. اگر توانست خودش و اگر نه نایب بگیرد.

به بیرون نگاه کرد. هنوز قم را رد نکرده بودند. بلند شد. سر صندلی مدیر کاروان رفت. دانه های تسبیح تربتش را به آرامی رد می کرد. موهای وسط سرش ریخته بود. مدیر سرش را بلند کرد و بعد از سلام با هم دست دادند: «…آقا! مرزها بسته شده؟» مدیر نگاه کرد. نفس عمیقی کشید و گفت: «چطور؟» احساس می کرد موهای سرش دانه دانه می خواهند از جا دربیایند. انگار قلبش در دهانش می زد. دستش را روی سینه اش گذاشت. یادگار جوان مرگ مغزی. مادر نذر کرده بود اگر پیوند موفق باشد، یک زیارت اربعین در حرم امام حسین(ع) بخواند. آب دهانش را به سختی قورت داد و گفت: «پس درسته؟» مدیر دست او را توی دستش گرفت. چند بار پشت دستش زد و گفت: «تا حالا که چیزی اعلام نکردند، توکل بر خدا.» کمی راحت شد، اما دانه های عرق همین طور از تیره پشتش به پایین می رفت.

آن قدر عرق کرده بود که موها و ریش های قهوه ای روشنش حسابی تر شده بود. پیراهنش را توی شلوارش مرتب کرد و آرام برگشت. پیرمردی چند بار به پشتش زد. برگشت. پیرمرد لیوانش را جلو آورد و گفت: «جوان! بی زحمت این لیوان را آب کن.» لب های پیرمرد خشک شده بود.

موبایلش زنگ زد. «سلام مادر… نه هنوز لب مرزیم… دلت شور نزند… پنجاه ـ شصت تا اتوبوس هست. چهار پنج ساعت… بله… تن ماهی… ».

اتوبوس تکانی خورد و حرکت کرد. زن ها چادرها را مرتب باز و بسته می کردند و خود را باد می زدند. مردها کت ها را درآوردند. مداح کاروان جامعه کبیره را هم تمام کرد. زیارت عاشورا و دعای توسل هم خوانده بود. مدیر بالا آمد: «فعلاً باید صبر کنیم.» آفتاب مستقیم می تابید، توی اتوبوس گرم شده بود. آب بهداشتی هم کم بود. فکر نمی کردند این قدر معطلی داشته باشد. از صبح لب مرز بودند. از اتوبوس پیاده شدند. بیابان بود و سایه اتوبوس ها. هرکس گوشه ای پیدا شد، چفیه اش را درآورد و چند قطره آب زد و روی صورتش انداخت. چشم هایش را بست. هرطور بود شب را خوابیدند. صبح مدیر وسط اتوبوس ایستاد و مقدمه چینی کرد: «شما که تا اینجا آمده اید، انگاری خود کربلا رفتید. باید راضی باشید به رضای خدا.» پیرمرد بلند زد زیر گریه و گفت: «از کجا معلوم دیگر بتوانم بیایم.» همهمه شد. دستش را گذاشت روی قلبش. مدیر سرش را بلند کرد و گفت: «تا ظهر صبر می کنیم. اگر رد شدیم که چه خوب، اگر رد نشدیم… .» پیاده شد. گوشه ای نشست. نیم ساعت بعد مدیر آمد و گفت: «سوار شوید، رد شدیم.» پیرمرد با خنده می دوید. صلوات فرستادند و از مرز رد شدند، اما هنوز چند کیلومتر نرفته بودند که دوباره در ایست بازرسی نگه شان داشتند. خبر دادند در آن نزدیکی بمبی گذاشته اند و چندین نفر کشته و زخمی شده اند. نمی توانستند امنیت را تضمین کنند. قلبش را فشار داد. دنبال مقصر می گشت. شاید فکر می کرد لیاقت نداشته.

به صورت مادر نگاه کرد. 65 سال. حتماً خیرش به این بود که با او بیاید. کس دیگری که نبود او را ببرد. آرزو به دل می ماند پیرزن. لبخند خشک شده مادر را که دید، از فکر بیرون آمد. چشم دوخته بود به چشم های پسر. لبخندی زد و گفت: «نه، ان شاء الله الان کربلا و نجف امنیت دارد».

مادر سرش را زیر انداخت. روبه روی حرم ایستادند. بلند خواند تا مادر هم بشنود و تکرار کند: «السلام علی ولیّ الله و حبیبه. السلام علی خلیل الله و نجیبه. السلام علی…».[3]

گفتار مجری
جوان و امام حسین(ع)
زهره احمدی
هر چیزی را بهاری است و بهار جوانی، ارتباط جوان با امام حسین(ع) است.

راه حسین(ع)، راه قلب، بلکه راه خداست. اگر جوانی با دل متوجه حسین(ع) شود، به یاد حسین(ع) و مصائب او دلش خواهد شکست و هر چیزی که شکست، قیمتش کم می شود، مگر قلب که قیمتش افزون می گردد؛ به گونه ای که جایگاه و تابشگاه حسین(ع) می شود.[4]

ای جوان! راه نجات و ایمان حقیقی آن است که عشق و محبت حسین(ع) را در دلت جا کنی.[5]

ای جوان! آموزه های مکتب حسین(ع)، توسل به آن حضرت، ریسمان هایی محکم هستند که قدرت دارند بشر را از چاه نگون بختی، به اوج سعادت بالا ببرند.[6]

از جمله عجایب عالم، محبت یگانگی میان محب و محبوب است. آنچه از کمالات را که امام حسین(ع) داراست، باید در دوستدارانش به اندازه ظرفیت و محبتشان وجود داشته باشد.[7]

پی نوشت ها:
 

[1]. برگرفته از زیارت عاشورا.

[2]. مرتضی مطهری، حماسه حسینی، قم، انتشارات صدرا، چ 13، ج 1، ص 37.

[3]. بخشی از زیارت اربعین.

[4]. سیدعبدالحسین دستغیب، سیدالشهدا، قم، دارالکتاب، صص 27 و 28.

[5]. همان، ص 109.

[6]. علی رضا رجالی، آثار و برکات سیدالشهدا، ص 22.

[7]. سیدالشهدا، ص 89.

فردوسی; امام حسین (ع)

مجله دیدار آشنا بهمن 1381، شماره 32-31

 
 
 
در طول تاریخ لطف، محبت و کرامت پیامبر گرامی و ائمه اطهار شامل حال بسیاری از حاجت مندان و نیازمندان شده است . بسیاری بودند که گرفتاری داشتند، نیاز و احتیاجی داشتند و یا آزادی و به دست آوردن چیزی را در سیر می پروراندند . مهم احتیاج آنان نبود، بلکه مهم توجهی بود که مردان خدایی به آنان داشته اند . بارها سرنوشت کسانی را دیده ایم که دست به دامان امامان بزرگوار شده اند و دست خالی برگشته اند . یا سرنوشت شاعرانی مثل محتشم و شهریار را شنیده اند که پرتو لطف امام حسین (ع) و امام علی (ع) آنان را در برگرفته و توانسته اند به پاس آن همه لطف، شاهکار ادبی را هدیه دستگیر خود کنند . حال که صحبت از شعر و شاعری شد، به سراغ شاعری می رویم که در ابتدای زندگی نمی دانست شعر چیست و با یک انسان عامی هیچ تفاوتی نداشت . اما توجه امام حسین (ع) به او، زندگی وی را دگرگون کرد .

میرزا احمد کرمانشاهی مثل همه انسان های معمولی به سال 1264 در تویسرکان به دنیا آمد . امام پس از سال ها به کرمانشاه رفت . وی از فنون شاعری، درک مفاهیم و لغات و عبارات و مسائل شعر عاجر بود، حتی نمی دانست عروض و قافیه چیست و بلاغت و فصاحت زبانی در شعر یعنی چه . هفت ساله بود که در کرمانشاه به مدرسه رفت و شش ماه بعد در خواندن و نوشتن توانا شد ; اما پس از آن، پدر به دلیل فقر مالی وی را از ادامه تحصیل باز داشت . از این رو وی،

به کمک پدرش رفت . در بیست سالگی پدرش را از دست داد و همین امر موجب شد که سرپرست مادر پیر و خواهر شود . پس از مدتی مادرش را هم از دست داد و او ماند و بچه های کوچکی که باید نان آورشان می بود . به ناچار ازدواج کرد . سال ها بعد او بود و کودکان ریز و درشتش که میرزا احمد را مجبور به کار و کسب آب و نان کنند . اما وی به حدی فقر و ندار شده بود که چاره ای جز قرض و وام از اطرافیان و خویشان نداشت . در سن سی سالگی به دلیل رنج و محنت به بیماری سختی دچار شد و نتوانست برای تامین زندگی خود، دست به کاری بزند . تنها راهی که برای او مانده بود این بود که بعضی از وسایل زندگی خود را بفروشد ; آن هم به ارزان ترین قیمت .

به هر حال، برای یک پدر سخت است که رنج و گرسنگی زن و فرزندش را ببیند و خود بیمار بنشیند و کاری از دستش برنیاید . طلب کاران هم به بیماری اش کار نداشتند . آنان که دل رحم نبودند، نمک به زخم عمیق او می پاشسیدند و رنج او را بیش از آن چه بود می کگردند . آن شب در دل گرفته و غمگین میرزای درمانده به سقف ترک خورده خانه اش چشم دوخته بود . این همه درماندگی و بیچارگی، اشک را بر گونه اش جاری می کرد و مانده بود که چه کند . اما انگار چیزی در دلش درخشید و چشمش را روشن کرد . نام کسی را بر زبان آورد که دلش را شعله ور کند . او پناه برد به سید شهداء امام سحین (ع) دست به دامان مولا شد و گفت: ای امام شهید . من از تو شفاعت می خواهم و تمنا می کنم که کارم را در پیشگاه خداوند اصلاح کنی . می بینی که به چه روزی افتاده ام .

این گونه با گریه و زاری دست به دامان امام حسین (ع) گشت و تا نیمه های شب با سوز و گداز آن قدر گریست که دیگر از فرط گریه به خواب رفت . در عالم خواب خود را در بیابانی دید که سرگردان و حیران راه می رود . ناگهان جلو چشمش باغی پدیدار می شود که رودی از کنار آن جاری است . در دو طرف باغ مردانی مؤدب نشسته بودند و بر بالای مجلس، سرور آزادگان جهان، حضرت سید الشهداء (ع) بر تختی نشسته بود . میرزا با احترام در پایین مجلس می نشیند و امام حسین (ع) حاجت اول می پرسد . میرزا آزار طلبکاران و درمانگی اش را بر زبان می آورد و آرزوی خود را این چنین بیان می کند: «دوست دارم در مصیبت ائمه اطهار شعر بگویم و آن را ذخیره آخرت خود کنم و . . .»

از آن پس، میرزا به لطف امام حسین (ع) و با واسطه مردی خدایی صاحب دارایی می شود و به آرزوی خود می رسد . مردی از راه می رسد و مبالغی را به صورت نقد به او می دهد که وام و قرض هایش را ادا کند . بعدها پی می برد که آن مرد از سوی امام بزرگوار مامور کمک به میرزا شده بود . مرد گمنام از میرزا تقاضای شعر می کند . اما میرزا می گوید: من تا به حال شعر نگفته ام . و او همچنان از میرزا شعر می خواهد که میرزا با عنایت امام حسین این گونه آغاز می کند .

به نام خداوند بینش طراز

جهان داور آفرینش طراز

مرد با شنیدن این شعر بی اختیار دهان شاعر را بوسید و لقب فردوسی حسین را به او می دهد .

میرزا احمد کرمانشاهی پس از آن، شعر را شروع می کند و آشنا شدن با استاد حسین قلی خان سلطانی کلهر، متخلص به الهامی می شود . او ماجرای خواب خود را به شعر در آورده است و بسیار زیبا این ماجرا را بیان می کند .

چو بگذشت بر سر ما سال سی

فراز آمد رنج و اندوه بسی

شدم از سم رخش غم پایمال

گرفتار و پا بست مشتی عیال

به دهر از درم بود دستم تهی

بدان سان که از میوه، سرو تهی

شبی چاره جستم از آن چاره ساز

زدم بر به دامانش دست نیاز

که ای روح پاک تن ممکنات

از این تنگ دست مرا ده نجات

همی گفتم و ریختم آب چشم

بسی بودم از بخت وارون به خشم

یکی بزم دیدم چه بزم بهشت

تو گفتی که بودنش زمینو سرشت

بدان بر نشسته یک شهریار

که روی خدا از رخش آشکار

یکی تشنه بودم شدم سیر آب

یک ذره بودم شدم آفتاب

دو صد شکر کافروخت زان محفلم

به نور حسینی چراغ دلم

تعالی الله از بخت بیدار من

که آن شب در آن خواب شد یار من

این شاعر اهل بیت در شعرهایش وزن شعر حماسی را برگزید . البته، شعرهایش را برای استادش حسین قلی خوان می خواند . او پس از آن تصمیم گرفت که حماسه کربلا را به نظم در آورد و آن شکوه و عظمت و شجاعت مردان جان نثار کربلا را با زبان شعر به تصویر بکشاند . زبان او به قدرت و قوت فردوسی شاعر معروف شاهنامه است و به همین دلیل، این شاعر را فردوسی حسین می خوانند .

از او کتابی به جا مانده است به نام باغ فردوس . این کتاب در چند بخش سروده شده است . مضامین و موضوع های این سروده برگرفته از روایات صحیح و کتاب های مقاتل معتبر است . این دیوان علاوه بر حوادث کربلا، غزلیات و قصاید و دو مثنوی حسن منظم و بستان ماتم را هم شامل می شود .

همان طور که اشاره شد، شعرها بر وزن و سبک شاهنامه فردوسی است . شعرهای این شاعر آن قدر جذاب و تاثیر گذار است که رد پای الهامات غیبی را می توان در آن دید و این گونه است که شاعر، تلخیص الهامی را در شعرهایش دارد .

شروع کتاب شعر او مانند شاعران قرون گذشته، در توحید خداوند متعال است که این گونه آغاز می شود:

به نام خداوند بینش طراز

جهان داور آفرینش طراز

که نامش بود زیور نامه ها

سخن را او گرم هنگامه ها

خداوند روزی ده مهربان

که کودک به نامش گشاید زبان

و شعرهای بعدی به ترتیب در نعت پیامبر (ص) و منقبت امام علی (ع) و ستایش حضرت زهرا (س) و . . .

احمد الهامی ماجرای کربلا را از بی یار ماندن مسلم بن عقیل در کوفه شروع می کند و چه زیبا تنهایی او را در این شهر به تصویر می کشد . تنهایی که نشانی از ذلت و خواری ندارد بلکه سراسر شجاعت و همت و عشق به امام حسین (ع) است .

جهان یک آسمان وفا

پسر عم فرخنده مصطفی

زمانی به هر سو همی بنگریست

به تنهایی خویش لختی گریست

همی گفت با خود که گشت ای دریغ

نهان آفتاب امیدم به میغ

سپهر بندم بیفکند پست

زدامان شاهم جدا کرد دست

دریغا که دور از دریا آمدم

درین مرز بی غم گسار آمدم

و در جایی حمله مسلم بر سپاه کوفه و نیز تصویر حماسی روشنی از شهامت و اقتدار مسلم را به زیبایی به تصویر می کشد . در این تنهایی و با مدد گرفتن از یاد و خاطره امام علی (ع) و پیامر (ص) روحی مضاعف می گیرد و شاعر چه زیبا سروده است:

بر آهیخت برنده تیغ از نیام

چو تندر خروشید و بر گرفت نام:

که مسلم منم مرگ هر بدگهر

علی ولی را برادر پسر

نبی دوده و هاشمی گوهرم

خدا را یکی تیغ پر جوهرم

منم ناوک شست پروردگار

رها گشته از دست پروردگار

چو من مرد نبود درین روزگار

مرا شیر حق بوده آموزگار

بگفت این و زد بر سپاه گران

به جنگ اندر اویخت با کافران

پس از شرح درگیری های مسلح و اسارت، به شهادت او می رسیم که شاعران این گونه می سراید:

بد اختر سر از پیکرش کرد دور

بدو زار بگریست کیوان و هور

جدا چون سرپاک سالار کرد

تن از بام کاخش نگونسار کرد

تنی از بر باره شد سرنگون

که چشم نبی در غمش ریخت خون

چون آن پاک تن بر زمین اوفتاد

تزلزل در عرش برین اوفتاد

همه آفرینش بدو خون گریست

از آن جمله پیغمبر افزون گریست

بخش بعدی آغاز مبارزه قاسم بن حسن و شهادت اوست و پس از آن، به داستان شهادت حضرت ابوالفضل (ع) می رسیم .

کنون از نی دل برآرم نوا

سخن داغ از ساق نینوا

در جایی هم روایتی از ابوحمزه ثمالی در فضیلت حضرت عباس (ع) به نظم در آمده است . و بعد از آن به ماجرای آب آوردن آن حضرت بر می خوریم .

سپس آن مشک خوشیده را پر نمود

بزد اسب آمد به هامون ز رود

و ما بین که پور شه کاینات

لب تشنه بر گشت ز آب فرات

به دوش اندرش مشک و دل پر زتاب

روان شد سوی خیمه ها با شتاب

چو دیدند لشکر که سالار شاه

برد مشک پر آب زی خیمه گاه

برآوردشان گوهر بد به جوش

ز هر سو کشیدند بر هم خروش

میرزا احمد الهامی پس از سالها زندگی در کرمانشاه به سال 1325 هجری قمری بدرود حیات گفت . از او اثر ماندگاری به جا ماند که نتیجه توجه امام حسین (ع) به اوست . جالب این که احمد الهامی سه فرزند به یادگار داشت که یکی از آن ها ابوالقاسم لاهوتی است . این شاعر آزادی خواه در سال 1246 هجری شمسی در کرمانشاه متولد شد و به سال 1336 هجری شمسی در مسکو درگذشت . لاهوتی از شاعران نو آوری بود که شعرش به شعرهای شیدایی نزدیک بود . اثر معروف او «سنگر خونین » است که از یکی شعرهای ویکتور هوگور ترجمه شده و به نظم در آمده است .

میلاد امام حسین علیه السلام

مجله اشارات مهر 1382، شماره 53

 
 
 
بوی خوب خدا
حبیب مقیمی
این چه مولودی است که با آمدنش، اشک میهمان چشمان پدر است و این چه مولودی است که با آمدنش، سرزمینی به نام کربلا، از شرمساری درهم خمیده می شود؟!

کو آن تصویر خون آلود سرهای بر نیزه و لب های ترک خورده از عطش و کمی بالاتر، فرشتگان سر بر زانوی غم هشته؟!

حسین می آید؛ به رنگ سرخ غروب دلگیر همیشه تاریخ.

حسین می آید؛ با گلویی درخشان از نوری که سال ها بعد، حکایت ها خواهد گفت. و من اکنون چه شادم از آمدنش که اگر نمی آمد، من هیچ بهره از اشک و افتخار نمی یافتم و خون، چه کم بها می شد، اگر نبود عاشورای تو!

مبارک باد آمدنت! چون آمدی تا سفینه نجاتمان شوی و چراغ هدایت و حسینمان باشی و اشک هایمان برای تو، آتش دوزخ از جسم ضعیفمان بر گیرد.

یا اباعبداللّه ! ای کودک علی! ببین چه کردی با عالمی که حتی در آمدنت نیز چشم ها اشکبار است.

و ما دانستیم خدا چگونه بنده اش را عزیز می گرداند، اگر بخواهد ای مولود پاک! نسیم شادی من از آمدنت از این است تا بیاموزم که چگونه وفادار بمانم به دینم و چگونه با غربت و شرف، سر بر خاک نهم.

و ببینم این بدن خاکی، چگونه می تواند تا اوج علیین پرواز کند، تا بوی خوب خدا.

مبارک باد آمدنت!

امروز، دست های کوچکت را ای نوزاد فاطمه! به شفاعت می طلبم؛ و همین نزدیکی ها، در سایه ظهر گرم دهه عاشورا، سر خونین بر نیزه سوارت را نیز.

سلام بر تو و روزی که زاده شدی، یا حسین! مبارک باد آمدنت بر همه جستجوگران افتخار!

سنّت اشک
سید عبدالحمید کریمی
در میلاد تو، ای شاه بیت غزل های محمّد صلی الله علیه و آله وسلم !

باید چگونه نیاز کرد؟

اشک شویم و بر گونه های خویش گرم بباریم؟

یا خنده شویم و بر ارتفاعات صورت به اهتزاز در آییم؟

این سنت پیامبر لبخند است که در شکفتن تنها تو، سیلاب اشک بر دشت چهره سبزش، خیل سؤال بر فوج فوج ساحل نشینان فراتِ غمزه اش هیمه کرد، که چرا پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم در میلاد حسین علیه السلام می گرید؟

اوّل کسی که گریستن بر مصیبت ها و رنج های تو را سنّت نهاد، پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بود که با دیدن قنداقه درخشانت، یاد بر افروختگی عاشقانه عصر عاشورای تو افتاد و به گلو و سینه و پیشانی پر تقدیرت، بوسه ها نثار کرد و فرمود:

«اُقَبِّلُ مَوْضِعَ السُّیُوفِ»

جای شمشیرها و نیزه ها و سنگ ها را می بوسم.

رخ بر غبار مقدمت ای گل گذاشتم
دل در نهال عشق و ولای تو کاشتم
آخر فروغ مهر تو رویم سپید کرد
چون رو به سوی شمسِ جمال تو داشتم
خوش آمدی!
خدیجه پنجی
فرشته ها گوش به رنگ صدای توأند!

زمین و زمان، سرشار از انتظاری دلنشین اند!

آسمانیان لحظه ای نگاه از خاک بر نمی دارند.

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ، تبسّم بر لب، لحظه موعود را به شوق ایستاده و امیرمومنان علی علیه السلام ، لحظه شمار در آغوش فشردن توست!

مدینه دوباره محور توجّه است. هر لحظه که می گذرد، التهاب بیشتر می شود و انتظار، شیرین تر! و ناگهان…

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم قنداقه نور دیده اش را در آغوش گرفته و نگاه از ماه رخسارش بر نمی دارد! برازنده نام این طفل چیست؟

جبرئیل خواهد آمد! باید منتظر بود؛ منتظر اراده خداوند.

و حسین علیه السلام انتخاب مخصوص پروردگار است.

مدینه، برای مبارکباد آمده است؛ اجازه ورود می خواهد. تمام ساکنان ملکوت هم برای عرض تهنیت، اجازه حضور در زمین را یافتند.

فرشتگان مدام بین زمین و آسمان در رفت و آمدند. به یُمن حضور حسین علیه السلام ، درهای رحمت خداوند گشوده می شود! وجود حسین علیه السلام معجزه می کند! آخر حسین علیه السلام ، فقط دارالشفای خاکیان نیست؛ طبیب افلاکیان هم هست.

سلام بر حسین علیه السلام ، برگزیده خداوند در زمین!

سلام بر خلاصه خلقت!

سلام بر او که با حضورش، آینده زمین، روشن تر رقم می خورد!

سلام بر زینت بخش شانه های رسول صلی الله علیه و آله وسلم !

هنوز در گوش تاریخ می پیچد، طنین صدای روح بخش پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم که می فرمود: حسین علیه السلام از من است و من از حسینم!

ای آفتاب ِ هستی بخش شیعه! ای «چراغ هدایت» وای «کشتی نجات»! خوش آمدی.

درود بر تو، که معلم عشقی و مفسر راز خون.

آبی ترین آستانه احساس
سید علی اصغر موسوی
آغازین روزهای ماه «شعبان» است و دلم در اوج لحظه های سبز، با یادت پر می گیرد؛

تا آن سوی پروازهای آبی عشق!

تا آن سوی تبسّم های سپید یاس!

تا سبزترین کوچه، در نگاهِ مشتاق «مدینه»!

تا آبی ترین آستانه احساس!

باز هم کربلا! کربلا! باز هم در اوج لحظه های سبز، با فراوانی یادت همراه می شوم؛ مدینه! و «قنداقه ای» که فرشتگان برای تماشایش، از روح القدس علیه السلام نوبت می گیرند!

مدینه و هیجان توّلد نیمه دوم سیب!

مدینه و تبسّم های تازه شکفته پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم !

مدینه و عشق بازیِ نگاه عاشقانه مولا علیه السلام !

مدینه و آغاز مرثیه ای در چکامه زهرا علیهاالسلام !

مدینه و کوچه هایی که در عطر سیب گم می شوند!

مدینه و…

باز هم کربلا، باز هم تصویر میدان: نیزه و شمشیر و زخمی سختْ جانکاه!

آه! نمی شود بی نام کربلا، یاد از «حسین علیه السلام » کرد.

باز هم ذهن مرا «قنداقه» ای آکنده از عطر سیب، از کربلا به سمت مدینه می برد؛ هنگامی که تمام فرشته ها، برای دیدارش نوبت می گرفتند و آسمان به پاسِ قدمش، کهکشانی از نور، زیر پایش گسترده بود.

تولّدی بسیار شبیه به هم! یکی سبزسبز عروج می کند، دیگری سرخ سرخ!

یکی از آغوش مدینه به معراج می رود، دیگری از آغوش کربلا!

عرش، به تبسّم امام حسین علیه السلام لبخند می گشاید و به گلخند علی اصغر علیه السلام ، تلخ می گرید!

مولا جان، ای زیباترین نام شهادت، ای جاودانه ترین داغ کربلایی!

خوش آمدی، که اگر نمی آمدی، عاشق شدن معنایی نداشت!

فدای دقایق شیرین تبسّمت که آکنده از عطر سیب بود.

مگر می شود حسین علیه السلام گفت و نگفت: عاشورا؟!
مهدی میچانی فراهانی
می خواهم از سرور و شادمانی ولادت تو بگویم مولا! و از جشن بزرگی که باید برپا کرد به میمنت تولّدی چنین مبارک. آری! می خواهم این گونه بنویسم، اما… شرم می کنم.

قلم نمی چرخد مولا! مگر می شود که حسین علیه السلام گفت و نگفت: عاشورا…؟! از مصیبت بگذرم. بگذار از شادباش بزرگی قلم بچرخانم که اینک بر زبان فرشتگان جاری است.

هان ای پنجمین ستاره معصوم! بگذار من هم اینک پس از قرن ها، کسی باشم که خوش آمد می گویم سرخ ترین ستاره درخشانی را که تا به حال زاده شده است.

بگذار اینک پس از قرن ها، نقبی بزنم در پیچ و تاب زمان و همزبان تمام زمینیان و آسمانیان، همزبان همه موجوداتی که هم عصر حادثه زاده شدن ستاره ای این چنین بودند. آری! همزبان همه این ها، بگذار نام تو را فریاد زنم و شادباش بگویم آمدنت را به جدّ آسمانی ات، به پیغمبر بزرگ که اینک شادمان، بر بالین نوزاد مطهرّ خویش فرو نشسته است!

و بگذار شادباش بگویم به پدری آن چنان عظیم، چندان که خود، چنان کهکشانی است که ستاره ای چون تو، پاره پیکرش باشی.

و شادباش بگویم به مادری که خود، مهتاب است و فرزند آسمان و مادر تمام ستارگان پُر فروغی که تابه حال، جهان به خود دیده است.

پس آن گاه، چشم گشودی و دیدگانت در همان لحظه اوّل، اشک آگین شد از دیدنِ جهانی که از ابتدا خوب می دانستی با تو چگونه نامهربان خواهد بود.

چشم گشودی و از همان ابتدا، برق تاریک خنجر «شمر بن ذی الجوشن»، چشمانِ تازه زادت را آزرد.

و داغ را حس کردی؛ داغ فرزند را و داغ وفادارترین یاران تاریخ را که چگونه در برابر دیدگانت تکه تکه خواهند شد.

و داغ پدر را حس کردی که از فرق دو نیم شده اش، نور فوران می کرد.

و داغِ مادری که از دردِ سهمگین پهلوی خویش، همواره دست به دیوار، راه می پیمود.

حس کردی، داغ برادر را و جگرِ سوخته اش که شاید در آخرین لحظات، آن گاه که تداومِ رسالتِ بزرگ را به تو می سپرد، و نیز به تو می اندیشید و به لب های تشنه ات، آن گاه که خونین می شوند.

بی شک، نام حسین علیه السلام ، عجین است با همه این داغ ها و دردها. امّا همه این ها بی تردید چیزی از حلاوتِ ولادتش نخواهد کاست و از روشنایی آسمان کم نخواهد کرد، آن گاه که ستاره ای چون تو را به زمین می فرستد.

تو اینک آمده ای، پس همگی به تمامی، کمر خم می کنیم در برابر حضورِ عظیمِ تو و دستان هر چند بی بضاعت خویش را به خوش آمد گویی پیش می آوریم.

از ما بپذیر شادباش کوچکمان را که به پیشگاه قدّیس خویش آورده ایم.

زمین از حضورت روشن و آسمان، مفروش گام های زلزله خیز تو باد، مولای من!

سلام ای حضرت عاشق!
نزهت بادی
سلام ای حضرت عاشق!

که سلامتِ همه چشم های پر از تغزل در غروب های پنجره های بسته، از آنِ نگاه توست!

سلام ای حضرت نور!

که سلامت همه لبخندهای پر از شکوفه انار، در پایین لب های تشنه، به عطوفت توختم می شود!

سلام ای حضرت مهربانی!

که سلامت همه دست های پر از جوانه های گندم، در فصل آشیان سازی گنجشک های بی خانمان، از سخاوت تو ریشه می گیرد.

سلام ای حضرت اشک!

که سلامت همه نگاه های پر از آفتاب، در بارانی ترین سحرگاه های دشت، به عطشناکی تو می رسد.

سلام ای حضرت شِفا!

که سلامت همه دل های پر از عطر بهار نارنج، در بعد از ظهرهای تبدار کویر، بوی تُربت تورا می دهد.

سلام ای حضرت گل!

که سلامت همه پاهای پر از بوی باد بهاری، در بی خوابی ماهی های نقاشی کودکان، از حُسن تو رنگ می یابد.

و سلام ای حضرت خون خدا!

که سلامت همه سرمای پر از گل آفتابگردان در تنور نان های خانگی، وارث سرسپردگی تو می باشد. و به راستی آیا پاسخی برای سلام های پر از آواز چکاوک ها در وقت زیارت نی های سربریده نیست؟

آیا امیدی برای اذن دخول به بی خانمانی حلزون ها در زیر ناودان بام های پر از کبوتر نمی باشد؟

شاید دعای شمعدانی های حیاط خانه همسایه در وقت وضوی ستارگان، بین گل های انگشتانه نگاهم و پنجره های فولاد باغ حضرت دل، وصل حاصل کند!

بهاری ترین شکوفه
هاجر امانی ماچیانی
در کوچه های تنگ بنی هاشم، شور و نشاطی به وسعت آسمان و زمین برپاست. کوچه ها، مست حضور نورٌ علی نورند، سرشار از غرور، که هم قدم استوارترین گام ها خواهند شد.

دیوارها تا فلک اوج گرفته اند که در ارتفاع رفیع ترین قلّه شرف و ایثار قد می کشند و نخل ها، سیراب و سرفراز و سرسبز ایستاده اند که طراوتشان را از بهاری ترین شکوفه آفرینش، وام گرفتند.

و پنجره ها، چشم به در دوخته اند و شکوفه خوشبوی امامت را متنظرند و حضور سومین خورشید را چشم به راهند تا چشمان بی فروغشان، در تلالؤ نور چشمانش، منّور و افق نگاهشان را از دریچه چشم او به عالم هستی گسترش دهند.

خاک به خود می بالد که بوسه زن پای دوست می شود و به افتخار سجدگاه بهترین مخلوق خدا، نایل می گردد و مشام جان زیباترین و معنوی ترین ثانیه هایش را با بوسیدن سروپای عاشق ترین سیمرغ عشق و زیباترین طاووس هدایت و پرنده ترین نسیم امامت، نوازش خواهد داد.

پرنده آبی خیال، در آسمان عشق و امید، پر و بال گسترده و پرواز کنان، تا بی نهایت هستی اوج می گیرد. عشق، خانه به خانه او را می بوید و امید، کوچه کوچه او را می جوید.

ایثار، ردا از دوش افکنده تا خود را در زیر ردای او بیفکند و عدالت، خبرش را از صبح صادق می گیرد و معرفت، سایه سارش را می طلبد تا خود را از عطر صفا و صداقتش خوشبو سازد.

و فرشتگان، بر هودج نور نشسته و فوج فوج به سوی خانه گلین فاطمه رهسپارند.

افلاک سر تعظیم بر آستانش می سایند و حریزنگاهشان از دیوارهای گلی عبور می کند و غنچه نورسته بوستان علوی را می بوسد و می بوید.

جبرئیل، پیشاپیش فرشتگان بر آستان خانه رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم فرود می آید و سلام و تهنیت خداوند را به رسولش صلی الله علیه و آله وسلم عرضه می دارد و تولد تداوم بخش نسل نبوی را مژده می دهد و مژدگانی می طلبد.

چشمه های امید، جوشان و آبشاران عشق، سرازیر می شود.

گل لبخند بر لبان پیامبر شکفته می شود و در حالی که عاشقانه به حسن علیه السلام می نگرد، حضور قدوم مبارک حسین علیه السلام را انتظار می کشد.

نسل پیامبر ادامه می یابد. و فاطمه علیهاالسلام ، سلسله دوار نبوی و آیینه دار ولایت علوی می شود.

ای حسین علیه السلام ! تو آمدی تا جمال بی زوال آیات خدا، در پرده های سیاه تحریف پوشیده نشود و هر معاویه قدرت و عمروعاص مکروفریبی به خود اجازه سوءاستفاده ندهد و با جهل سیاه یزید، راه سفید ولایت، مسدود نشود و شاه راه اطیعواللّه و اطیعواالرسول و اولی الامر، به بن بست نرسد.