اشک شهود/میلاد امام سجاد(ع)

مجله نامه جامعه مرداد 1387 - شماره 47

 
 
 
کلمات در پی هم می­آیند و تو

ستایش­گرانه راز و نیاز می­کنی

و کلمات کم می­آورند در مقابل

عشق…

دعای همه پیامبران

ـ از آدم(ع) تا خاتم(ص) ـ

بر لبانت ذکر می­شود

و اشک

از پهنای صورتت جاری می­گردد

و زمین قطره قطره آن دُرّ­های گران­بها را در خود می­گیرد

 

لبانت به ترنم باز می­شود و

عطر خوش مناجات فضا را می­آکند

و کلمات …

کلمات پر زدن تا بهشت

کلمات برتری عشق بر عقل

کلمات ارتباط عاشقان با معشوق

کلمات بیعت با ذره­های نور و آینه

کلماتی از جنس مهربانی خدا در اولین روزهای آغاز آفرینش

کلماتی از جنس رستگاری

کلماتی با عطر عرش الهی

کلماتی که در این هیاهوی دهشت

به آن­ها نیازمندیم

تا دل­های قفل خورده­مان را

کلیدی باشد برای گشودن

برای بال گرفتن در هوایی که روزگاری

بی­دریغ به ما ارزانی می­داشتند

و امروز…

 

صحیفه را می­گشایم

و عطر واژه واژه آن را

در جان تشنه خویش می­پراکنم

تا راه توبه را

با نیایش­های شورانگیز تو در مقابل خویش بگشایم

و در روضه رضوان زهد و تقوا

غوطه­ور گردم

و دل را طراوت بخشم

و آبی نیایش را در بی­کرانه صحیفه

به خویشتن هدیه دهم

و از خنکای نسیم معرفتش

جام جان را صیقل دهم

و در لیلة القدر اشک و شهود

روح ناآرامم را در کنار سجاده

به آرامشی خواستنی برسانم

 

و تو حقیقتی هستی پدید آمده در پهنه­ی گیتی

در فصل پرشکوفه و لبخند « ارتباط با خد»

که سرزمین نور و خوشبختی ـ صحیفه سجادیه ـ را

به ما ارزانی داشتی

تا زیباترین مناجات­ها را

از دیارش برگیریم

و توشه راه سازیم

و با سالکان دل­سوخته همراه شویم

هزار جان گرامی فدای هر قدمت!!

طوبای صحیفه

مجله فرهنگ كوثر بهار 1382، شماره 57

 
 
 
سروده استاد دکتر احمد بهشتی (عارف)

به سر افتاده سودای صحیفه

به دل برپاست غوغای صحیفه

نمی یابیم راه رستگاری

مگر باشیم دانای صحیفه

یکی فرزانه می جویم به گیتی

که بگشاید معمای صحیفه

کسی را که نباشد نور ایمان

نخواهد شد به ژرفای صحیفه

خدا را مسالت دارم که روزی

شوم غواص دریای صحیفه

نداند مرغ فکرت پرگشاید

فراز عرش اعلای صحیفه

ز قلبی با صفا و پاک برخاست

نیایش های والای صحیفه

به دلها باغبان عشق می کاشت

درخت گشن (1) و رعنای صحیفه

یکی سیمرغ کوه قاف باید

که پیماید بلندای صحیفه

شود روح نیایشگر به پرواز

به همراه دعاهای صحیفه

صفای عشق باید تا نیوشی (2)

به گوش جانت آوای صحیفه

به اوج آسمان علم و آداب

برآید نثر زیبای صحیفه

درختش تا ابد بالنده و سبز

نمیرد نظم برنای صحیفه

بخوان ای بلبل سرمست عاشق

ترنم های شیوای صحیفه

سحر برخیز و با جانان صفا کن

به آهنگین نواهای صحیفه

تنزل کرد روح از عرش اعلی

شب قدر است یلدای صحیفه

کنون اندیشه پربار انسان

زند صد بوسه بر پای صحیفه

همه عشاق می باید نیوشند

سرود عشق از نای صحیفه

هر آنکو در سماء عشق پرزد

بود سرمست رؤیای صحیفه

به بزم عشق گو عاشق نشیند

نه، هرکس نیست شیدای صحیفه

به جز سجاد نتواند تنیدن

کسی آن سبز دیبای صحیفه

بیا و با وضوی عشق بگزار

نمازی در مصلای صحیفه

دل و جان گرسنه می رباید

شکوه خوان یغمای صحیفه

زداید ظلمت و زنگار از دل

فروغ ماه سیمای صحیفه

فضای بیکران آفرینش

نوردد باد پیمای صحیفه

نهال جان همی بالنده گردد

ز انفاس مسیحای صحیفه

اگر صیقل دهی جان را به عرفان

زنی پر تا ثریای صحیفه

برات هوشیاری از خدا خواه

بشارت ده سکارای صحیفه

فرشته پرزند در آسمان ها

به آهنگ مدارای صحیفه

به اوج هفت اختر جای دارد

ز استغنا گداهای صحیفه

نباشد هیچ نظم و هیچ نثری

به استحکام خارای صحیفه

اگر خواهی بگیری نو به نو، کام

بجو پنهان و پیدای صحیفه

سپاس بی کران کردگاری

که عرش اوست ماوای صحیفه

دل شب نغمه ای از دل برآور

صفاکن با صفاهای صحیفه

اگر آهنگ داودی شگفت است

مزامیرش نه همتای صحیفه

خدایا! بهره ما را فزون کن

ز آهنگ دل آرای صحیفه

عجب اعجاز کرده در نیایش

جلا بخشد تجلای صحیفه

الها، از تو می خواهم به اخلاص

به دل باشد تمنای صحیفه

زنم چنگ توسل در دو عالم

به حبل الله یکتای صحیفه

یکی دل بسته ام از روی اخلاص

به آن معشوق تنهای صحیفه

دمی از تنگناها هم برون شو

نگاهی کن به دنیای صحیفه

تو را گر آرمان ارتحال است

سفر کن سوی عقبای صحیفه

اگر خواهی ز رقیت رهائی

نیایش کن به مولای صحیفه

اگر داری سر سیر و سیاحت

به از فردوس، صحرای صحیفه

رهاکن نغمه های تار و طنبور

ترنم بشنو از نای صحیفه

شب تاریک قبرستان اموات

نشین در بزم احیای صحیفه

ورای پرده الفاظ بنگر

پر از اسرار جاجای صحیفه

زمو باریک تر اسرار هستی

بیاموز از الفبای صحیفه

بخوان تا می توانی با تدبر

کتاب بهجت افزای صحیفه

معطر کن فضای جان و دل را

ز عطرآگین سمن سای صحیفه

کند سرمست جان عارفان را

مناجات ورع زای صحیفه

دریغا عمر فانی رفت از دست

ندانستیم آرای صحیفه

هر آنکو از حجاب تن برون شد

رود در عمق معنای صحیفه

اگر خواهی رها گردی ز آفات

بخوان هرشب شکایای صحیفه

اگرچه آرزوها بی شمار است

تو مگذر از منایای صحیفه

چو بگزیدی تو اخلاق خدائی

چه بهتر از سجایای صحیفه

به جز اندیشه ورزان خدا جوی

که می داند خبایای صحیفه

خرد گر ناب باشد می تواند

رود اندر زوایای صحیفه

هرآنکس اهل شد، رهپوی گردد

کجا نا اهل پویای صحیفه

اگر جویندگان، یابندگانند

تو هم می باش جویای صحیفه

به لوح دل بباید نیک بنگاشت

خط زرین خوانای صحیفه

شگفتا در فشانی می نماید

عبارت های گویای صحیفه

نمی بیند گزندی از حوادث

کتاب نغز و پایای صحیفه

ستایش مر خدائی را که برداشت

نفاد از گنج دارای صحیفه

به حق حق، نمی باشد گزافه

اگر خوانیم لولای (3) صحیفه

قیاس شکل برتر شد پدیدار

ز صغرا و ز کبرای صحیفه

بیا سیر و سفر آغاز بنما

به سوی پور زهرای صحیفه

برون آرش ز کنج طاق نسیان

بپاکن بزم ذکرای صحیفه

کلیم الله با آن معجزاتش

بود حیران ز بیضای صحیفه

درود ما به خاک پای سجاد

به نام اوست طغرای صحیفه

هوای نفس بگذار و فزون شو

ز عرفانی وصایای صحیفه

من و مائی رها کن، همت افزای

نظر کن در ثنایای صحیفه

چرا از یاس، جان را خسته کردی

به دل افکن سجایای صحیفه

شگفتی نیست گر در طول ایام

فزون گردند ابنای صحیفه

متاع نظم و نثر نکته دانان

کجا بهتر ز کالای صحیفه؟

ز اعدا جملگی توش و توان رفت

خوشا حال احبای صحیفه

گریزان شو ز زقوم طبیعت

نشین در ظل طوبای صحیفه

وساوس می رسد بر دل ز شیطان

تو آنگه شو ز بشرای صحیفه

بیا ای طفل جان، آسودگی کن

همی در مهد علیای صحیفه

ز زنگار گناهان پاک گردی

نیوشی گر ز خنیای صحیفه

بنوش ای طالب اسرار هستی

از آن پاکیزه صهبای صحیفه

مقیم خانه دنیا چرائی

سفر کن سوی زورای صحیفه

چرا کاهل شدی خیز و عطا کن

حق اسماء حسنای صحیفه

بیا بگشای چشم جان و بنگر

به کوه طور موسای صحیفه

حیاتی نو به انسان ها ببخشد

دم جان بخش عیسای صحیفه

بسا ظلم و ستم بر اولیا رفت

عجب مظلوم یحیای صحیفه

رسد کی طایر اندیشه ناب

به اولی و به اخرای صحیفه

تو را احرام باید از هواجس

عجب عیدی است اضحای صحیفه

دو دست خویش سوی آسمان کن

چو ره یابی به ژرفای صحیفه

تو را در آسمان پرواز بخشد

نیایش های غرای صحیفه

الا ای پادشاه ملک هستی

به قربانت رعایای صحیفه

نه هرکس می تواند گشت آگاه

ز اسرار و خفایای صحیفه

خدا را مسالت دارم که اسرار

ببینم در مرایای صحیفه

برای راه و رسم زندگانی

چه بهتر از فتاوای صحیفه

نباشد نزد رندان سحر خیز

نکوتر از قضایای صحیفه

نداری گر رهی زی عالم غیب

کجا دانی مزایای صحیفه

خیال از دام شیطانی رهاکن

نه افسانه است عنقای صحیفه

خدا را شکر می گویم شبا روز

که گشتم از اخلای صحیفه

چو دست از جان بشوئی همچورندان

خدا بینی به اثنای صحیفه

بیا در سرزمین جان بیفشان

تولا و تبرای صحیفه

دلی خواهم خداوندا همه سوز

مباد آن دل که اعمای صحیفه

کنون دلمردگی ها را رها کن

مشو غافل ز شبهای صحیفه

طلب کن با بصیرت تا توانی

طریقت های مثلای صحیفه

حجاب چهره جان را برافکن

بخوان درسی ز تقوای صحیفه

پس از قرآن، پس از نهج البلاغه

کتابی نیست همتای صحیفه

مشام جان معطر بایدت کرد

در این بستان شتای صحیفه

در اینجا گوهر حکمت فراوان

فراز آمد مسمای صحیفه

کتب را درنوردیدیم و لیکن

کدامین است یارای صحیفه

نسیم دلنوازی می نوازد

گل و گلزار بویای صحیفه

به هر حرفش هزاران در معنی

پر از اسرار طاهای صحیفه

گدای معرفت، حاجات خود را

بگیرد از عطایای صحیفه

ندیدم گرچه من بسیار گشتم

به جز «عارف » شکر خای صحیفه

پی نوشت ها:

1 . درخت بارور کننده (فرهنگ عمید) .

2 . گوش دادن به سخن کسی (فرهنگ عمید) .

3 . اقتباس از جمله معروف «لولاک لما خلقت الافلاک » و در اینجا یعنی «لولا صحیفة لما خلقت …» .

میلاد امام سجاد علیه السلام

مجله اشارات مهر 1382، شماره 53

 
 
تاجر عطر و سجّاده
سیدعبدالحمید کریمی
چشمانِ منتظر «جهانشاه»، دخت «هرمز»، در امتداد نگاه درخشانِ فرزند نازنینش «علی بن الحسین علیه السلام » درخشید و این سبحه صد دانه یاقوت فرخنده دل حسین علیه السلام ، در طلوع ناز خویش، نماز کرد و سجده کرد و «سیدالساجدین» شد؛ چه، سجده گری کوشاتر از او در باغ خلسه نتابید.

و «زین العابدین» شد؛

چه، بر تارک بندگان چشمه قدیم، زلال می درخشید که شبی در محراب عبادت به تهجّد ایستاده، نماز می کرد؛ آن گاه شیطان پلید، صورت ماری عظیم به خود گرفت تا آن حضرت را از نمازش غافل کند؛

اما هیهات که این تاجر عطر و سجاده، به تدلیس آن خبیث، مغبون گردد!

در این پدیده، شنیده شد صدای هاتفی که او را چنین خواند:

انت زین العابدین، انت زین العابدین، انت زین العابدین.

سجاده نشین محراب دل
هاجر امانی ماچیانی
تو را باید از آب سراغ گرفت که مهر مادرت بود و مُهر لب هایت.

بعد از آن حادثه عظیم که بر جان جهان فرود آمد، هرگاه کبوتر نگاهت در حوالی آب به پرواز می آمد، چشم هایت، بهاری می شد و دامن دامن شکوفه بر خاک می افشاند و جان تشنه ات، خود را در چشمه سار دیدگانت به دست آب می سپرد و کام دلت، در بارش جانت سیراب می شد و شرم آب، که تا ابد هم خانه قاتلان حسین علیه السلام خواهدبود.

تو را باید از سرخی بُهت نگاه آفتاب سراغ گرفت.

بعد از آن اتفاق بزرگ، از سرسبزی سایبان پرهیز می کردی و شرم خورشید که از بی شرمی نامردمان، به خود می پیچید و در سایه اندوه فرو می رفت. تو را باید از خاک سراغ گرفت که محمل عروج سجده های خاکی و بوسه گاه لحظه های افلاکی ات بود.

تو را باید از گوش دیوار و از چشم در سراغ گرفت که چشم بر آفتاب جمالت و گوش بر آوای کمالت سپرده بودند و مشام جانشان را با تلاوت آیاتت، با طراوت می ساختند.

تو را باید از صبر سراغ گرفت تا سفره دل باز کند و از بردباری ات بر آن مصیبت عظمی، سخن بگوید و از سکوت بی شرمانه مردم بی حیا، ناله سر دهد.

تو را باید از صحیفه ات سراغ گرفت که چاه صبر تو و منشور زندگی آدمیان، دفتر ایمان، کتاب عشق و آزادگی و عروة الوثقای دین و دنیای نیازمندان است.

ای سجاده نشین محراب دل!

زلال خود را در چشمه سار اندیشه ات می جوییم و از حبل المتین دعایت، به آسمان دل صعود می کنیم و از خاک تا به افلاک اوج می گیریم.

ما را در این راه بی نهایت یاری گر باش!

تو را

باید از آب جست

و شرمی که در چشم ریگ است و سنگ

و اشکی

که ازچشم خورشید جاری شود.

و از بُهت سرخ نگاه زمین

که از سبزی سایه

دوری کنی.

تو را باید از گوش دیوار جست

که خود را در آیات قرآن

طراوت دهد

تو را باید از صبر جویا شد

که تا بردباریت

قرائت کند.

چشم های شرقی ات بی بلا بود!
نزهت بادی
پیش از آن که تو بیایی، ما دروازه های کشور دلمان را به حرمت نام فاطمه علیهاالسلام به روی لشکریان اسلام، گشوده بودیم و به جای آن که برق شمشیرها، نگاهمان را وادار به تسلیم کند،د ل به عطر محمدی صلی الله علیه و آله وسلم سپرده بودیم و آذرخش توحید، قلبمان را زیر و رو کرده بود.

پیش از آن که تو بیایی، ما به بهانه سلمان فارسی، با رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم احساس قرابت و خویشاوندی می کردیم و خود را به خاندان وحی منتسب می دانستیم؛ اما تو که آمدی، زنجیره اتصال ما به قبیله بنی هاشم، رسمیت یافت!

دیگر کسی نمی توانست ادعای خویشاوندی ما با پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله وسلم را انکار کند؛ که تو با آن چشم های شرقی و نجابت ایرانی ات، گواه صادقی بر مدّعای ما بودی.

تا قبل از آن که شهربانو علیهاالسلام از سرزمین ما برود، شاهزاده خانم یکتای دربار سلطنتی خاک فارس بود؛ اما وقتی تاج همسری سید جوانان اهل بهشت ـ حسین بن علی علیه السلام ـ که ایرانیان، نادیده، عشقش را در دل می پرواندند، بر سر دختر شاه ایرانی نهاده شد، افتخار شهربانو دیگر به خاطر تعلق او به سلطنت ایرانیان نبود، بلکه از آن رو مایه فخر و مباهات و غرور فارسیان شد که امیرالمؤمنین علیه السلام او را به عنوان عروس خانه خویش پذیرفت و با قرائت خطبه عقد، گویی تمام مرزها را در هم نوردید و همسایگی مارا از دو کشور، به همخانگی دودل کشانید.

اما تا تو نیامده بودی، چیزی از لطف عشق، در سفره دلمان کم بود و شادی مان ناقص می نمود! وقتی شهربانو علیهاالسلام تو را به دنیا آورد، انگار امامی از دروازه های شرق متولد شد و جاده فارس و عرب، به یک نقطه ختم گردید؛ نقطه ای نورانی و زیبا به اسم علی بن حسین علیه السلام .

ولادتت بیش از همه شیعیان، ایران را شادمان کرد که دخترشان، فرزندی از نسل حیدر علیه السلام را به دنیا ارزانی کرد! از این رو، تا همیشه خدا، از بانوی عالمیان ـ فاطمه زهرا علیهاالسلام ـ سپاسگزاریم که دختر ما را به کنیزی خویش پذیرفت و با چنین منّتی، بر خویشاوندی ما با اهالی نور، امضای قبولی زد!

امام سجاد (متن ادبی - شعر - داستان)

مجله اشارات بهار سال 1393 شماره 154

 
 
متن ادبی
اقتدا به پیشانی تو…

سودابه مهیجی

اگر می توانستم همچون تو، پنهان ترین گریه هایم را اندرز جاودانه انسان کنم، دلم بلورِ باران می شد و آوازم رشک فرشتگان.. .. با صدای دعاهای تو، گمگشتگان، راه خانه حقیقت را پیدا می کنند و خفتگانِ مهجور به بیداری وصل می رسند. صدایت را سینه سُرخان و چکاوکان تاریخ بر دل نگاشته اند تا سر از قهرمانی عشق درآورند. گل های بنفشه از صدای تو روییدن گرفته اند و شبنم های اشکبار با لحن تو تن به آفتاب سپرده و عروج کرده اند. صدایت پیران را به جوانی ایمان و جوانان را به یقین رهسپار می کند.

آهسته بگویی یا بلند فرقی نمی کند. قلب تو، بازتاب سخن های بی ریا و سربلند است که بی دریغ در باد می پیچد و خواب را در گوش گران غفلت می شکند. زمین اگرچه در اشغال زمستان سکوت و مرگ باشد، نفس های تو کافی است تا بهاری شود برای رستاخیز دلاوران زندگی. مویه لازم نیست؛ حتی مرثیه ای در کار نیست. تو فقط مناجاتی بخوان به درگاه نور تا تمام سنگین دلان نعره های توبه برآورند و انبوه از بغض و انابه شوند. نیایش تو، تمام خاک را در محاصره اقرار عشق گرفته است. عبادات تو محکمه سنجش انسان است. عیار شرافت و طهارت، قانون دعاهای توست؛ کتاب هدایتی که ردّ پای سجده و سجاده و وصایای جاودانگی تو را در واژه هایش ذخیره کرده.

می خواهم از اقتدا به پیشانی سجده گزار تو به اسرار سرفرازی برسم، که اگر به شیوه جبین خاکسارت سر بر خاک تعبد بگذارم، سربلندی دلاورانه روزگار را خواهم داشت. می خواهم تمام جهان را از پشت زلال صدای تو ببینم، از شیشه های پنجره ای که نواهای نیایش تواند. تو به من بگو دریا را، کوه را، خلقت توحیدی را. .. تو بگو آسمان ها، افلاک، کروبیان، آدمی، بگو کائنات را چگونه معنا کنم در دلم که یکراست تسلیمِ تأیید شوم؟ تو بگو یغما کردنِ اندوه زمینی را در کدام کوچه آسمان می شود آموخت؟ با صدایت می خواهم قفل های اشک را باز کنم. .. دلم را قطره قطره به بهشت برسانم.

شعر
شور مناجات

سودابه مهیجی

شب ها که مثل ماه عالم تاب تنهایی

پشت نگاه پنجره آرام می آیی

صدها ستاره چشم می دوزند و بی خواب اند

تا رو به سوسوهای شان سجاده بگشایی

هر واژه ای از سجده هایت مثل پروانه

پر می گشاید سوی آفاق شکیبایی

شور مناجات تو را آمین به لب دارند

افلاکیان مؤمنِ عرش اهورایی

ای حنجر داوودی و ای نوحه چون نوح!

ای خوش تر از تکلیم موسایی و عیسایی!

روزی دعاهای تو این دنیای وحشت را

آرام خواهد کرد و لبریز دل آرایی…

داستان
پسرعمو

زینب علیزاده لوشابی

داشتیم کم کم آمده خواب می شدیم که دیدم علی بن الحسین دارد آماده می شود از خانه بیرون برود. یعنی این موقع شب کجا می خواست برود؟ کمی که فکر کردم، حدس زدم قصد دارد کجا برود. یادم افتاد امشب شب جمعه است. مقداری پول برمی دارد و کمی هم آرد. من هم آماده می شوم و می گویم: من هم با شما می آیم.

صورت هامان را می پوشانیم و از خانه خارج می شویم. کوچه ها خلوت است و تاریکی همه جا را پرکرده. هنوز شب به نیمه نرسیده، ولی مردم به خانه هاشان رفته اند. صدای زوزه سگ ها از دور و نزدیک به گوش می رسد. ماه بالای سرمان می درخشد و راه مان را روشن می کند.

جلو در خانه رنگ و رو رفته ای می رسیم. امام دوروبرش را نگاه می کند و بعد درمی زند. پسرعموی امام در را باز می کند و با دیدن ما لبخند بر صورت لاغر و نحیفش می نشیند. امام با او دست می دهد و بعد پول ها را توی دستش می گذارد. من هم کیسه آردی را که برداشته بودیم، به او می دهم.

او می گوید: امشب کمی دیرتر آمدید. خیلی وقت است منتظر شما هستم.

بعد از امام تشکر می کند و می گوید: ای مرد نیکوکار! خدا به تو خیر دهد! تو که یک غریبه هستی، به ما کمک می کنی، ولی پسرعمویم علی بن حسین با اینکه ادعای امامت می کند و حال و روز ما را می داند، باز خبری از حال ما نمی گیرد. خدا به او خیر ندهد!

نمی دانم در برابر یاوه های این مرد چه بگویم. رنگم عوض می شود و دندان هایم را از خشم روی هم می فشارم. امام که متوجه حالم می شود، دستم را آرام فشار می دهد؛ مبادا چیزی بگویم.

مرد باز از امام تشکر می کند و بعد در را می بندد.

همان گونه که توی کوچه های تاریک قدم می زنیم، به این فکر می کنم که چرا امام به این مرد خودخواه و قدرنشناس کمک می کند.

■

سر قبر نشسته ام و اشک هایم بی اختیار می چکد و صورتم را خیس می کند. با اینکه دو هفته از شهادت امام گذشته، ولی هنوز باورم نمی شود او دیگر کنارمان نیست. نمی توانم نبودنش را باور کنم. ماه امشب کامل است و نورش را مستقیم روی قبر امام و روی سر من می پاشد. گویی تمام نورش را یک جا روی قبر امام انداخته؛ زیرا فقط قبر امام است که بین قبرهای دیگر این قدر روشن است و می درخشد.

توی عالم خودم هستم که کسی را کنارم احساس می کنم. نگاهش می کنم. قیافه اش خیلی آشناست. ذهنم می رود به آخرین شب جمعه ای که با امام به در خانه این مرد رفتیم و کمکش کردیم.

مرد خودش را روی قبر می اندازد و های های زار می زند. وقتی کمی آرام تر می شود، از بین حرف های نصفه نیمه اش می شنوم که خطاب به امام می گوید: مرا ببخش پسرعمو! من چه می دانستم کسی که همیشه به من و خانواده ام کمک می کند، تو هستی. … من احمق فکر می کردم تو ما را به حال خودمان رها کردی و به فکر زندگی خودت هستی. … مرا ببخش!. .. چقدر دیر متوجه شدم. …

مرد آن قدر در حال و هوای خودش است که اصلاً توجهی به من ندارد. بلند می شوم. بهتر است تنهایش بگذارم تا کمی با امام درد دل کند و بار گناهش را سبک تر سازد.

منبع:
محمود ناصری، داستان های بحارالانوار، ج9، ص118.

مادر…

صابر خراسانی
?پیشنهاد دانلود
https://telegram.me/joinchat/AAAAAEEX2lmtra8bbh-SYA

ادامه »