نورفشان

صیاد دلها / به بهانه 21 فروردین، سالروز شهادت سپهبد علی صیاد شیرازی!

مجله پرسمان فروردین 1383، شماره 19

 
 

سینه ستبر تاریخ مالامال از خاطرات حیات و ممات مردان مردی است که روحشان فراتر از زمان و عرصه فراخ زمین تنگ تر از قلب سرشار از عشقشان بوده است . عشق به یگانه هستی بخش که اشتیاق لقائش آرام از جسم و جان آن ها گرفته و سر سودایی شان را همواره بر آستان داشته اند .

چند نکته از زبان حال شهید
عظیم ترین نعمت خدا را «نعمت عظیم ولایت » می دانم و استحکام در پیوند با ولایت را ضمانت بخش هدایت و عاقبت بخیری می پندارم فلذا نه تنها در قلب و زبان بلکه در عمل کوشیده ام ارادتم را به ولایت به ثبوت برسانم و از خداوند متعال مسئلت دارم که مرا در این مهم یاری فرماید .

- در تجربه بیست سال خدمت به انقلاب رمز موفقیت فردی و جمعی را در ادامه راه شهدا .

- رسیدن به صلاحیت «والذین جاهدوا» می دانم و به لطف خدا تجربه سنگینی را کسب نموده ام .

- معتقدم هرچه بر شدت و غلظت فضای معنوی کار افزوده گردد زمینه نزول معرفتها، بصیرتها و نصرتهای الهی برای مجموعه فراهم تر می گردد .

- بسیج را کانون توسعه فرهنگ اصیل اسلام ناب محمدی (ص) می دانم .

در نبودش چه کنم؟
فرزند ارشد شهید، مهدی صیادشیرازی درباره پدر چنین می گوید:

تصور می شد که ایشان فقط یک فرد نظامی است اما واقعیت این بود که پدرم صرفا یک نظامی نبود . آیت الله بهاء الدینی گفت: پدرت یک روحانی بود در لباس نظامی .

درباره ارتباط پدرم با من باید عرض کنم ایشان من را آزاد می گذاشت ولی از دور مراقبت می کرد . می گفت: بچه ها را نباید حبس کرد . من 5 ساله که بودم برایم برنامه داشت و با توجه به علاقه ای که خودم نشان می دادم لباس چریکی تنم می کرد و من را به سخنرانی می برد . برایم خیلی ارزش قائل می شد . با این برنامه ها روحیه شهامت را در وجودم پدید می آورد . من از همان کودکی شاهد بودم که ایشان چقدر شجاع هستند . حتی محافظ هایش را قال می گذاشت . شاید بخاطر این بود که او اولا از مرگ نمی هراسید . ثانیا می خواست ساده زیست باشد . یادم است که در دوران کودکی حتی من را به منطقه نظامی و جبهه ها می برد تا با فرهنگ دفاع مقدس بیشتر آشنا شوم . در جبهه ها هلی کوپترها را که را می دیدم یک سرور و نشاط خاصی در من ایجاد می شد . در جاهایی که شهدا بودند من را می برد و یا به خانه هایی که فرزندان بی سرپرست داشت من را هم می برد . همه اینها بخاطر این بود که من را با محیط اطراف خودم بیشتر آشنا سازد .

آخرین خاطره ای که از ایشان دارم مربوط می شود به شب شهادتش . آن شب حال عجیبی داشت . چون از مسافرت آمده بود; زیارت حرم مطهر امام رضا (ع) و عیادت مادر گرانقدرش در مشهد، زیارت مشهد شهیدان شلمچه; همه و همه روحیه ای تازه به او بخشیده بود اصلا انگار آماده بود . فردا شبش که دیگر ایشان شهید شده بود برای من شبی بسیار سخت و مصیبت باری بود . تازه به عظمت او فکر می کردم که در نبودنش چه کنم؟ برای همین بود که در روز تشییع جنازه وقتی خودم را روی پای آقا انداختم می خواستم تمام عقده هایم را خالی کنم . چون او را از پدرم بیشتر دوست دارم .

صداهای رسا این کی آزاد می شوند؟

مجله امید انقلاب مهر 1387 - شماره 394

 
 

گفتن نوارها کیفیت ندارن. پیاده کردنشون خیلی کار سختیه و واقعاً هم اینطور بود. گفتن می تونید با ضبط گوش کنید یا اینکه تبدیل به سی دیشون کنیم؟ کار رو می دادن می بردیم خونه بعلاوه ی واکمن و ورق و خودکار .. می گفتن نوارهای زمان جنگ ِ و کلی سّریه خیلی باید مواظب می بودیم … صدای چند نفر رو برامون پخش کردن که شهید حسن باقری یکی از اونها بود.. صدای خیلی خاص و رسایی داشت… نوار مال سال 60 بود برای من خیلی جالب بود که باید صداهایی رو روی ورق میاوردم که دو سال قبل از به دنیا اومدن خودم ضبط شده بود… تو عملیات فتح المبین! این نوار برعکس نوارهای دیگه کیفیت نسبتاً خوبی داشت و صداها واضح بود… کارو شروع کردم… چند ساعت قبل از شروع عملیات بود ضبط شده بود وقتی که حسن باقری (طراح عملیات) و بروجردی(همون مسیح کردستان) داشتند با دو سه تا ارتشی در مورد چگونگی چینش نیروها و نحوه شروع عملیات صحبت می کردن… خیلی برام جالب بود… خیلی واقعی وزنده بود برعکس فیلم های جنگ. آدمها خودشون بودن …شب بود خستگی تو صداهاشون پیدا بود و توکل… آره باور کنید توکلم تو صداشون داد می زد! حتی صدای لودر و بلدوزری که از کنار اونها عبور کرده بو د همراه با سرو صدای راننده … همش ضبط شده بود! حتی صدای عبور تانک

تا اون وقت فکر می کردم چون دوتا کلاس درباره ی دفاع مقدس گذروندم و چندتا کتاب خوندم جنگ شناس فوق العاده ای هستم ولی باور کنید با شنیدن اون صداها به زانو درامدم و نگاهم در مورد خیلی چیزها عوض شد و از خیلی چیزها متنفر شدم. از فیلم های غیر واقعی که درباره ی جنگ ساخته شده بود با اون همه آدم غیر واقعی و اتو کشیدش… مثلاً درباره ی شهید باقری شنیده بودم که نابغه ی جنگ ِ اما وقتی حرفهای جدیش و دلسوزی ِ بیش از حدّشو و نگرانیش درمورد اینکه بچه ها به هر نحو زنده بمونن! آره وقتی اینها رو شنیدم تازه فرماندمو شناختم… همش می گفتم چرا این آدمها رو یکبارم توی فیلم های جنگ ندیدم؟از یه سری آدمها هم بدم اومد از اونهایی که این اسناد زنده را در هفتاد سوراخ قایم کردن و نمی ذارن ما نسل بعد با اونها آشنا بشیم از همه ی اونهایی که نمی ذارن زحمت بچه های جنگ و حس کنیم خستگی ِ زیباشون و شوخی ها و تکه کلامهاشون، احترام گذاشتن به هم دیگه، شجاعت با دستهای خالی و لبانی پر از توکل… باور کنید توی اون صداها همه ی اینها معلوم بود! … نمی دونم این صداهای رسا کی قراره آزاد بشن تا شما هم حرفهای منو باور کنید و به لذتی که بردم پی ببرین ؟ …

خدا رو خیلی شاکرم که در یک مقطع از زندگیم به من اجازه داد تا صدای حسن باقری، بروجردی ، همت و خرازی و صیاد شیرازی و خیلی از زحمت کشان نسل قبلو بشنوم.

گروه بی انصافی نبودیم باور کنید خیلی با بزرگان جنگ با هر کسی که دستمون بهش می رسید صحبت کردیم حتی التماس که تو رو خدا این صداها رو پخش کنید…گفتیم تو این همه شلوغیو سروصدا باور کنید پرفروش ترین صداها می شن! اما هیچ کس توجه نکرد … بعضی ها هم موافق بودن اما … نمی دونم شاید این لذتی بود که تنها قرار بود قسمت چند نفر بشه… یک لذت جاودان.

آغازش بدر، انتهایش ظهور!

مجله امتداد خرداد 1386، شماره 18

 
 

اشاره
محوطة میشداغ، مردم، حسینیه و سربازان، مرا به یاد جملة «شهید بهشتی» می اندازد که چگونه او نیز چون امام و مردم جدایی ناپذیری مردم را از ارتش به سران ارتش شاه گوشزد کرد و به تیمسار مقدم گفت: «شما با کدام ارتش می خواهید در مقابل این مردم بایستید.»

یاد شعارهای مردم در روزهای نخست انقلاب می افتم: «ارتش فدای ملت» و سربازانی که هنگام فرمان شلیک به سوی مردم از سوی عناصر وابسته، هرگز گلوله ای از تفنگشان شلیک نشد و هنگام اجرای حکم اعدامشان آهسته زیر لب زمزمه کردند: «ارتش فدای ملت».

به محوطة میشداغ نگاه می کنم و به درجه داران و سربازانی که با کوچک و بزرگ مردم این سرزمین چون اعضای یک خانواده سخن می گویند. راستی کجا رفتند آن یاوه گویان فرافکن؛ همانانی که ارتش را به آن چیزی متهم می کردند که خود لایق آن بودند و به دامان دشمن و به دامان سرمایه داری فروغلتیدند و علیه این مردم بسیج شدند؟

با خود فکر می کنم وفاداری ارتش به امام و رهبری و به مردمی که به ولایت عشق می ورزیدند تا بدانجا بود که هر کس را که با اسلام و انقلاب و این مردم مخالف بود، وادار به انتقام از ارتش کرد. سرلشکر قرنی را «فرقان» می زند، شهید صیاد را «سازمان منافقین» و هزاران شهید دیگر را از بعثی گرفته تا «دموکرات» و «کومله» و «جدایی طلب» و… و اینها همه نشان از آن داشت که «ارتش» با هیچ گروهی سر سازش نداشت و جز اسلام ناب محمدی(ص) بر پای مانیفست هیچ مکتبی مهر تأیید نزد و این کم جرمی در برابر خداوندان زر و زور و تزویر نداشت.

دوست داشتم بیلبردی بزرگ در محوطة میشداغ نصب می شد که در آن عکس و سخنان این سه استاد و شاگرد، سه نمایندة سه نسل، سه حلقه ایمان و جهاد و شهادت کنار حلقه های دیگر جای می گرفت؛ حلقه های نوری که آغازش «بدر» و انتهایش «ظهور» بود.

یادداشت هایی از سفر جنوب
آخرین نماز مغرب و عشای سال 1385 را در حسینیة اروند به جماعت می خوانیم و اتوبوس به سوی اهواز حرکت می کند. شب را مهمان بچه های سپاه در حسینیة «پادگان گلف» اهواز هستیم؛ مقر «شهید باقری»، همان محل مقدسی که طرح های عملیاتی را او و دیگر سرداران سپاه طراحی می کردند. صبح، پس از نماز جماعت در حسینیه، «سال اتحاد ملی و انسجام اسلامی» را به هم تبریک می گوییم. قرار است شب را مهمان بچه های ارتش در «میشداغ» مقر شهید «صیاد شیرازی» باشیم؛ در مسیر به یاد جملة یکی از فرماندهان ارتش در سال های دفاع مقدس در نزدیکی میمک می افتم. وقتی در سنگر مهمان او بودیم، رو به ما چند طلبه، که با همراهی خانواده هایی آمده بودیم کرد و گفت: «سپاه و ارتش دو لبة یک پیکان هستند که با هم قلب دشمن را می شکافند.» فکر می کنم آن روز حضور ما طلبه ها در بین «ارتش» و «سپاه» را یکی از عوامل اتحاد و همدلی بیشتر این دو می خواند و دوست داشت در این مسیر تلاش خود را دو چندان کنیم.

نزدیک ساعت 10، در حسینیه میشداغ حاضر می شویم. چند کاروان دانش آموزی در حسینیه، عزاداری به سبک جنوبی برپا کرده اند. همه در کنار هم و به دور نوحه خوان در حال سینه زنی هستند. اوج همدلی و همراهی را می توان در هارمونی حرکت و همصدایی جمعیت به خوبی دید. دانش آموز، کارگر، معلم، ارتشی، سپاهی، طلبه و… در کنار هم، با هم، «یا حسین(ع)» می گویند. پس از پایان سینه زنی، فیلمی از امیران شهید ارتش، حاضران را تحت تأثیر خود قرار می دهد. برای صرف شام به سالنی در جوار حسینیه می رویم و سپس استراحتی کوتاه تا آغاز رزم شبانه.

رزم آغاز می شود. با هر انفجاری پرده از بلندی و صلابت میشداغ برداشته می شود و هر از گاهی رخ خود را می نمایاند. میشداغ در دوران دفاع مقدس خود به تنهایی یک سپاه برای رزمندگان اسلام بود. دو بار تنها با حضورش به کمک رزمندگان اسلام آمد و لبخند فتح و پیروزی را بر چهره مردمان این سرزمین نشاند: یک بار در «طریق القدس» مانع رسیدن نیروهای کمکی عراق در این سوی خود شد و بستان به آغوش ایران بازگشت و یک بار در «فتح المبین»، نه تنها راه را بر نیروهای پشتیبانی عراق بست، بلکه مانع فرار هزاران سرباز بعثی شد تا طعم اسارت را بر هر متجاوزی در سرزمین شیران بچشاند. و از آن پس میشداغ چون مادری مهربان، فرزندان سپاهی و ارتشی خود را در آغوش گرفت و شاهد مناجات شبانة آنان و رزم شجاعانه شان در روز شد و سینة خود را مزار مردانی از این سرزمین کرد که رسم مروت و مردانگی را به نسل های آینده آموختند.

صدای انفجار مرا به یاد شب ها و روزهای عملیات می اندازد. یاد روزی که پشت رودخانة کنجیانچم، نزدیکی پاسگاه دُراجی عراق در عملیات والفجر سه بودیم. وقتی بعثی ها برای سازماندهی نیروهای خود برای بازپس گیری مناطق از دست رفته و بیرون کشیدن کله قندی از محاصرة رزمنده ها دست به چند کار روانی هم زدند و حضور اتوبوس عراقی در فاصلة نه چندان دور، اما دور از تیررس آرپی جی که بیشتر به جنگ روانی علیه نیروهای ما و بازگرداندن روحیه به سربازان خود شباهت داشت، فرماندهان خط را به استمداد از نیروی زرهی فراخواند و چیزی نگذشت که یک تانک ارتشی و 106 سپاهی، به فاصلة زمانی کم از میان خمپاره ها و توپخانة دشمن گذشتند و خود را پشت خاکریز رساندند و هر دو با هم لوله های خود را به سمت اتوبوس نشانه رفتند. اتوبوس بعثی ها منفجر شد و فریاد «الله اکبر» تمام خط را فرا گرفت. آن روز مهم نبود که تیر کدام یک از لوله های تانک ارتش یا 106 سپاه به هدف خورد. مهم آن بود که این دو چون دو لبة یک پیکان، سینة دشمن را شکافتند.

رزم شبانه که تمام شد، برای خواب به سوله هایی که در زیر ارتفاعات میشداغ تعبیه شده می رویم. برای جمع ما طلبه ها، آرام گرفتن و نماز خواندن و سینه زدن در مقر ارتش هرگز یک افسانه و خیال نبود؛ آن روزی که انگلیسی ها با به قدرت رساندن فردی دست نشانده به نام رضاخان درصدد برآمدند تا ارتش ایران را از دین و مردم جدا کنند و سربازانی تربیت کنند تا در برابر کاخ «واتینگهام» لندن کرنش کنند، قیام «کلنل محمد تقی پسیان» با سربازان غیرتمندش در مشهد مقدس و در آغوش گرفتن شهادت در کنار حرم امام رضا(ع) به همة دنیا ثابت کرد که نبض ارتش دین مدار و وطن پرست هرگز به دست بی دینان و اجنبی پرستان نخواهد افتاد و آن روزی که امریکایی ها بر آن شدند تا قبلة سربازان ایرانی «کاخ سفید» باشد و هیچ سربازی سر بر مهر نگذارد، هر تازه واردی به دانشکدة افسری به خوبی می دانست که قبله کدام سو است و مهر را از کجای خوابگاه بردارد…

به یاد خاطرات «سرهنگ کتیبه» می افتم که او و دیگر افسران مؤمن چگونه نماز می خواندند و روزه هایشان را در ماه مبارک رمضان می گرفتند و گاهی چگونه برای قضا نشدن نماز مجبور می شدند روی پوتین، مسح پا بکشند.

به یاد زندگی شهید سرگرد «علی محبی» می افتم که در کنسرت های موسیقی در دانشکدة افسری شرکت نمی کرد و سرانجام در درگیری با عوامل ساواک، شربت شهادت نوشید تا به همة جهانیان بگوید دینداری در ذات سرباز ایرانی است. در حالی به خواب می روم که هیچ تفاوتی را بین خوابیدن در «گلف» یا «میشداغ» احساس نمی کنم. شاید تفاوت این دو مقر، تنها در بُعد مکانی باشد و تفاوت سپاهی با ارتشی در رنگ لباس ها و شاید پتوها و… و شاید اگر ارتشی ها و سپاهی ها هم لباس هایشان را یکی کنند، هیچ کس هیچ تفاوتی را بین آنان در بینش و دانش نیابد؛ خصوصاً در نوع نگاه آنان به اسلام و اهل بیت(ع) و تعبد آنان نسبت به فرامین رهبری و فداکاری برای این سرزمین و مردم.

صبح، بعد از نماز وارد محوطه می شوم. هوا کم کم روشن می شود. در محوطه جنب و جوش عجیبی است؛ افراد از اقشار گوناگون با لهجه های گوناگون. تازه فهمیدم که شب گذشته هنگام سینه زنی برادران و خواهران، اهل سنت هم حضور داشته اند. آنچه بیش از پیش نظر مرا به خود جلب می کند، سربازانی است که پس از اعلام برندگان مسابقه روزانه که جایزة آن سفر به کربلای معلا بوده است، چگونه متواضعانه و مخلصانه از مهمانان پذیرایی می کنند. محوطة میشداغ، مردم، حسینیه و سربازان، مرا به یاد جملة «شهید بهشتی» می اندازد که چگونه او نیز چون امام و مردم جدایی ناپذیری مردم را از ارتش به سران ارتش شاه گوشزد کرد و به تیمسار مقدم گفت: «شما با کدام ارتش می خواهید در مقابل این مردم بایستید.»

یاد شعارهای مردم در روزهای نخست انقلاب می افتم: «ارتش فدای ملت» و سربازانی که هنگام فرمان شلیک به سوی مردم از سوی عناصر وابسته، هرگز گلوله ای از تفنگشان شلیک نشد و هنگام اجرای حکم اعدامشان آهسته زیر لب زمزمه کردند: «ارتش فدای ملت». به یاد مصاحبه ام با تیمسار پرویز متین می افتم. گر چه او با انقلاب همراه نشد، اما خوشحال از این بود که روزی گردان زرهی او قرار بود در 15 خرداد 1342 مردم را سرکوب کند. هیچ کدام از تانک های او سوخت نداشت و تیمسار نصیری از عصبانیت شیشة دوات خود را به سوی او پرت می کند. آن روز پرویز متین خوشحال بود که نبودن سوخت در آن روز موجب شد به سوی مردم شلیک نکند. وقتی از پرویز متین پرسیدیم چرا تانک های گردان تو سوخت نداشت، پاسخ درستی نشنیدم، اما شک ندارم خود ارتشیان دلیر، پس از دستگیری امام(ره) برای وارد نشدن در معرکة ارتش با مردم، شبانه تنها فرصت کرده بودند سوخت تانک های گردان زرهی پرویز متین را خالی کنند.

یاد موضع گیری امام می افتم. وقتی از ایشان دربارة کار گذاشتن بمب های قوی در یکی از ساختمان های پادگانی در تهران از او استفتا کردند، امام به شدت مخالفت کردند و فرمودند: نباید برای کشتن چند جرثومه فساد و سران وابسته به امریکا، جان سربازان و افسران ارتشی به خطر بیفتد.

امام فرمودند: «در کجای دنیا شما سراغ دارید، یک همچو مطلبی، یک همچو پشتیبانی مردم از حکومت، از ارتشی، سراغ نداریم، ما جایی در این، نظیر نداشته است این، در تاریخ هم نمی توانید پیدا کنید».(1)

وقتی آن عزیز سفر کرده به مردم اطمینان می دهد با وجود چنین ارتشی در کمال آرامش و امنیت زندگی کنند «یک همچو مملکتی که ارتشش با ملتش یکی است، رؤسایش با دیگران برادرند، اینها همه خدمتگزار هستند نسبت به ملت شان، ملت شان از آنها پشتیبانی می کند، یک همچو ملتی از چی می ترسد، و شما مطمئن باشید».(2)

به محوطه نگاه می کنم به یاد سال های نخست انقلاب می افتم. آن هنگام که نوجوانی بودیم و از زبان عناصر گروهکی در دبیرستان، صحبت «انحلال ارتش» را می شنیدیم و آن عناصر می خواستند چنین وانمود کنند که این ارتش به مردم خیانت خواهد کرد. به یاد داستان سرایی آن چریک های فدایی خلق که می گفتند: «آنها (کارگران) باید بدانند ارتش مزدوری که چماق سرکوب وطن فروشی چون شاه بود، نمی تواند وطن پرست بوده و منافع مردم را در نظر داشته باشد، آنها فقط در جنگ هایی که به نفع سرمایه داران باشد، شرکت می کنند، سرمایه داران و ارتش آنها هرگز وطنی جز پول ندارند».(3)

به یاد تحلیل های مغرضانه و منافقانه سازمان منافقین و مجلة به اصطلاح «مجاهد» می افتم که می خواست چنین وانمود کند که نمی شود به این ارتش در مقابله با دشمن تکیه کرد و نوشت:

«1. دیدگاه دفاع از طریق تکیه بر ارتش کلاسیک…، چنانچه با چنین دیدگاهی به دفاع از میهن بپردازیم (به ویژه با توجه به بافت قبلی ارتش و نوع سلاح های آن که همه امریکایی بود) پس از مدتی ارتشی خواهیم داشت گسترده، مسلح به سلاح های پیشرفته، نیازمند به تکنولوژی و مستشاران غربی و… این یعنی غلطیدن مجدد در ورطة وابستگی»(4).

و یا باز تحلیل چریک های اقلیت از ارتش در نشریة «کار» مورخه 1/7/59 در دست تجاوز عراق به مرزها: «واقعیت این است که ارگان های ضد خلقی جمهوری اسلامی نظیر ارتش قادر نیستند جلو تجاوزات و توسعه طلبی های دولت عراق را بگیرند».(5)

به محوطة میشداغ نگاه می کنم و به درجه داران و سربازانی که با کوچک و بزرگ مردم این سرزمین چون اعضای یک خانواده سخن می گویند. راستی کجا رفتند آن یاوه گویان فرافکن؛ همانانی که ارتش را به آن چیزی متهم می کردند که خود لایق آن بودند و به دامان دشمن و به دامان سرمایه داری فروغلتیدند و علیه این مردم بسیج شدند؟ به یاد درک درست امام و رهبری و مردم نسبت به این ارتش می افتم و مجاهدت های پیدا و پنهان ارتش برای رسیدن به جایگاه درخور شأن آنها که در کلام رهبری انقلاب چنین خود را نشان داد.

«من این نکته را با قوت و قدرت می گویم و به خاطر ملاحظة حال و دل کسی آن را مطرح نمی کنم. کمتر دستگاهی مثل ارتش، مورد توجه دشمن بود. رادیوهای بیگانه، شایعات گوناگون سازمان های پلید و خبیث و مأیوس مزدورهای امریکا و بعضی کشورهای دیگر، ارتش را هدف گرفتند تا در آن نفوذ و رخنه کنند و به اهداف خود برسند. بنابراین، کمتر جایی تاکنون هدف این همه خبائث و بدجنسی دشمن قرار گرفته است. با وجود همة اینها، شما محکم ایستادید و حرکت خود را ادامه دادید و عناصر ناباب را مثل دندان فاسد دور انداختید و پشت سرتان را هم نگاه نکردید. اینها امتحانات بسیار خوبی بوده است که شما داده اید، ارتش محبوب مردم و ماست، من ارتش را از صمیم قلب دوست می دارم، چون آن را تجربه کرده ام و توانایی های او را دیده ام، آنجا که از او توقعی می رود و باید خودش را نشان دهد، فداکاری می کند و وظیفه اش را انجام می دهد.(6)

با خود فکر می کنم وفاداری ارتش به امام و رهبری و به مردمی که به ولایت عشق می ورزیدند تا بدانجا بود که هر کس را که با اسلام و انقلاب و این مردم مخالف بود، وادار به انتقام از ارتش کرد. سرلشکر قرنی را «فرقان» می زند، شهید صیاد را «سازمان منافقین» و هزاران شهید دیگر را از بعثی گرفته تا «دموکرات» و «کومله» و «جدایی طلب» و… و اینها همه نشان از آن داشت که «ارتش» با هیچ گروهی سر سازش نداشت و جز اسلام ناب محمدی(ص) بر پای مانیفست هیچ مکتبی مهر تأیید نزد و این کم جرمی در برابر خداوندان زر و زور و تزویر نداشت.

ماشین آماده می شود تا با میشداغ خداحافظی کند. آفتاب دیگر بر ده ها پرچم سرخ و سبز و سفید به اهتزاز درآمده بر میشداغ می تابد و پرچم ها در نسیم باد نام یک شهید را فریاد می زنند. یکی از پرچم ها مرا به یاد سروان شهید «تهمتن» می اندازد که با سربازی به نام «پهلوان» و یکی دیگر از ارتشی های دلاور بر روی «پل خرمشهر» مقاومت می کند و هر سه با نوشیدن شربت شهادت بر روی پل، به دشمن در همان آغاز نبرد اثبات می کنند که این سرزمین، سرزمین «یلان» است و هر ارتشی تهمتنی است پهلوان که در دفاع از اسلام و ایران سر از پا نمی شناسد.

پرچمی دیگر مرا به یاد شهید سروان احمد فرزاد می اندازد؛ دلاور گردان 293 تانک زرهی در دشت آزادگان. درست روز 31 شهریور وقتی تا آخرین گلولة تانکش را در برابر لشکر زرهی دشمن شلیک کرد، از تانکش خارج شد و کلتش را بیرون آورد و با شلیک آخرین گلولة کلت کمری به سوی دشمن، آهسته و آرام به تانکش بازگشت و منتظر شلیک گلوله های دشمن شد تا تانک به دست دشمن نیفتد. فرزاد، همانی بود که در دوران ستم شاهی به اعدام محکوم شده بود و در روز 22 بهمن مردم او را از زندان آزاد کرده بودند، اما این بار آمده بود که به تعبیر امام به آزادی بزرگ تر که همان شهادت است نایل آید.

پرچم دیگر مرا به یاد «شهید کشوری» می اندازد که وقتی برای بیرون کشیدن ترکش از سینه اش در بیمارستان بستری می شود، بیمارستان را ترک می کند و می گوید: «وقتی اسلام در خطر باشد من این سینه را نمی خواهم».

پرچم دیگر مرا به یاد «صیاد» می اندازد، وقتی در عملیات بدر، یک تیپ را مهیا می کند که دوباره به دل دشمن بزند و در حال وضو گرفتن بود که به زور داخل قایق سوارش می کنند تا در وضعیتی که شهادت برای او و یارانش حتمی بود «صیاد» برای «اسلام» و «ایران» بماند.

به یاد خاطرة حاج علی مهدی پور برای افسران جوان در کتاب یادداشت های سفر شهید صیاد می افتم:

ـ این فرمانده تان ]شهید صیاد[ کارش خیلی درست است. ما او را به زور سوار قایق کردیم، خودش را انداخته بود در آب. گفتیم ما با تو کار داریم! نیاز داریم! حیفی! نیروها همه عقب نشینی کرده اند. فرمانده تان ]شهید صیاد[ با حالت حسرت گریه کرد که چرا باید این طور شود. خود را به آب انداخت، داد می زد، فریاد می زد، فریاد می کشید و می گفت: می خواهم بروم! ولم کنید! چه کارم دارید! اصلاً من خودم تنها می خواهم بمانم و بجنگم! بگذارید بمانم! اصلاً شما چه حقی دارید فرمانده تان را به زور از صحنه دور می کنید!… تیمسار آن موقع با حالت زار، اصرار می کرده و آنها هم توجهی نمی کردند. دو سه بار رویش را بوسیدند. تیمسار اصلاً در حالت خودش نبود، باور نمی کرد، فکر نمی کرد این عملیات این طور بشود و با شکست مواجه شود. چون همه چیز را محاسبه کرده بود… و شروع می کند به صحبت با حالت زاری و گریه که اسلام در خطر است. کشور در خطر است بگذارید من بمانم!»(7)

یکی دیگر از پرچم ها مرا به یاد «شهید یعقوب علیاری» استاد صیاد می اندازد که پس از سال ها مبارزه و کشیدن درد و رنج و صدمات شیمیایی او را مجبور می کنند تا به امور ایثارگران برود و بگوید «اصرار همکاران قدیمی مجبورم کرد مزاحم شما بشوم. من دنبال چیزی نیستم. با خدا معامله کرده ام» و یکی دیگر از پرچم ها مرا به یاد شاگرد شهید صیاد می اندازد. «شهید نصر اصفهانی» که وقتی وارد منطقه ای می شود به فرمانده اش می گوید: «سخت ترین محل خدمت شما کجاست؟» و آنگاه در سخت ترین محل مشغول به خدمت می شود؛ منطقه ای کاملاً ناامن میان بعثی ها و عناصر ضد انقلاب که مهمات و آذوقه با طناب به آنها می رسید.

دوست داشتم بیلبردی بزرگ در محوطة میشداغ نصب می شد که در آن عکس و سخنان این سه استاد و شاگرد، سه نمایندة سه نسل، سه حلقة ایمان و جهاد و شهادت، کنار حلقه های دیگر جای می گرفت؛ حلقه های نوری که آغازش «بدر» و انتهایش «ظهور» بود.

ماشین آمادة حرکت است. با میشداغ و با شهیدانش و با پرچم های رنگارنگش خداحافظی می کنم، اما سلامی می کنم به همة ارتشی های ارتش ارزش ها. از میشداغ دور می شویم. ماشین به طرف منطقه عملیاتی فتح المبین حرکت می کند تا در روز فتح بزرگ، بر خاک مقدس و گلگون آن دیار بوسه زنیم. برای لحظه ای پشت سر را نگاه می کنم. میشداغ سترگ و با صلابت در کمین دشمن نشسته است، چون هزاران «صیاد».

پی نوشت:
1. صحیفه نور، ج 13، ص 192.

2. صحیفه نور، ج 13، ص 145.

3. نشریه کار، ارگان رسمی چریک های فدایی خلق 1/8/59 به نقل از جنگ تحمیلی در تحلیل گروهک ها، ص 98.

4. مجله مجاهد، شماره 104، به نقل از جنگ تحمیلی در تحلیل گروهکها، ص 37.

5. همان، ص 98.

6. بیانات رهبر معظم انقلاب، 18/3/1368 خطاب به نمایندة امام(ره) در اجا وزیر دفاع و جمعی از فرماندهان و کارکنان اجا، ارتش کلمه طیبه، ص 33.

7. یادداشت های سفر شهید صیاد شیرازی، 245.

گفت و گو با دختر شهید صیاد شیرازی
پدرم می گفت: خستگی کار با یک تبسم «آقا» از تنم بیرون می رود



منبع : www.farsnews.com
دختر شهید صیاد شیرازی نقل می کند: یک سال قبل از شهادت، پدرم برای چند ماهی می بایست هفته ای یک بار در حضور مقام معظم رهبری جلسه ای داشته باشد. خودش تعریف می کرد که خستگی کار هفته را فقط با یک تبسم آقا از تن بیرون می کند.

درآمد:

مشغله و مسئولیت فراوان پدر در بحرانی ترین برهه های تاریخی کشور سبب گردید که دختر کوچکش آن گونه که باید نتواند زندگی را در کنار او به تجربه بنشیند، با این همه کیفیت بالای تربیتی و تجربه های گرانقدر پدر تا بدان پایه است که هنوز از پس سالیان طولانی، از سلوک او درس می گیرد و تنها حسرتش این است که چرا نتوانست بیش از این بیاموزد.

*چه تصویری از پدرتان در ذهنتان نقش بسته است؟

**بخشی از خاطرات من از پدر برمی گردد به شش هفت سالگی من که جنگ شروع شد. آن موقع بچه بودم و خیلی یادم نمی آید، ولی بابا غالباً پیش ما نبود. ده سال تمام مادرم به تنهائی بار زندگی را به دوش کشید.

*آیا دوری از پدر برایتان خیلی سخت بود؟

در عالم بچگی دلم می خواست بابا در کنارمان باشد. می رفتیم مسافرت یا پارک، می دیدم بچه های دیگر با پدرهایشان آمده اند، با هم می گویند و می خندند و تفریح می کنند و دلم می سوخت کاش پدر ما هم در کنار ما بود. با این که خیلی کم می دیدمش، ولی خیلی دوستش داشتم. همان زمان جنگ یکی از من پرسید: “اگر پدرت شهید بشود چه کار می کنی؟ ” گفتم “آن قدر غذا نمی خورم تا بمیرم. “

دلتنگ بابا بودیم و زیاد نبودنش پیش ما باعث شده بود که از او دور شویم. مامان جای بابا را هم برای ما پر می کرد. البته بابا دورادور مراقب ما بود. مثلاً در زمان جنگ از همان منطقه زنگ می زد مدرسه ام و وضع درس هایم را می پرسید، ولی کم آمدنش به خانه یک فاصله ای بین من و او ایجاد کرده بود. باهاش غریبی می کردم. این اخلاق او هم که محبتش را خیلی ظاهر نمی کرد، این فاصله را بیشتر کرده بود. بابا خیلی جدی بود و هیچ وقت مستقیم محبتش را نشان نمی داد. نه فقط محبت کردنش که دعوا کردنش هم غیرمستقیم بود، یعنی اصلاً دعوا نمی کرد. هیچ وقت این طور نبود که سرمان داد بزند یا حرفی بزند که شنیدنش برای ما سخت باشد. تذکر می داد. وقتی کار اشتباهی می کردم، صدایم می کرد و می برد توی اتاقش. این طرز تذکر دادنش از صدتا داد زدن و دعوا کردن برایم سنگین تر بود. بیشتر هم به خاطر مادرمان به ما تذکر می داد. خیلی روی احترام گذاشتن به مادرمان حساس بود. چه درباره من و چه برادرهایم. این طرز برخوردش، برخورد احترام آمیزش، اخلاق جدی اش و کار و مشغله زیادش که باعث می شد خیلی کم ببینمش، باعث شده بود که نتوانم خیلی مثل پدر و فرزندهای دیگر با او راحت باشم. از او دور شده بودم و خودش هم فهمیده بود.

*این فاصله ادامه داشت؟

**نه، یک روز صدایم کرد و رفتم توی اتاقش. جلوی پایم بلند شد و من از خجالت سرخ شدم. گفت “بیابنشین. ” نشستم. گفت “مریم جان، از فردا بعداز نماز صبح می نشینیم و با هم چهل و پنج دقیقه حرف می زنیم. ” این برنامه گذاشتن و این که دقیقاً چهل و پنج دقیقه با هم حرف بزنیم، برایم عجیب نبود. به اخلاقش وارد بودم و می دانستم که همه کارهایش همین طور دقیق است، ولی چیزی که عجیب بود این بود که هر روز باید بنشینیم و حرف بزنیم، ولی درباره چه. همین را پرسیدم. گفت “درباره هرچه خودت بخواهی. ” فردا صبح بعد از نماز رفتم اتاقش. اول سوره والعصر را خواند و بعد منتظر ماند تا من حرف بزنم، ولی آن قدر از او خجالت می کشیدم که نمی توانستم سرم را بلند کنم. دید ساکت مانده ام، خودش شروع کرد به حرف زدن. تا یک مدت خودش موضوع را انتخاب می کرد و درباره اش حرف می زد. اوایل فقط گوش می دادم، ولی کم کم من هم شروع کردم به حرف زدن.

درسم که تمام شد، رفتم و رانندگی یاد گرفتم، ولی بابا نگذاشت تنها پشت فرمان بنشینم و گفت: “درست است که گواهینامه داری، ولی باید دستت راه بیفتد تا بگذارم تنهایی رانندگی کنی. ” مدت ها صبح ها نیم ساعت، چهل و پنج دقیقه می رفتیم بیرون و گشت می زدیم. من پشت فرمان می نشستم و بابا کنارم می نشست و راهنمایی می کرد. دور می زدیم. می رفتیم نان می خریدیم و برمی گشتیم.

آن قدر صبح ها با هم نشستیم و حرف زدیم و رفتیم بیرون که دیگر آن رودربایستی، آن خجالت و آن فاصله از بین رفت و چقدر شیرین بود و چقدر لذت بخش. پدرم را تازه پیدا کرده بودم و تازه داشتم انس می گرفتم. دو ماه قبل از شهادتش برایم مشکلی پیش آمد. لازم بود به کسی بگویم که هم محرم باشد هم فهمیده و دانا که بتواند مشکلم را حل کند. فکر کردم چطور است به بابا بگویم. دیده بودم که فامیل برای بابا احترام عجیبی قائلند و به او به چشم یک راهنما و یک بزرگ تر نگاه می کنند و مشکلاتشان را به او می گویند. من چون تا قبل از آن با بابا رودربایستی داشتم، نمی دانستم که اگر مشکلاتم را برایش بگویم چطور می شود، ولی آن روز تصمیم گرفتم بگویم و گفتم. بابا آن قدر قشنگ مشکل مرا فهمید و راهنمائیم کرد که افسوس خوردم که چرا زودتر حرف هایم را به پدرم نگفته ام. یک دوست خوب و یک معلم دلسوز در زندگی ام بود و من ندیده بودمش. آن روز که بابا جواب سئوالم را آن قدر زیبا، واضح و عمیق داد و راهنمائیم کرد، انگار تازه پیدایش کرده باشم. افسوس خوردم که چرا زودتر از این به سراغش نرفته ام. دو ماه بعد بابا شهید شد و آن افسوس و حسرت هنوز با من هست.

*از دوران دفاع مقدس، از رابطه پدر و فرزندی چه خاطره پررنگی در ذهن دارید؟

**اوایل جنگ بود، کلاس دوم دبستان بودم و هر لحظه آماده شنیدن خبر ناگواری از جبهه بودیم که به ما اطلاع دادند پدرم زخمی شده و به منزل خواهد آمد، اما جزئیات را به ما نگفته بودند. پدرم را در حالی که روی برانکارد بود به منزل آورند. من از دیدن حال وخیمش وحشت کرده بودم، ولی پدرم با همان لبخند همیشگی، مرا در آغوش گرفت. وقتی زخم های عمیقش را پانسمان می کردند، درد را در چهره او می دیدم، ولی پدرم تنها تکبیر می گفت. پدرم مردی صبور و با ایمان بود و همواره می گفت: “عشق خدا مرا مقاوم کرده و هیچ گاه خسته نمی شوم. ” پدرم مصداقی از تأکید قرآن کریم مبنی بر جدیت و قاطعیت در برابر دشمن و رحمانیت در برابر دوست و مؤمنین بود و از کاری که دشمن شادکن باشد گریزان بود. حتی در سخت ترین شرایط زندگی هم از اینکه با بیان ناراحتی، ذره ای موجب شادی دشمن شود، پرهیز می کرد، یادم می آید یک بار ایشان دچار مجروحیت وخیمی شده بود و بنا به ملاحظاتی قرار بود در منزل تحت درمان قرار گیرد. قبل از اینکه او را با این وضعیت ببینم، همه اش در این فکر بودم که پدرم را در حالت درد و رنج خواهم دید؛ اما وقتی برای اولین بار چشمم به او افتاد، دیدم لبخندی بر لب دارد.تا خواست گریه ام بگیرد، با همان صلابت همیشگی اش امر کرد که “گریه ممنوع “. هر تیری که از بدن وی بیرون می آ وردند، ما به جای هر ناله و دردی، فقط صدای تکبیرش را می شنیدیم.

*اوقات فراغتشان را در منزل چگونه می گذراندند؟

**خیلی کم تلویزیون نگاه می کرد. برنامه هایی را می دید که به کارش مربوط می شد؛ بیشتر اخبار و تفسیر سیاسی. فقط بعضی از سریال ها را دوست داشت. سریال امام علی(ع) و مردان آنجلس را خیلی دوست داشت. بقیه وقتش را به کار می گذراند یا مطالعه و همه کارها را هم سرِ وقت و با برنامه. خیلی دوست داشت ما هم مثل خودش منظم باشیم؛ دقیق و سرِ وقت مثل خودش، ولی نمی شد. نمی توانستیم. هر کار می کردیم حتی به گرد پایش هم نمی رسیدیم. البته وادارمان نمی کرد. خیلی ها فکر می کنند ارتشی ها خانه را می کنند پادگان، ولی توی خانه ما اصلاً این طور نبود. هیچ وقت برای هیچ کاری وادارمان نمی کرد.. باهامان حرف می زد و قانعمان می کرد یا به ما تذکر می داد. می گفت “دوست دارم همه کارهایتان مرتب و منظم باشد. صبح ها ورزش کنید. وقتتان را هدر ندهید. ” ما هم سعی می کردیم برای خودمان برنامه بریزیم، ولی هیچ وقت مثل بابا نمی شد. برای کوچک ترین کارهایش برنامه زمانی داشت. مثلاً از ساعت 9:45 تا 11:22 مطالعه می کرد؛ به همین دقیقی و همیشه. فقط بعضی روزها این طور کار نمی کرد. روزهای شهادت ائمه و ایام عزاداری این قدر برای کارهای خودش دقیق وقت نمی گذاشت. می رفت توی اتاق و درباره کسی که روزِ شهادتش بود، مطالعه می کرد. می گفت “این روز را تعطیل کرده اند که با ائمه بیشتر آشنا بشویم. ” در این روزها، بابا یک طور دیگری می شد، مخصوصاً محرم ها ساکت و کم حرف می شد و ناراحتی از صورتی می بارید. برعکس، روزهای عید و ولادت ائمه پیدا بود که خوشحال است. به ما هم خوشحالی اش را به ما هم منتقل می کرد. از دو روز قبل شیرینی سفارش می داد تا آن روز که می آید خانه، دست خالی نباشد. به روزهای ولادت بیشتر از عید نوروز اهمیت می داد و به عید غدیر از همه بیشتر. آن عید غدیر آخر را هیچ وقت یادم نمی رود. صبح آن روز رفته بود پیش مقام معظم رهبری. آن روز ایشان با درجه ی سرلشکری اش موافقت کرده بودند. وقتی برگشت، از همیشه خوشحال تر بود.

*از دریافت درجه خوشحال بودند؟

*بله، خبرش را مادرمان داد. همه مان جمع بودیم. قرار گذاشتیم جشن بگیریم و قبل از اینکه بابا برگردد، رفتیم برایش هدیه گرفتیم. بابا که از درآمد تو، ریخیتم دورش و شلوغ کردیم و بوسیدیمش و تبریک گفتیم. با خنده گفت “عید شما هم مبارک ” گفتیم “عید که سرِ جای خود. سرلشکریتان مبارک باشد. ” از ته دل خندید، گفت “پس به خاطر این است. ” بعد که نشستیم، گفت: “من هم خوشحالم، اما خوشحالی ام بیشتر به خاطر این است که آقا از من راضی اند. آن لحظه که درجه را روی شانه ام می گذارند، حس می کنم از من راضی اند و همین برایم بس است. ” می گفت خوشحالی ام از بابت ارتقاء درجه نیست، بلکه به این دلیل خوشحالم که کارهایم مورد رضایت آقا واقع شده و معلوم است امام زمان(عج) نیز از این کارها رضایت دارند. هیچ سرمایه ای بالاتر از رضایت ولایت برای من وجود ندارد.

*از آن روز عید غدیر خاطره دیگری هم به یاد دارید؟

**قرار بود آن روز برویم خانه پدر و مادر همسرم. بابا گفت: “من هم می آیم. عید نوروز فرصت نکردم بروم خانه شان بازدید. بگذار باهم برویم. “

بعداز ظهر با ماشین بابا رفتیم. خودش رانندگی می کرد. همین طور که پشت فرمان بود، شروع کرد به حرف زدن. از زندگی اش گفت، از گذشته هایش. گفت: “مریم جانم، خدا خیلی توی زندگی به من لطف داشته. همیشه کمک کرده و هیچ وقت تنهایم نگذاشته. ” اشک توی چشم هایش جمع شده بود. باز گفت، “الحمدالله به هیچ کس بدهی ندارم. همه بدهی هایم را داده ام. نماز و روزه قضا هم ندارم. ” نمی دانم چرا اصلاً با خودم نگفتم که بابا این حرف ها را چرا به ما می زند و روز عیدی این حرف ها یعنی چه؟ آن روز آخرین روزی بود که پدرم را دیدم؛ یک هفته قبل از شهادتش بود.

*رابطه پدرتان و رهبری چگونه بود؟

**سال قبل از شهادت، پدرم برای چند ماهی در سمت جانشینی ستاد کل نیروهای مسلح، لازم بود هفته ای یک بار در حضور مقام معظم رهبری جلسه ای داشته باشد. خودش تعریف می کرد که خستگی کار هفته را فقط با یک تبسم آقا از تن بیرون می کند.

*گفتید ناراحتی شان را غیر مستقیم ابراز می کردند، یعنی هیچ وقت عصبانی نشدند؟

**من که فرزندش بودم یک بار هم عصبانیتش را ندیدم. داد زدنش را ندیدم. همیشه مسائل کاری اش را همان جا سرِ کار می گذاشت و سرِ حال و با لبخند می آمد خانه. ناراحتی اش وقتی بود که می دید دیگران به جای خدا، منفعت شخصی خودشان را در نظر می گیرند. یا وقتی می نشست پای تلویزیون و اخبار گوش می کرد، غصه را در صورتش می دیدم. جنگ بوسنی، فلسطین و لبنان را که نشان می داد، با ناراحتی و هیجان می گفت: “کاش آقا به من اجازه بِدهند که دوستانی را که می شناسم و مخلص هستند بردارم و برویم به کمک این ها. ” نمی توانست ببیند که مسلمان ها این طور تحت فشار و ظلم و ستم هستند و او کاری از دستش برنمی آید. واقعاً آرزویش بود که برود بجنگد.

*در آن سن همچنان آمادگی انجام چنین کارهایی را داشتند؟

**بالای پنجاه سال سن داشت و چند برابر ما که جوان بودیم، انرژی کارکردن داشت. با آن سن و سال برنامه های سنگین عبادی برای خودش می ریخت و تازه از صبح زود بیدار بود و تا نیمه های شب کار می کرد. مطالعه می کرد. اینجا و آنجا سخنرانی داشت. نه فقط در تهران. روزهای تعطیلش را می رفت شهرستان های دور برای سخنرانی. وقتی به او می گفتم که شما چرا می روید؟ کس دیگری برود، شما باید بیشتر استراحت کنید، می گفت: “نه دخترم، آنجا کسی نمی رود سخنرانی. شهرهای بزرگ را مسئولان راحت قبول می کنند و می روند، ولی اینجاها کسی نمی رود “.

گاهی که با او می رفتم، می دیدم که بعد از تمام شدن سخنرانی اش مردم می ریزند دورش و می بوسندش و سرِ دست بلندش می کنند. او را در آغوش می گیرند و صورتش را غرق بوسه می کنند. با این که بعد از جنگ از بابا در رادیو و تلویزیون و روزنامه ها حرفی نبود، ولی هرجا می رفتیم با همان عنوان فرمانده زمان جنگ می شناختندش و دورش را می گرفتند و ما تعجب می کردیم.
الان دیگر تعجب نمی کنم. بابا خودش را برای خدا خالص کرده بود و خدا هم به او عزت داد. بعد از شهادتش، پنجاه روز در خانه و کوچه و محله مان عزاداری بود حتی بیشتر.

خیلی ها شاید حتی یک بار هم اسم پدرم را نشنیده بودند، ولی برای شهادتش بیشتر از خدمان گریه کردند. پنجاه روز توی این خیابان دسته های عزاداری از همه جای ایران می آمدند و می رفتند کی به آنها گفته بود بیایند؟ خدا به پدرم عزتی داد که نتیجه اخلاصش بود. اخلاصی که من در هیچ کس ندیده بودم.

پدرم در هیچ حال از یاد خدا غافل نبود و قبل از انجام هر کاری وضو می گرفت و می گفت: “کارم را در راه خدا انجام می دهم. ” به همین جهت، هنگام شهادت نیز وضو داشت و با پیکری مطهر به آرزوی خود برای شهادت در راه خدا نایل شد. منافقین در حقیقت وسیله ای شدند تا پدرم به آرزویش برسد.

*خبر شهادت را چگونه شنیدید؟

شب بیست و یکم فروردین ما جایی مهمان بودیم. شب دیروقت رسیدیم خانه. من تلفن را از پریز کشیده بودم تا بچه ها بخوابند و کسی زنگ نزند و بیدارشان نکند. بعد خوابیدم، اما چه خوابیدنی. نیم ساعت به نیم ساعت از خواب می پریدم و خیره می شدم به ساعت و با خودم گفتم، “خدایا، من چرا امشب این طوری شده ام “
ساعت شش و نیم صبح دیدم موبایل شوهرم زنگ می زند. بهروز بلند شد و جواب داد. نگاهش کردم و دیدم دست هایش می لرزند. نزدیک بود گوشی از دستش بیفتد. گفتم “بهروز، چی شده؟ ” رنگش پریده و مثل گچ سفید شده بود. گوشی را قطع کرد و دوید توی اتاق. آن قدر به هم ریخته بود که نمی دانست کدام لباس را باید بپوشد. بیشتر نگران شدم. بلند شدم و رفتم طرفش و باز پرسیدم “بهروز، چی شده؟ کی بود؟ ” جواب نمی داد. با دست های لرزان، لباسش را پوشید و دوید رفت بیرون. دیگر طاقت نیاوردم. دویدم سمت تلفن، وصلش کردم و زنگ زدم به مادرم. مامان تا صدای من را شنید، صدای گریه اش بلند شد. وقتی مامان گفت بابایت را زده اند، انگار همه دنیا را بلند کردند و کوبیدند توی سرم. اصلاً نفهمیدم چطور حاضر شدم و کِی راه افتادم. توی راه که می رفتم، خودم را دلداری می دادم. می گفتم “نه. طوری نمی شود. این دفعه هم مثل دفعات قبل است. مگر اولین بار است؟ ” زمان جنگ بارها می شد که به ما زنگ می زدند که پدرتان را برده ایم فلان بیمارستان، خودتان را برسانید؛ یا می آ وردندش خانه، همه جای بدنش تکه پاره؛ صورت، گردن، سینه، دست، پا. فکر می کردم از زمان جنگ که بدتر نیست. این دفعه هم مثل دفعه های قبل، بابا زنده می ماند، ولی این طور نشد. بابا برای همیشه از بین ما رفت. تنها چیزی که بعد شهادت بابا دلم را می سوزاند این است که چرا پدرم را زودتر نشناختم. من پدرم را با همه مهربانی و بزرگی اش شناختم، منتها فقط چند ماه قبل از شهادتش.

*اگر بخواهید پدرتان را در چند جمله تعریف کنید چه می گویید؟

**زندگی پدرم، آمیخته با مظلومیت و گمنامی بود و این شرایط تا شهادت وی باقی بود. پدرم مرد جنگ و عمل بود و فکر و قلبش در جبهه ها بود و در دوران 8 سال جنگ، فکر و قلبش در جبهه ها بود و در دوران 8 سال جنگ هرگز حاضر به ترک جبهه نشد. کسانی که عمری را با وی گذرانده اند می دانند که اگر دقیقه ای از عمر وی خارج از مسیر تکلیف صرف می شد، خودش را نمی بخشید و معتقد بود باید شمه ای از سیرت علی(ع) را بتواند در زندگی پیاده کند، از این رو وقتی به منزل ما می آمد، اگر دو نوع غذا سر سفره بود تأکید می کرد یکی از آن دو را برداریم. پدرم سه ماه رجب، شعبان و رمضان را و همچنین روزهای دوشنبه و پنجشنبه هر هفته را روزه بود و اعتقادش این بود که کارها در این حالات از قرب فزون تری برخوردار است.

مناجات نامه شهید «علی صیادشیرازی»
شهید علی صیادشیرازی در وصیت نامه خود نوشته است: خداوندا ! تو هستی که قلبم را مالامال از عشق به اسلامت و ولایتت قرار دادی؛ خداوندا! ولی امرت حضرت آیت الله خامنه ای را تا ظهور حضرت مهدی (عج) پاینده بدار.
تاریخ انتشار : 1390/1/22
بازدید : 814
زمان انتشار : 19:56:00
منبع : www.farsnews.com

آن چه خواهید خواند متن کامل وصیت و مناجات به جا مانده از شهید علی صیادشیرازی با معبود و معشوق خویش است:

بسم الله الرحمن الرحیم

ارحم الراحمین، رب العالمین و صلی الله علی محمد واله الطاهرین، انالله و اناالیه راجعون

هذا ما وعدنا الله و رسوله و صدق الله و رسوله

اللهم زدنا ایماناً و ارحمنا

“اشهد ان لااله الا الله وحده لا شریک له و أن محمّداً عبده و رسوله ارسله بالهدی و دین الحق و ان الصدیقة الطاهره فاطمه الزهرا، سیده نسا العالمین و أن علیاً أمیرالمؤمنین و الحسن و الحسین و علی بن الحسین و محمّد بن علی و جعفربن محمّد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمّد بن علی و علی بن محمّد و الحسن بن علی و الحجه القائم المنتظر صلوات الله و سلامه علیهم ائمتی و سادتی و موالی بهم اتولی و من اعدائهم اتبر و أن الموت و النشور حق و الساعة آتیة لاریب فیها و أن الجنة و النار حق. اللهم أدخلنا جنتک برحمتک و جنّبنا و احفظنا من عذابک بلطفک و احسانک یا لطیفاً بعباده یا أرحم الراحمین “

خداوندا! این تو هستی که قلبم را مالامال از عشق به راهت، اسلامت، نظامت و ولایتت قرار دادی.

خدایا! تو خود می دانی که همواره آماده بوده ام آنچه را که تو خود به من دادی، در راه عشقی که به راهت دارم، نثار کنم. اگر این نبود، آن هم خواست تو بود.

پروردگارا! رفتن در دست تو است؛ من نمی دانم چه موقع خواهم رفت ولی می دانم که از تو باید بخواهم مرا در رکاب امام زمانم قرار دهی و آن قدر با دشمنان قسم خورده ات بجنگم تا به فیض شهادت برسم.

از پدر و مادرم که حق بزرگی بر گردنم دارند، می خواهم که مرا ببخشند؛ من نیز همواره برایشان دعا کرده ام که عاقبت به خیر شوند. از همسر گرامی و فداکار و فرزندانم می خواهم که مرا ببخشند که کمتر توانسته ام به آنها برسم و بیشتر می خواهم وقف راهی باشم که خداوند متعال به امت زمان ما عطا فرموده است.

آنچه از دنیا برایم باقی می ماند، حق است که در اختیار همسرم قرار گیرد. از همه آنهایی که از من بد دیده اند، می خواهم که مرا به بزرگی خودشان ببخشند و بالاخره از مردان مخلص خودم به ویژه حاج آقا امیر رنجبر نیکدل، استدعا دارم در غیاب من به امور حساب و کتاب من برسند و با برادران دیگر چون جناب سرهنگ حاج آقا آذریون و تیمسار حاج آقا آراسته در این باب، تشریک مساعی نمایند.

خداوندا! ولی امرت حضرت آیت الله خامنه ای را تا ظهور حضرت مهدی(عج) زنده، پاینده و موفق بدار. آمین یا رب العالمین.

من الله التوفیق
علی صیاد شیرازی
19دی1371